Ήταν μόλις 13 ετών όταν άφησε με δάκρυα στα μάτια το πατρικό του στο Ροσάριο, με τον φόβο και την αγωνία για μια άγνωστη χώρα. Κινήθηκε γρήγορα χωρίς να κοιτάει πίσω, πέρασε σαν σφαίρα μέσα από μια περιοχή με ατέλειωτα βοσκοτόπια κατευθυνόμενος προς το αεροδρόμιο του Μπουένος Αϊρες. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής δάκρυα πλημμύριζαν το πρόσωπό του, η όρασή του γινόταν θολή και η παιδική καρδιά του γέμιζε από φόβο και αγωνία για το μέλλον του στην ξενιτιά. Εκείνη την εποχή, δηλαδή, το 2000, ήταν απλά ο Λίο. Ενα παιδί-«θαύμα», ύψους 1,42 μ., αλλά με όνειρα όσο το ανέβασμα ενός… ουρανοξύστη. Ωστόσο, για να τα αγγίξει θα έπρεπε να θυσιάσει τα πάντα. Επρεπε να χαιρετήσει βιαστικά τους φίλους του, την οικογένεια και τα αγαπημένα μέρη του. Ηταν ο άνθρωπος που σκόπευε (κάποια μέρα) να γίνει «βασιλιάς». Σκεφτόταν πως αφού δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει Θεός, θα ήταν εύκολο να γίνει ημίθεος. Και για να αρχίσει το ταξίδι του προς την κορυφή του κόσμου, έπρεπε να πατήσει τα πόδια του στη Βαρκελώνη.

Ο Λίο μεγάλωσε

Λίγα χρόνια αργότερα, στα 22 του (το 2009, δηλαδή), τον συναντάμε ως Μέσι και όχι ως Λίο. Είχε πια κερδίσει μια Χρυσή Μπάλα και πολλά εκατομμύρια ευρώ. Δεν γύρισε στο Ροσάριο, παρά μόνο για διακοπές. Εζησε επικεντρωμένος στις φιλοδοξίες του και με τα ισπανικά έθιμα, αν και φαινόταν πως δεν είχε ξεχάσει ποτέ τον λατρεμένο τόπο του. Διατήρησε την τοπική προφορά του Ροσάριο, καταπίνοντας πάντα τα σύμφωνα, όπου και αν βρισκόταν. Κράτησε το σπίτι των παιδικών του χρόνων, ακόμη και όταν η οικογένειά του το είχε εγκαταλείψει. Παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα (μια Ροσαριανή με την οποία απέκτησαν δύο γιους) από την πόλη του, σε ξενοδοχείο του Ροσάριο και μιλούσε διαρκώς για την επιστροφή του κάποια μέρα εκεί.

Ταυτόχρονα, για να ξεχαστεί αφοσιώθηκε στους στόχους του και στο ποδόσφαιρο. Το έκανε όχι γι’ αυτόν, αλλά για να χαρεί μια μέρα η Αργεντινή. Το είχε πει πολλά χρόνια πριν πως ήθελε να κερδίσει έστω και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική ομάδα για να επιστρέψει μαζί του στην πατρίδα. Τα κατάφερε τελικά στα 35 του. Την περασμένη Κυριακή, στον… μανιακό τελικό της φετινής διοργάνωσης. Αγκάλιασε το πολυπόθητο τρόπαιο, το φίλησε και το σήκωσε. Ηταν περιτριγυρισμένος από 25 συμπατριώτες-φίλους του, τη στιγμή που μια αχαλίνωτη ευτυχία ακτινοβολούσε στο πρόσωπό του. Καθ’ οδόν για τη στέψη του (ως παγκόσμιος πρωταθλητής) κέρδισε και την αιώνια αγάπη, τον αιώνιο σεβασμό μιας ολόκληρης χώρας αλλά και της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής κοινότητας. Είχε εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο. Είχε κερδίσει τα πάντα…

Λιονέλ Μέσι: Το πρόβλημα υγείας, η Μπάρτσα και η νοσταλγία για την πατρίδα

Γεννήθηκε με εξαιρετικό ταλέντο, ζούσε με μια συνηθισμένη οικογένεια, που μεγάλωσε τέσσερα παιδιά. Το σπίτι του ήταν ταπεινό, βρισκόταν σε έναν μονόδρομο του νότιου Ροσάριο και σε αυτό χώραγαν μετά δυσκολίας έξι άτομα. Ο ίδιος υποστήριζε πάντα πως ο μισός είναι Ευρωπαίος. Γιατί; Διότι όπως επιβεβαιώνει η επίσημη οικογενειακή του κατάσταση, ο παππούς και η γιαγιά του (από πατέρα) κατάγονταν από την Καταλονία και την Ιταλία, αντίστοιχα, ενώ αυτοί της μητέρας του από την Ιταλία.

Ο πατέρας του εργαζόταν σε χαλυβουργείο και η μητέρα του καθάριζε σπίτια. Ο Λίο ήταν το τρίτο παιδί στη σειρά και ο αθεράπευτα ονειροπόλος της οικογένειας. Ετρεχε στα χωράφια με μια μπάλα, που ήταν πάντα «κολλημένη» στο μαγικό αριστερό του πόδι.

Η παιδική του ηλικία φαινόταν ειδυλλιακή μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε να αναπτύσσεται σωματικά. Στα 10 του διαγνώστηκε με ορμονική ανεπάρκεια. Τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει ήταν δυσεύρετα και πανάκριβα. Καθημερινά καθόταν γύρω από ένα μικρό ψυγείο και έβαζε πάγο πάνω στα πόδια του. Μερικώς η ασφάλιση υγείας των γονιών του και ο ποδοσφαιρικός σύλλογος της Νιούελς Ολντ Μπόις τον στήριξαν στα πρώτα θεραπευτικά έξοδα. Στην πορεία η Αργεντινή βυθίστηκε στην οικονομική κρίση, δεν υπήρχε καμία βοήθεια και για να κερδίσει χρήματα για την υγεία του. Για να υλοποιήσει τους στόχους του ταξίδεψε στην Ισπανία, 11.000 χλμ. μακριά από τη γενέτειρά του. Η προσχώρησή του στην Μπαρτσελόνα, η εγχείρηση στα πόδια του, η τοποθέτηση λάμας μέσα σε αυτά, έσωσαν, κατά κάποιον τρόπο, αυτό το σύγχρονο σπουδαίο ταλέντο της διεθνούς ποδοσφαιρικής σκηνής. Με τεχνητό τρόπο κατάφερε να αυγατίσει το μπόι του κατά 30 πόντους.

Όλες οι συμφωνίες με τους «μπαλουγκράνα» ήταν κερδοφόρες και για τις δύο πλευρές (συνολικά 34 τρόπαια) για μια συνεχή 20ετία. Ωστόσο, τους πρώτους μήνες -μακριά από την Αργεντινή- κλεινόταν στο δωμάτιό του και μόνον έκλαιγε, γιατί ήταν πολύ ντροπαλός. Μίλαγε ελάχιστα με τους συμπαίκτες του, που είχαν αρχίσει να τον αποκαλούν ο… βουβός. Ταξίδευαν για λίγο οι γονείς και τα αδέλφια του για να τον δουν, ανέβαινε η ψυχολογία του, αλλά μόλις έφευγαν αυτός πάλι μέσα στα δάκρυα. Του έλειπαν όλοι οι δικοί του άνθρωποι (συγγενείς και μη), οι ρυθμοί του Ροσάριο (τα χωράφια, τα αργεντίνικα φαγητά, η διάλεκτος), το σπίτι του.

Λιονέλ Μέσι: Η σύγκριση με τον Μαραντόνα, οι αποδοκιμασίες και η λύτρωση

Σταδιακά προσαρμόστηκε στη Βαρκελώνη. Σε ηλικία 17 ετών τον είδε ένας Αργεντινός προπονητής της Κ17 της χώρας του να φορά μια φανέλα της Μπαρτσελόνα, διπλάσια από αυτόν και να προπονείται με άλλους συνομήλικους συμπατριώτες του. Δεν του γέμισε το μάτι τόσο λεπτός (καχεκτικός) και αγύμναστος που ήταν. Δεν τον έλαβε υπόψη του και δεν τον πήρε το 2003 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κ17, τότε που η Αργεντινή έχασε από την Ισπανία στον τελικό.

Αργότερα άρχισε να γίνεται γνωστός, δηλαδή από το 2005, όταν πήρε την ισπανική υπηκοότητα. Του έγινε πρόταση να παίξει με την εθνική Ισπανίας, αλλά την απέρριψε γιατί ήθελε να είναι πάντα κοντά στα είδωλα της πατρίδας του. Η λάμψη του θάμπωνε τον κόσμο μέρα με τη μέρα. Εφθαναν διαρκώς συμπατριώτες του στο «Καμπ Νου» για να τον θαυμάσουν, αλλά όταν άρχισαν να γίνονται οι πρώτες συγκρίσεις με τον Ντιέγο Μαραντόνα, ξεκίνησαν και οι αποδοκιμασίες εις βάρος τους. Ο Ντιέγο ήταν ο απόλυτος άρχοντας του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Αδιαπραγμάτευτα. Ο Μαραντόνα, παρά τα πάθη και τα λάθη του, ήταν ο «θεός» της Αργεντινής και ο Μέσι απλά ένας… «Ισπανός».

Βέβαια τον αποθέωναν πάντα όταν είχε επιτυχίες (πρωταθλήματα, Τσάμπιονς Λιγκ, εθνική ομάδα, χρυσή μπάλα), αλλά ποτέ δεν ταυτίστηκε με τον Μαραντόνα. «Γιατί δεν τραγουδάει τον εθνικό ύμνο;», «Γιατί δεν βοηθά για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο;», «Γιατί δεν έχει ενθουσιασμό;», ήταν τα χρόνια ερωτήματα των φιλάθλων για τον Μέσι, που πλέον είχε αρχίσει να κυριαρχεί παγκοσμίως.

Το 2011 στο Κόπα Αμέρικα υπέφερε. Ο κόσμος φώναζε «Ντιέγο», όσο αυτός και η Αργεντινή βυθίζονταν στην αθλιότητα. Αρρώστησε… Εκανε εμετό (από το άγχος) σε πολλά παιχνίδια. Βγήκε και τους είπε απελπισμένα: «Η Αργεντινή είναι η χώρα μου, η οικογένειά μου, ο τρόπος έκφρασής μου και εσείς μου προσφέρετε βιτριόλι ως ανταπόδοση».

Ωστόσο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Εχασε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και δύο Κόπα Αμέρικα. Κατέρρευσε στην τρίτη προσπάθεια. Είπε τέλος η εθνική ομάδα. «Δεν τον έχω δει ποτέ χειρότερα», υποστήριξε ο συμπαίκτης του Σέρχιο Αγουέρο. Λίγο αργότερα σκέφτηκε πιο ήρεμα και επέστρεψε στην «Αλμπισελέστε». «Αγαπώ την πατρίδα μου. Πρέπει να την κάνω ευτυχισμένη και όχι δυστυχισμένη», υποστήριξε. Και δεν έκανε λάθος. Αλλαξε τακτική. Ηρέμησε και πήρε πρώτα το Κόπα Αμέρικα (ήταν η λύτρωση) και την περασμένη Κυριακή σήκωσε στο πόδι ολόκληρη την Αργεντινή για πρώτη φορά μετά 36 χρόνια με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Τώρα τα έχει όλα. Επιθυμεί, όμως, με τους Νεϊμάρ και Εμπαπέ, να σηκώσουν μαζί το Τσάμπιονς Λιγκ, τον προσεχή Μάιο, με τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν. Θα είναι το ιδανικό τέλος του στο Παρίσι και ίσως η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει (εκδικητής και θριαμβευτής) στην Μπαρτσελόνα, για να κλείσει όποιες… εκκρεμότητες απέμειναν.

Λιονέλ Μέσι: Τίτλοι και διακρίσεις

Παγκόσμιο Κύπελλο (2022) • Κόπα Αμέρικα (2021) • Ολυμπιονίκης (2008) • Ρέκορντμαν συμμετοχών και γκολ με την εθνική ομάδα (172/98) • Χρυσή Μπάλα σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2014, 2022) • Κορυφαίος παίκτης του Κόπα Αμέρικα (2015, 2021) • Κορυφαίος κόσμου δεκαετίας (2011-2020) • Ο νεαρότερος σκόρερ σε Παγκόσμιο Κύπελλο • Επτά Χρυσές Μπάλες (τις περισσότερες από κάθε άλλον) • Δέκα φορές έχει αναδειχθεί πολυτιμότερος σε Παγκόσμιο Κύπελλο (τις περισσότερες) • Έξι χρονιές έχει βγει πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη • Έχει κατακτήσει 10 πρωταθλήματα και 4 Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπαρτσελόνα • Εχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα με την Παρί Σεν Ζερμέν • Είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ με 129 γκολ • Είναι ο πρώτος σκόρερ του ισπανικού πρωταθλήματος (Λα Λίγα) με 474 γκολ • Εχει επιλεχθεί σε 15 συνεχόμενες συμμετοχές στην κορυφαία ενδεκάδα της ΦΙΦΑ (από το 2007 έως το 2021) • Τα γκολ που έχει πετύχει με τις ομάδες που έχει φορέσει τη φανέλα τους είναι 695 ενώ με την εθνική του έχει σκοράρει 98 φορές • Έχει δώσει 332 ασίστ σε συλλογικό επίπεδο και 55 με τα χρώματα της εθνικής Αργεντινής.

Ειδήσεις σήμερα

Ομαδικός βιασμός 15χρονου στο Ίλιον: Στο «μικροσκόπιο» και τέσσερις μαθήτριες – Ο ρόλος τους

QatarGate: Μαροκινός κατάσκοπος στο στόχαστρο της έρευνας – Σκιώδη φιγούρα με συντονιστικό ρόλο

Στο έλεος του κυκλώνα-βόμβα οι ΗΠΑ: Τουλάχιστον 17 θάνατοι – Εκατομμύρια Αμερικανοί στον πάγο