Γράφει η Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά

Η Ψυχή είναι ο μαέστρος της ζωής μας. Εναρμονίζει και συντονίζει μια τεράστια ορχήστρα συνειδητών και ασυνείδητων λειτουργιών και παράγει το πιο αριστοτεχνικό αποτέλεσμα όταν ο Άνθρωπος καταφέρει να σχετιστεί ουσιαστικά μαζί της.

Πόσο όμως ανοιχτό είναι το κανάλι επικοινωνίας με τη Ψυχή μας; Πόσο μας επιτρέπεται να έρθουμε σε επαφή με τις πραγματικά δικές μας επιθυμίες και να πορευτούμε σε ένα δρόμο απαλλαγμένο από το αβάσταχτο φορτίο των ενοχών και των επίπλαστων αναγκών που περίτεχνα μας επιβάλλουν οι Άλλοι γύρω μας;

Ο Άνθρωπος απομακρύνεται καθημερινά από την ευτυχία που πηγάζει από την καλή σχέση με τον εαυτό του.  Αναζητά την ευτυχία σε αυτό που θεωρεί ότι του στερεί ο Άλλος και έτσι ζει μέσα στο αιώνιο παράπονο και την οδύνη. Αδυνατεί να καταλάβει ότι με αυτό τον τρόπο παραδίδει το τιμόνι της ζωής του σε όποιον πιστέψει ότι μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο και ‘γεμάτο’ ψυχικά. Δεν γνωρίζει όμως ότι η πληρότητα πρέπει να πηγάζει από τον ίδιο του τον εαυτό για να μπορεί  η πολυπόθητη ευτυχία να έχει ποιότητα και διάρκεια.

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν με το αβάσταχτο έλλειμα της μοναξιάς. Σε μια σκληρή και αδίστακτη κοινωνία που καταβροχθίζει τον ευαίσθητο και τον ‘διαφορετικό’, η μοναξιά γίνεται ο χειρότερος εχθρός του κάθε παιδιού/εφήβου. Οι γονείς δουλεύουν ατελείωτες ώρες για να καταφέρουν να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας και τα παιδιά που δεν έχουν εκπαιδευτεί στην αναζήτηση δημιουργικών τρόπων εξωσχολικής απασχόλησης, καταβροχθίζουν τα σκουπίδια του διαδικτύου που είναι όμως πάντα διαθέσιμα την ώρα της μοναξιάς τους.

Τα παιδιά μας που ‘μορφώνονται ‘ από  youtubers ,  ζουν σε εικονικές πραγματικότητες και κόσμους που κυριαρχεί ο πρωτογονισμός και η βία.

Η Ψυχή τείνει να αποτελέσει απαρχαιωμένη έννοια που κανένας δεν θα καταλαβαίνει την λειτουργία και την αξία της. Ζητάμε από τα παιδιά να έχουν ενσυναίσθηση όταν αυτή η έννοια αποτελεί άγνωστη σε αυτούς λέξη.

Η Ψυχή κακοποιείται καθημερινά με πολλούς τρόπους. Οι σχέσεις γίνονται όλο και πιο επιφανειακές, τα διαζύγια αυξάνονται, η βία εντός και εκτός σχολείων γίνεται όλο και πιο εντονότερη  και τα παιδιά ‘κόβουν’ την επαφή με τη ψυχή τους προκειμένου να αντέξουν το πόνο που βιώνουν στη καθημερινότητα τους.

Σε ένα, κατά τα άλλα, αναπτυγμένο κόσμο, η παραδοχή της ψυχικής νόσου αποτελεί κατάντια. Τα προβλήματα τσιμεντώνονται και οδηγείται ο Άνθρωπος στον ειδικό ψυχικής υγείας όταν έχει είδη αρχίσει η σήψη της ψυχής του.

Μια τέτοια ημέρα , θα ευχηθώ να αντέξουμε να φροντίσουμε πραγματικά τη Ψυχή μας και να αγκαλιάσουμε το δικαίωμα της ευθραυστότητας της.