Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ωστόσο αρκεί η οικονομική κρίση για να δικαιολογήσει την παρακμή του φοιτητικού κινήματος και τη σταδιακή απαξίωση των φοιτητικών εκλογών; Αγνωστο. Πάντως, το χτύπημα ήρθε εκ των έσω, από τους ίδιους τους φοιτητές. Μόλις 56.000 ψήφισαν στις περσινές φοιτητικές εκλογές, που σημαίνει περίπου ένας στους 6. Η τεράστια αυτή αποχή έχει και ένα τεράστιο τίμημα, καθώς με την απουσία συμμετοχής τους απεμπολούν σταδιακά ένα από τα μεγαλύτερα δικαιώματά τους. Παραδίδουν τη δύναμη της φωνής τους στους επαγγελματίες φοιτητοσυνδικαλιστές μέχρι να νοσήσουν από ολική αφωνία.

Μερικά χρόνια πριν, δεκαετίες για την ακρίβεια, η μαζική προσέλευση των φοιτητών στις κάλπες γινόταν κύμα που επηρέαζε τη ροή των κομμάτων εξουσίας. Οι πρώτες ελεύθερες φοιτητικές εκλογές γράφτηκαν με πηχυαίους τίτλους στις εφημερίδες της εποχής, οι επόμενες αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του σκληρού πυρήνα του πολιτικού ρεπορτάζ. Τα τελευταία χρόνια όμως οι εκλογές στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μάς απασχολούν όλο και λιγότερο, και όλο και περισσότερο για τους λάθος λόγους.

Για τα διαφορετικά αποτελέσματα που δίνουν οι φοιτητικές παρατάξεις, για τα επεισόδια από γνωστούς-αγνώστους, όπως αυτά που έγιναν και χθες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για τραμπουκισμούς και απειλές, για φοιτητές που έρχονται στα χέρια με άλλους συμφοιτητές τους. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, από την απόφαση του Οικονομικού Πανεπιστημίου να μεταφέρει την εκλογική διαδικασία από τους χώρους της σχολής στο Ζάππειο (!) υπό το φόβο των επεισοδίων.

Οι φοιτητές δεν περιφρούρησαν, ως όφειλαν, το άσυλο της ψήφου τους. Και είναι κρίμα γιατί έξω από τα πανεπιστήμια τους περιμένει μια κοινωνία που στηρίζει σε εκείνους το μέλλον της. Αλλά αν οι ίδιοι στρέφουν την πλάτη τους, πώς θα είναι το αύριο;

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου