Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Σκληρότερο επειδή στους επτά προηγηθέντες μήνες είχε κατεδαφίσει ό,τι οικοδόμησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Είχε κατακρημνίσει την αξιοπιστία της χώρας που είχε αποκατασταθεί με τόσον αγώνα. Παρέπαιε μεταξύ Κίνας, για να πάρει δάνειο, Ρωσίας για να τυπώσει χαρτονόμισμα και Μαδουρίας για να πάρει καύσιμα. Σκέτη παραφροσύνη.

Παρ’ όλα αυτά, ανακουφίστηκαν τα κόμματα ότι η Ελλάδα, έστω και με αυτό το δυσβάστακτο κόστος, δεν θα βίωνε το Grexit. Προσήλθαν στη Βουλή ομοθύμως και στήριξαν την επιλογή Τσίπρα τα κόμματα του δημοκρατικού ευρωπαϊκού τόξου, ανοίγοντας ορθάνοιxτα τις πόρτες για έναν ειλικρινή διάλογο με την κυβέρνηση, ώστε γρήγορα να περάσει η Ελλάδα στη ναυαγιαίρεση της οικονομίας της, στην απομάκρυνση του ζοφερού κλίματος που είχε καταδικάσει την ανάπτυξη, στην αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Βρυξελλών και Αθηνών.

Ποια ήταν η «αναγνώριση» Τσίπρα προς τους αρχηγούς των κομμάτων που ανέλαβαν τη στήριξή του; Προκήρυξε εκλογές και έβγαζε γλώσσα ανά τας ρύμας και τας οδούς ότι αυτός με το δικό του Μνημόνιο έσωσε τη χώρα, που όλοι οι προηγούμενοι κατέστρεφαν και απομυζούσαν από Μεταπολιτεύσεως. Και αφού εξαπάτησε, για μια ακόμη φορά, τους Ελληνες -που προσφέρθηκαν να εξαπατηθούν!- διακηρύττε στη Βουλή ότι η νέα εντολή τού δίνει το δικαίωμα να σβήσει το επτάμηνο της καταστροφής.

Η στρατηγική Τσίπρα μετά από αυτό πέρασε στο δεύτερο μέρος της: Διαίρει τα κόμματα «ίνα μακροημερεύσης»… στην εξουσία. Ξεκίνησε δοκιμαστικά στο τέλος του Σεπτέμβρη 2017, φέρνοντας προς ψήφιση στη Βουλή το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του φύλου στους εφήβους. Εδωσε ιδεολογική χροιά για να χτυπήσει κυρίως την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Ομως, δεν κατάφερε να αποδείξει άλλους μεν ως μη δημοκρατικούς, άλλους δε ως οπισθοδρομικούς. Πάντως, προσπάθησε…

Το πάθημα του Αυγούστου 2015 και του Σεπτέμβρη 2017 δεν έγινε μάθημα στα κόμματα και στους αρχηγούς τους; Γιατί άραγε ανοίγει σήμερα ο Τσίπρας το Μακεδονικό; Επειδή δέχεται πιέσεις από Αμερική και Ευρώπη ή επειδή τον πήρε ο πόνος για την Ελλάδα που βλέπει από το 1948 ως σήμερα τα βόρεια σύνορά της να αμφισβητούνται με ποικίλα τερτίπια; Βρισκόμαστε ενώπιον της τρίτης πράξεως της στρατηγικής του, πάντα με τον ίδιο στόχο: Διαίρει τα κόμματα για να μακροημερεύσεις. Ας αναλάβουν την ευθύνη τους κι ας σκεφτούν αν η Ελλάδα έχει κι άλλες αντοχές για τους Τσίπρα και Καμμένο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου