Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Πολλοί παράγοντες της δημόσιας ζωής αλλά και μυριάδες πολίτες περιφέρουν στα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και στα Κοινωνικά Δίκτυα Επικοινωνίας διάφορα αρνητικά “στερεότυπα” με συνονθυλεύματα είτε από ψέματα είτε από μισές αλήθειες, που είναι χειρότερα από τα ψέματα».

ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑ το μακροσκελές άρθρο του στο thecaller ο Κώστας Λαλιώτης και σε ένα σημείο έχει δίκιο, διότι στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, ίσως και περισσότερο, κυκλοφορεί ένα στερεότυπο, βασισμένο σε μισές αλήθειες: Οτι ο Κώστας Λαλιώτης έχει αποσυρθεί από την πολιτική. Μακριά, λοιπόν, από επικίνδυνες απλουστεύσεις, οι παράγοντες της δημόσιας ζωής αλλά και μυριάδες πολίτες ας καταλάβουν πως ο άνθρωπος που ταύτισε την πολιτική του πορεία με τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν επέστρεψε, αφού, για να επιστρέψει κάποιος, πρέπει πρώτα να έχει φύγει και ο Κ. Λαλιώτης δεν έφυγε ποτέ από τη Χαριλάου Τρικούπη. Ακόμα και όταν η Χαριλάου Τρικούπη δεν ήταν πια ΠΑΣΟΚ.

Η ΔΗΜΟΣΙΑ επανεμφάνισή του, βεβαίως, και μάλιστα σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία η Δημοκρατική Συμπαράταξη της Φώφης Γεννηματά, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες και οι υποψήφιοι μνηστήρες αρχίζουν να σκάνε μύτη που θα έλεγε και ο αείμνηστος Γιαννόπουλος, έχει τη σημασία της. Τι επιδιώκει και τι προσπαθεί να θυμήσει ο Κώστας Λαλιώτης, άραγε; Και το κυριότερο: Γιατί αισθάνεται την ανάγκη να διαλαλήσει την υπεροχή του ιδρυτή του Κινήματος και να υπερασπιστεί τη μνήμη του; Και μάλιστα επιλέγοντας να αντιδιαστείλει την πολιτική Παπανδρέου με εκείνη του «αιώνιου» πολιτικού του αντιπάλου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τον κατηγορεί, μάλιστα, τόσα χρόνια μετά, για «βαλκανοθατσερισμό», την ώρα που ο ίδιος αγνοεί επιδεικτικά στο άρθρο του και άρα στην αξιολογική του κρίση τα οικονομικά σκάνδαλα κορυφαίων υπουργών του ΠΑΣΟΚ, που ακόμα και σήμερα παραμένουν ατιμώρητα.

ΑΝΑΣΥΡΟΝΤΑΣ από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας στατιστικά στοιχεία, εκθέσεις, ομιλίες και πολιτικά ντοκουμέντα που προφανώς δεν πρόκειται να διαβάσουν οι μυριάδες πολίτες των κοινωνικών δικτύων, το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στέλνει για ακόμα μία φορά το μήνυμά του εντός και εκτός παρατάξεως. Και λέμε ακόμα μία φορά, διότι δεν είναι η πρώτη φορά που τοποθετείται δημοσίως το τελευταίο διάστημα. Απλώς, η συγκεκριμένη παρέμβαση εστιάζει στην ιστορική αποκατάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου χωρίς να κάνει καμία ουσιαστική αναφορά στο μέλλον της Κεντροαριστεράς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες παρεμβάσεις του.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ότι τον περασμένο Νοέμβριο ο Κ. Λαλιώτης ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει στον Χρήστο Σπίρτζη, ξεκαθαρίζοντας πως δεν πρόκειται να χορέψει μαζί του τανγκό στο Σύνταγμα και βρίσκοντας την ευκαιρία να επισημάνει τον «αυτόνομο πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΣΥ. και τις αποστάσεις που τα χωρίζει τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τη Ν.Δ.». Τα ίδια ακριβώς είχε υποστηρίξει όταν προέβη -ξανά- σε διάψευση δημοσιεύματος που τον ήθελε να εισηγείται στη Φώφη Γεννηματά τη διαγραφή Βενιζέλου ή όταν -ξανά- προσπάθησαν να του αποδώσουν παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ τις παρεμβάσεις, οι οποίες τελικά δεν είναι και λίγες, επαναλαμβάνει σχεδόν κουραστικά το ίδιο μότο: καμία μετακίνηση προς τα Αριστερά ή τα Δεξιά και αυτόνομη πορεία των ΠΑΣΟΚ/ΔΗ.ΣΥ. Το πάλαι ποτέ «θείο βρέφος» του ΠΑΣΟΚ, ο εμπνευστής του σκληρού ροκ και ένας ομολογουμένως από τους πιο πολυμήχανους πολιτικούς της σύγχρονης Ελλάδας, θεωρεί προφανώς πως η Κεντροαριστερά που ονειρεύεται δεν μπορεί να αποτελεί δεκανίκι είτε του ΣΥΡΙΖΑ, που στη θέση του Πάνου Καμμένου δεν θα είχε καμία αντίρρηση να δει την κ. Γεννηματά, είτε της Νέας Δημοκρατίας, η οποία είναι βέβαιο πως θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές αλλά θα χρειαστεί κοινοβουλευτική συνεργασία.

ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ αυτό που λέει διαχρονικά ο κ. Λαλιώτης είναι μην ανταλλαχθεί το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου με υπουργικές θέσεις για να ικανοποιηθούν προσωπικές φιλοδοξίες. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως το όραμα το οποίο επικαλείται έχει σβήσει εδώ και χρόνια, μαζί με τον πράσινο ήλιο. Θα χρειαστεί, λοιπόν, κάτι πολύ περισσότερο από ένα άρθρο και μερικά κιτρινισμένα ντοκουμέντα για να πείσει τους μυριάδες πολίτες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πως τελικά ο Τσοβόλας είχε δίκιο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής