Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Τη σύγχρονη, τη ζωντανή ιστορία αυτού του τόπου, τους γνήσιους εκπροσώπους ενός λαού που δεν δείλιασε ποτέ και είναι έξω στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς –εδώ και τρία χρόνια μάχεται, διαδηλώνει, δίνει τον δικό του αγώνα καθημερινά και δεν κάνει πίσω, ούτε θα κάνει πίσω. Δεν θα γίνει αυτός ο λαός πειραματόζωο, δεν θα ξηλώσουν την ιστορία και το μέλλον αυτού του λαού ούτε η κυρία Μέρκελ, ούτε κανένας άλλος. Αυτός ο λαός θα νικήσει.

Και ένας νέος συνασπισμός εξουσίας –σας το έχω πει δεκάδες φορές σ’ αυτή εδώ την αίθουσα– αποτέλεσμα μιας πλατιάς δημοκρατικής και πατριωτικής ενότητας, θα ξηλώσει μία-μία τις παράνομες συμβάσεις που υπογράφετε και ένα-ένα τα μέτρα που διαλύουν την κοινωνία και ξεπουλάνε τη χώρα. Κυρίες και κύριοι βουλευτές, σας καλώ να συνειδητοποιήσετε και εσείς και όλοι μας ότι σήμερα κριτής όλων μας είναι η ιστορία και όχι οι χρεοκοπημένες πολιτικές ηγεσίες ενός καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Κριτής μας είναι η ιστορία και όλοι λογοδοτούμε σε έναν και μόνο – στον ελληνικό λαό ο οποίος θα μας κρίνει».

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί πλέον να επικαλείται ούτε τον Μίκη Θεοδωράκη ούτε τον Μανώλη Γλέζο. Η ζωντανή ιστορία αυτού του τόπου όπως τους αποκάλεσε, οι γνήσιοι εκπρόσωποι του λαού, τον αποκήρυξαν ο καθένας με τον τρόπο και από τη θέση του. Ο δεύτερος ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, για λογαριασμό του. Ο πρώτος χαρακτήρισε την κυβέρνηση Τσίπρα ως ένα «αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας», αποσύροντας την ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής που κάποτε του έδωσε.

Ομως ο Αλέξης Τσίπρας όλο το Σαββατοκύριακο δεν αγωνιζόταν για να κερδίσει πάλι τη στήριξη και τον σεβασμό των παλιών συντρόφων του. Αυτή την αυταπάτη δεν την έχει. Αγωνιούσε κατά τις αλλεπάλληλες συσκέψεις για το αν θα βρεθούν ισοδύναμα ώστε να μην παγώσουν τα ειδικά μισθολόγια. Αγωνιούσε, όχι για τους ενστόλους, αλλά για τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. Αυτοί είναι πλέον οι συνεργάτες του. Αγριο πράγμα η εξουσία.