Γράφει η Αλίκη Κοτζιά 

Επίσης, αυτοπροβάλλεται ως συνεχιστής του μέντορά του, Τσάβες. Και πάλι καμία σχέση. Μόνο με τον Κιμ της Βόρειας Κορέας θα έμπαινε άνετα σε σύγκριση: φυλακίσεις, τρομοκρατία, πολιτικοί κρατούμενοι, φόβος και αίμα στους δρόμους.

Ας δούμε τις συγκρίσεις. Ο Ούγκο Τσάβες, εμπνευστής της νέας «μπολιβαριανής επανάστασης», έδωσε τα φώτα στον Μαδούρο. Είχε συγκαλέσει Συντακτική Συνέλευση, με απώτερο στόχο τον καθολικό έλεγχο όλων των εξουσιών.

Ωστόσο, είχε το αβαντάζ του προσωπικού χαρίσματος κι επιπλέον ήταν πιο τυχερός, γιατί η εποχή του συνέπεσε με την άνοδο των τιμών του πετρελαίου. Αποτέλεσμα, να κερδίζει την υποστήριξη -ή την ανοχή- των περισσότερων Βενεζολάνων και ιδιαιτέρως των μακροχρόνια ξεχασμένων κατοίκων των «ranchos» (παραγκουπόλεων), στους οποίους μοίρασε κοινωνικές παροχές.

Ο Μαδούρο, αντιθέτως, δεν έχει ούτε χάρισμα ούτε τύχη. Κλήθηκε να διαχειριστεί τα «απόνερα» μιας στρεβλής πολιτικής εθνικοποιήσεων και μιας οικονομίας που δεν παράγει σχεδόν τίποτα άλλο εκτός από πετρέλαιο, την ώρα που η τιμή του μαύρου χρυσού κατρακυλούσε.

Θαυμάζοντας το μοντέλο της (παλαιάς) Κούβας, ο Μαδούρο βυθίζει όλο και πιο πολύ στη φτώχεια τους πολίτες της χώρας του. Φαίνεται ότι διάβασε αποσπασματικά τη βιογραφία του «Ελευθερωτή» Μπολίβαρ.

Ναι μεν ο Σιμόν Μπολίβαρ είχε αυτοανακηρυχθεί «δικτάτορας της Μεγάλης Κολομβίας» (μιας έκτασης που περιλάμβανε τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό και τον Παναμά) ύστερα από την αποτυχία δημιουργίας μιας μεγάλης ομόσπονδης δημοκρατίας στην περιοχή, αλλά αυτό ήταν προσωρινό μέτρο σε εποχή απελευθερωτικών πολέμων. Γρήγορα κατανόησε το άσκοπο του εγχειρήματος. Σε κάθε περίπτωση, ο Μπολίβαρ ανήκει στην Ιστορία.

Στα γραπτά του, πάντως, αυτοχαρακτηρίζεται ως φιλελεύθερος, υπέρμαχος της ανοιχτής αγοράς και θαυμαστής της Αμερικανικής Επανάστασης. Ηταν βαθιά επηρεασμένος από τις αρχές του Διαφωτισμού και μελετούσε τον Μοντεσκιέ και τον Ανταμ Σμιθ. Αυτά τα κεφάλαια τα παρέλειψε ο κ. Μαδούρο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου