Γράφει η *Δέσποινα Κονταράκη

«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται “Reforms for the completion of the Current Program and Beyond” (“Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού”) και το δεύτερο “Preliminary Debt sustainability analysis” (“Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους”).

Οσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. Οσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ».

Ηταν εμφανές από τότε πως αυτό που προσδοκούσαν ήταν να μπερδέψουν τον κόσμο και πως το πραγματικό δίλημμα που υποκρυπτόταν ήταν αν θα δίναμε ψήφο εμπιστοσύνης στην Ευρώπη ή όχι. Οτι τρόμαξαν από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και κατάλαβαν σε τι περιπέτειες έβαζαν τη χώρα φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Εξ ου και έσπευσαν να μας τραβήξουν από την άκρη του γκρεμού, όπου οι ίδιοι μας είχαν σπρώξει. Δύο χρόνια μετά, άραγε να έχουν καταλάβει όσοι ψήφισαν Οχι και όσοι ψήφισαν Ναι τι έδιωχναν ή τι προσπαθούσαν να κρατήσουν κοντά τους; Οτι ήταν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αυτό που έμπαινε στη ζυγαριά και όχι κάποια συγκεκριμένα μέτρα (τα οποία άλλωστε επέστρεψαν και μάλιστα πολλαπλάσια).

Η ενωμένη Ευρώπη, παρά τις αρτηριοσκληρωτικές αγκυλώσεις της, τη γραφειοκρατία της, τα πολιτικά συμφέροντα που άλλοτε φουντώνουν και άλλοτε υποχωρούν, παραμένει, παρά τα ελαττώματά της, ό,τι καλύτερο διαθέτει η γηραιά ήπειρος. Ενα τεράστιο, κοινό χρηματοκιβώτιο στο οποίο με τον ένα ή άλλο τρόπο προσφεύγουν τα πιο αδύναμα κράτη όπως η Ελλάδα, ζητώντας πότε ΕΣΠΑ και πότε έκτακτες χρηματοδοτήσεις ή κονδύλια από τα ταμεία συνοχής. Ενα νομικό οπλοστάσιο, που ενεργοποιείται βάζοντάς τα με κολοσσούς όπως η αμερικανική Google. Ακόμα και αν αποδειχθεί σε δευτεροβάθμιο στάδιο πως η εταιρία πράττει καλώς και προς όφελος των καταναλωτών και πως η Επιτροπή Ανταγωνισμού της Ε.Ε. λανθασμένα της απέδωσε κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης και παραβίασης μονοπωλίου, σημασία έχει πως μια τέτοια υπόθεση δεν θα μπορούσε ποτέ να κινηθεί από κανένα κράτος μεμονωμένα.

Η ενωμένη Ευρώπη είναι πολλά, θα μπορούσε να είναι περισσότερα. Εκείνο το μοιραίο δημοψήφισμα του Ιουλίου του ’15 όμως δεν είναι τίποτα άλλο από μια ζαριά που έριξαν κάποιοι στο Μαξίμου. Και όταν είδαν τα ντόρτια, ήταν πια αργά.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου