Ο τελικός στο Βερολίνο είχε τελειώσει. Ο «Ζοτς» γκρίνιαζε, διαμαρτυρόταν, όπως ακριβώς έκανε και πριν από επτά χρόνια στο ίδιο γήπεδο, αλλά από την πλευρά των νικητών τότε. Ο άνθρωπος που τον είχε συγκρατήσει το 2009 ήταν ο Δημήτρης Ιτούδης. Ο ίδιος, δηλαδή, που τώρα τα… άκουγε από το δάσκαλό του για τη διαιτησία. Ο προπονητής της ΤΣΣΚΑ, όμως, ήταν ξανά ήρεμος. Είχε καταφέρει, άλλωστε, να βγει από τη σκιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Γράφει ο Άρης Τσιρτσίκος

Οι Μοσχοβίτες κατέκτησαν την κορυφή της Euroleague, επικρατώντας 101-96 στην παράταση της Φενέρμπαχτσε στην τελική μονομαχία του Final 4. Ο έβδομος τίτλος τους στη διοργάνωση και πρώτος από το 2008. Ό,τι δεν κατόρθωσαν έκτοτε οι Πασούτιν, Βουγιόσεβιτς, Καζλάουσκας, Μεσίνα, το έκανε πράξη ο Έλληνας τεχνικός. Ο μόνος που έχει αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης στον πάγκο ξένης ομάδας.

Μόλις ακούστηκε για ύστατη φορά η κόρνα στο έξτρα πεντάλεπτο, ο Ιτούδης δεν πανηγύρισε. Έσπευσε να αγκαλιάσει τον Σέρβο κόουτς. Το φίλο του, τον κουμπάρο του, το… μεγάλο αδερφό του, όπως τον αποκαλεί. Ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών», πιστός στις συνήθειές του, φώναζε και φώναζε… Ο άλλοτε συνεργάτης του, όμως, στον πάγκο του Παναθηναϊκού γύρισε και του απάντησε: «Αυτό το τρόπαιο ανήκει και σ’ εσένα, σε μεγάλο βαθμό. Ξέρω ποιος είμαι, πατάω καλά στη γη και γνωρίζω ότι δεν θα ήμουν εδώ χωρίς τη βοήθειά σου».

Στη δική τους γλώσσα. Σε αυτή που ανέπτυξαν επί 13 χρόνια στο «τριφύλλι», εντός κι εκτός γηπέδων. Από το 1999 όταν έδωσαν τα χέρια με την οικογένεια Γιαννακόπουλων, μέχρι το καλοκαίρι του 2012 που αποχαιρέτησαν τους «πράσινους». Ο «Ζοτς» τον πάντρεψε, του βάφτισε την κόρη, τον δίδαξε, τον εμπιστεύτηκε. Για όσους παρακολουθούσαν την αναρρίχηση του Παναθηναϊκού στην ελίτ της Ευρώπης, κύριος υπεύθυνος ήταν ο Ομπράντοβιτς. Το όνομα του Ιτούδη ήταν συνήθως μια απλή αναφορά.

Για τον Ζέλικο, πάντως, ήταν πάντα κάτι πολύ περισσότερο. Περισσότερο από ένα μεταφραστή, από ένα μέλος του προπονητικού τιμ, από έναν απλό βοηθό. Από την πρώτη κιόλας ημέρα της συνεργασίας τους. Ίσως το ένιωσε από την παρθενική χειραψία τους χρόνια πίσω, όταν το καλοκαίρι του 1993, ο Ομπράντοβιτς ως νέος προπονητής της Μπανταλόνα, συστήθηκε με το νεαρό Ιτούδη σε τουρνουά προετοιμασίας στο Άμστερνταμ.

Ο Σέρβος είχε κατακτήσει ήδη τη «γηραιά ήπειρο» με την Παρτιζάν και ο Έλληνας κόουτς, μέλος του τεχνικού επιτελείου της ΚΚ Ζάγκρεμπ, τον κοίταζε με απεριόριστο σεβασμό στα μάτια. Αργότερα θα εξελισσόταν στο μέντορά του.

Για να μπει στο χώρο του μπάσκετ, βέβαια, ο Ιτούδης χρειάστηκε να… απορρίψει το ποδόσφαιρο. Ή, ορθότερα, να τον απορρίψει ένας προπονητής στη Βέροια, λόγω των μακριών μαλλιών του! Το χορτάρι ξεχάστηκε κι έπεσε με τα μούτρα στο παρκέ. Κυριολεκτικά… Ταλέντο με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια δεν είχε, ωστόσο φάνηκε από νωρίς ότι βρίσκει τον τρόπο να καθοδηγεί.

Ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα ως παίκτης από τον Ερμή Τρικάλων και τον Αλκέτα Αλεξάνδρειας αντιλαμβάνεται ότι αν θέλει να ακολουθήσει το όνειρό του θα πρέπει να κάνει την υπέρβαση. Πράγματι, μαζεύει τις βαλίτσες του για να σπουδάσει φυσική αγωγή με ειδικότητα στην καλαθοσφαίριση στην Κροατία.

Πέρα από τα μυστικά του αθλήματος, μαθαίνει άριστα και τη γλώσσα. Από τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής του. Έφτασε, εντούτοις, στο σημείο να συνεννοείται με τον Ομπράντοβιτς χωρίς να ανοίγουν καν το στόμα τους.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 1995, πέρασε από ΠΑΟΚ (έγινε μέχρι και υπηρεσιακός προπονητής, όταν στο «Δικέφαλο του Βορρά», φιναλίστ του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, πρωταγωνιστούσαν οι Στογιάκοβιτς, Ρεντζιάς, Πρέλεβιτς, Μπουντούρης), Πανιώνιο, Φίλιππο Θεσσαλονίκης και Μεντ. Ρίζωσε, όμως, στον Παναθηναϊκό, δίπλα στον «Ζοτς».

Μέχρι να γίνει το δεξί χέρι του, άκουγε πιστά κάθε οδηγία του. Αναλάμβανε σημαντικές υποχρεώσεις κι ευθύνες, φροντίζοντας να τις φέρει πάντα με ακρίβεια εις πέρας. Τελειομανής και οργανωτικός από τους λίγους. Ο Ομπράντοβιτς το εκτίμησε απεριόριστα και τον άφηνε συχνά να γίνεται εκείνος το αφεντικό στις προπονήσεις. Βήμα βήμα, ο Ιτούδης προχωρούσε προς το σημείο που ήθελε.

Όταν το 2012, ο Σέρβος αποφάσισε να πει το «αντίο» στο «τριφύλλι» πολλοί σκέφτηκαν πως ήρθε η ώρα του άμεσου συνεργάτη του να κρατήσει το τιμόνι. Ο ίδιος, ωστόσο, δεν φάνηκε να το επιθυμεί, ενώ φέρεται να πάγωσαν οι σχέσεις του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Με 23 τίτλους από τη θητεία του στο ΟΑΚΑ να τον συντροφεύουν, ήξερε καλά πως θα έβρισκε αυτό που έψαχνε.

Με την Μπάνβιτ πραγματοποίησε μια εξαιρετική πορεία στο τούρκικο πρωτάθλημα και τον Ιούνιο του 2014, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του πρόσφερε ένα χρυσοπάροχο συμβόλαιο κι ένα πανίσχυρο ρόστερ να διαχειριστεί. Πώς να πει όχι;

Και αν ο Ολυμπιακός σταμάτησε τους Ρώσους στα ημιτελικά στο Final 4 της Μαδρίτης πέρυσι, φέτος δεν υπήρξε κάποιος να τραβήξει το χειρόφρενο. Ούτε καν ο δάσκαλός του, αν και η Φενέρ πλησίασε σε μια επική ανατροπή στον τελικό του Βερολίνου. Στους πανηγυρισμούς, οι παίκτες των θριαμβευτών πέταξαν στον άερα τον Ιτούδη, πριν τον… λούσουν με σαμπάνιες στα αποδυτήρια.

Ο 45χρονος κόουτς τους σταμάτησε μόνο και μόνο για να τους συγχαρεί και να τους ευχαριστήσει έναν έναν προσωπικώς για το επίτευγμά τους. «Δεν βρίσκω έξυπνες λέξεις για να προβώ σε όμορφες δηλώσεις. Τα λόγια πολλές φορές δεν μπορούν να περιγράψουν τις στιγμές», σχολίασε ο ίδιος.

Αφιέρωσε το τρόπαιο στον πρόεδρο Αντρέι Βατούτιν, ο οποίος ετοιμάζεται να ανανεώσει τη συνεργασία τους για την επόμενη τριετία. Πίσω από τις κάμερες, πάντως, ο Ιτούδης έκλεισε το μάτι στην κόρη του. Ήταν το γούρι και η δύναμή του και στη δική της αγκαλιά χάθηκε μετά τον ημιτελικό με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν. Και ας πικράθηκε την Κυριακή ο νονός της γλυκιάς Αλεξάνδρας, ο κουμπάρος του, ο δάσκαλος και… μεγάλος αδερφός, Ζέλικο Ομπράντοβιτς.