Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Πολιτικές δηλώσεις, σωματότυπος, ασθένεια, Μακεδονικό, μνημόνια, ριάλιτι, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Oλα αποτελούν θαυμάσιες αφορμές για να εξαπολύσουν οι ανώνυμοι χρήστες τις βολές τους κάτω από το δημοφιλέστερο hashtag. Οσο πιο δημοφιλές το hashtag τόσο πιο άγριο το μπούλινγκ. Οσο πιο άγριο το μπούλινγκ τόσο πιο δημοφιλές γίνεται το hashtag.

Αφού ο Γεωργιάδης θα πάει στο συλλαλητήριο, είναι φασίστας. Αφού στηρίζει τις διαμαρτυρίες και ο Θεοδωράκης (Μίκης), δεν είναι πια ο εθνικός μας συνθέτης. Αφού η Σπυροπούλου δεν λιμοκτονούσε πριν μπει στο «Survivor», ευκαιρία να κάνει δίαιτα. Το «πάρτι στο τουίτερ», όπως συνηθίζουν να γράφουν τα σάιτ για να κερδίσουν κλικ, είναι συνήθως πάρτι χολής, μίσους, ακραίων χαρακτηρισμών, χοντροκομμένων αστείων και ψεύτικων ειδήσεων. Για πολλά από τα σχόλια αυτά, αν γράφονταν ή λέγονταν επωνύμως, θα επέμβαινε εισαγγελέας, αλλά η ανωνυμία του Διαδικτύου μετατρέπεται σε ασυδοσία χωρίς τιμωρία.

Το κακό είναι ότι κάποιοι πολιτικοί αναλυτές και πολιτικοί σκέτο σπεύδουν να ερμηνεύσουν αυτό το συνονθύλευμα των 130 χαρακτήρων ως μια αυθόρμητη και γνήσια έκφραση των συναισθημάτων του κόσμου. Αυτό ισχύει μέχρι ενός βαθμού. Ομως είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τις ειλικρινείς τοποθετήσεις της στιγμής ανάμεσα σε χιλιάδες στημένα τουίτ πληρωμένων λογαριασμών, πολλοί από τους οποίους είναι ψεύτικοι και εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς. Προσέξτε, όχι κατ’ ανάγκην πολιτικών κομμάτων ή ακραίων ομάδων, αλλά μερικές φορές και των ίδιων των θυμάτων, αφού ανεβάζουν τα ποσοστά και τις επαγγελματικές μετοχές τους στη βιομηχανία του θεάματος ή της πολιτικής. Τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται λοιπόν. Συνήθως μάλιστα είναι λίγο χειρότερο από ό,τι νομίζουμε.

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]