Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Και αφού ο ίδιος ως αντιπολίτευση, αλλά και από την καρέκλα της εξουσίας, φρόντισε να υπονομεύσει την τότε και την επόμενη κυβέρνηση, κατάλαβε τώρα με καθυστέρηση ότι «κρίνεται το μέλλον της οικονομίας για πολλές δεκαετίες» και ότι «πρέπει να είμαστε ενωμένοι απέναντι σε έναν εθνικής σημασίας στόχο», όπως είπε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ.

Γι’ αυτό ο Αλ. Τσίπρας καλεί τώρα σε… διάλογο τα κόμματα για το μέλλον της οικονομίας και ζητά από τους πιστωτές «να κάνουν το καθήκον τους». Στην ουσία εκείνος που ακύρωσε το 2015 την έξοδο από το Μνημόνιο που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση Σαμαρά και στη συνέχεια υπέγραψε ο ίδιος ένα τρίτο Μνημόνιο και ετοιμάζει το τέταρτο ζητά άλλοθι για την παταγώδη αποτυχία της καταστροφικής διαπραγματευτικής πολιτικής του. Και παρακαλεί τον Σόιμπλε να του δώσει μια λύση για την Ελλάδα. «Λύση να ’ναι κι ό,τι ’να ναι», είναι το υπερήφανο μότο του Αλ. Τσίπρα, αφού προηγουμένως δημιούργησε και πάλι κλίμα ρήξης με τους δανειστές, επαναφέροντας τον εφιάλτη της χρεοκοπίας του καλοκαιριού του 2015.

Με απλά λόγια, ο κ. Τσίπρας, από εκεί όπου πανηγύριζε για τη συμφωνία με τα επώδυνα μέτρα ύψους 5 δισ. ευρώ που φορτώνει στην οικονομία και τους πολίτες και προσπάθησε είτε με λεονταρισμούς είτε με παρακάλια να εξασφαλίσει κάποια δέσμευση των δανειστών για το χρέος, μας λέει τώρα ότι θα πιέσει να κάνει πολιτική συμφωνία τουλάχιστον για τη δόση των 7 δισ. και την Ποσοτική Χαλάρωση. Επειδή, όμως, όσες φορές και αν το είπε, πολιτική συμφωνία ουδέποτε κατάφερε να πετύχει για οτιδήποτε, η ανησυχία όλων για τα χειρότερα είναι εύλογη.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής