Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας εκλεγμένος ηγέτης ο οποίος συγκεντρώνει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερες εξουσίες στα χέρια του και αφήνει άλλες σε άτομα πλήρους εμπιστοσύνης του. Έτσι, ελέγχει σχεδόν κάθε πτυχή της καθημερινότητας τόσο της πολιτικής όσο και της προσωπικής ζωής των πολιτών του. Αλήθεια σε τι διαχωρίζεται από κάποιον που φέρει τον τίτλο «δικτάτορα»; Αυτή η συζήτηση, όμως, είναι μεγάλη και δεν είναι της παρούσης.

Ο Ερντογάν, λοιπόν, δείχνοντας το σκληρό του πρόσωπο και θέλοντας να επιβάλλει διεθνώς την εικόνα μίας μεγάλης και δυνατής Τουρκίας έχει ανοίξει όσα μέτωπα δεν είχε ποτέ η γειτονική χώρα.

Κατ αρχάς είναι η (αναλόγως πώς την βαφτίζεις) επέμβαση ή εισβολή στο Αφρίν της Συρίας. Εκεί ο Ερντογάν θέλει να περιορίσει τους Κούρδους οι οποίοι αφού απαλλάχθηκαν από τον ISIS επιθυμούν διακαώς να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την μελλοντική δημιουργία ενός κουρδικού κράτους. Η Τουρκία, όμως, δυσκολεύεται και προκαλούν φρίκη οι σφαγές αμάχων και τα εγκλήματα που διαπράττει στην περιοχή.

Στο πλαίσιο αυτό, η επέμβαση στην Συρία, αποτελεί μία ευθεία αμφισβήτηση και επέμβαση στα δικαιώματα που θέλουν να έχουν οι ΗΠΑ στην περιοχή. Εάν λάβουμε υπόψιν και την πρόσφατη σιωπηλή σύμπλευση Άγκυρας-Μόσχας στην περιοχή, τότε βλέπουμε πως δεν απέχουμε και πολύ από την ρήξη μεταξύ Τουρκίας και Αμερικής.

Μέσα στην αρνητική αυτή συγκυρία ο Ερντογάν έχει μία αντιπολίτευση η οποία τον κατηγορεί για τα πάντα και προκειμένου να προσελκύσει ψήφους έχει πέσει στο πηγάδι του εθνικισμού. Σχεδόν καθημερινά είναι τα φαινόμενα Τούρκων βουλευτών οι οποίοι δηλώνουν πως η Ελλάδα κατέχει «τουρκικά νησιά» και ψέγουν τον Ερντογάν πως δεν κάνει τίποτα για να τα πάρει πίσω.

Τι να κάνει λοιπόν και ο Τούρκος πρόεδρος; Παρά το υποτιθέμενο καλό κλίμα που καλλιεργήθηκε μετά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, έριξε το βλέμμα του πάνω από τα Ίμια. Από το 1996 δεν υπάρχει καλύτερος μοχλός αποπροσανατολισμού της τουρκικής κοινής γνώμης από αυτές τις δύο μικρές ελληνικές βραχονησίδες που οι Τούρκοι δεν αφήνουν σε ησυχία.

Το πρόσφατο επεισόδιο με τον εμβολισμό του «Γαύδος» δεν ήταν τυχαίο. Συνοδεύτηκε και από την δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού, Μπιναλί Γιλντιρίμ, ο οποίος δήλωσε πως τα Ίμια είναι τουρκικά και ακολούθησε η δήλωση του Ερντογάν ο οποίος μας κάλεσε να μην κάνουμε μαγκιές γιατί θα αντιμετωπίσουμε την οργή της Τουρκίας.

Ναι, η αλήθεια είναι πως η Τουρκία διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς του ΝΑΤΟ και τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει στην υλοποίηση ενός μεγάλου εκσυγχρονιστικού προγράμματος των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά.

Στα ανώτατα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας βρίσκονται πλέον στελέχη που ο Ερντογάν θεωρεί έμπιστα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και ικανά. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο Αφρίν όπου ο… πανίσχυρος τουρκικός στρατός τα έχει βρει σκούρα.

Η Τουρκία έχει ήδη έναν μεγάλο και δύσκολο μέτωπο στο Αφρίν και η εμπλοκή και μάλιστα σε θαλάσσια σύγκρουση με την Ελλάδα μόνο εύκολη υπόθεση δεν θα ήταν για την Τουρκία.

Βλέπουμε τον Ερντογάν μετά από όλα αυτά να τρέφεται από τις συγκρούσεις. Συντηρεί την δύναμή του και την επιρροή του με «ενέσεις» ισχύος που όμως έχουν ημερομηνία λήξης. Ο Ερντογάν προσπαθεί να είναι κυρίαρχος αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι.

Ρε τον δόλιο… (με την έννοια που έδινε η γιαγιά μου)

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr
Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]