Αναλυτικά η επιστολή του:

Από το 1990, και μετά από παρότρυνση του πατέρα μου ασχολήθηκα με τη διαιτησία! Το μπάσκετ το αγαπώ από μικρό παιδί, πράγμα το οποίο οφείλω στον πατέρα μου μιας και ήταν στο χώρο επί σειρά ετών!

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια γνώρισα ισχυρές προσωπικότητες και αξιόλογους ανθρώπους και παρά το νεαρό της ηλικίας μου, ένοιωθα να κερδίζω το σεβασμό τους και μέσα από αυτούς έμαθα και εγώ να σέβομαι!

Θυμάμαι ότι η διαιτησία στα μάτια μου φάνταζε ως μία μικρή χαρούμενη κοινωνία, στην οποία οι διαιτητές ήταν φίλοι μεταξύ τους, έκαναν παρέα και δεν ένοιωθαν καμία πίεση μέσα στον ίδιο τους τον χώρο, πράγμα που οφειλόταν στις τότε διοικήσεις (ΟΔΚΕ). Σαφώς και υπήρχαν διαμάχες αλλά ήταν σε φυσιολογικά πλαίσια. Δυστυχώς, όλα αυτά άλλαξαν!

Την ΟΔΚΕ μετά τις καταγγελίες της, προσπαθείτε να την αφανίσετε…

Βλέπω διαιτητές φοβισμένους, που ο ένας κοιτάζει τον άλλο με καχυποψία.
Βλέπω κάποιους που θέλουν να είναι διαιτητές, μόνο για το “μεροκαματάκι”, όπως χαρακτηριστικά το λένε.
Βλέπω -πλέον- διοικήσεις, που έχουν γραπωθεί από την καρέκλα τους, χωρίς πλέον να προσφέρουν τίποτα εκτός από διάσπαση, έχθρες, ίντριγκες και στρατόπεδα, που κατατάσσουν διαιτητές σε εχθρούς τους, επειδή απλά τυχαίνει να έχουν διαφορετική άποψη από αυτούς!

Βλέπω διοικήσεις, που βλέπουν την εξέλιξη της τεχνολογίας όπως Facebook, twitter κ.τ.λ. σαν “πράγματα του Διαβόλου“…

Βλέπω διοικήσεις, που θέλουν να ελέγχουν τους Συνδέσμους για δικό τους συμφέρον….
Βλέπω διοικήσεις, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βολέψουν τα παιδιά τους, τους κουμπάρους τους, τους παρατρεχάμενους, τα ανίψια τους και τα τσιράκια τους.

Είδα να φεύγουν από τον χώρο αξιόλογοι διαιτητές, με λαμπρό μέλλον, επειδή απλά δεν ήταν κάτι από τα παραπάνω…

Είδα να προσπαθούν να εξαφανίσουν προσωπικότητες, που -κατά την γνώμη μου- θα μπορούσαν να προσφέρουν και να διδάξουν στον χώρο της διαιτησίας, κερδίζοντας τον σεβασμό όλων των διαιτητών, μέσα από το έργο τους και όχι επειδή τους φοβούνται.

Γι’ αυτό λοιπόν Κύριοι, εγώ αποχωρώ γεμάτος αηδία για εσάς, αλλά με ικανοποίηση για αυτό που έλαβα από τον χώρο της διαιτησίας.

Η ανταμοιβή μου…

Είναι ο σεβασμός και τα χαμόγελα που λαμβάνω από συναδέλφους, παίκτες και παράγοντες, που συναντάω στην καθημερινότητά μου.
Είναι ότι οι συνάδελφοι μου, όταν έβαλα υποψηφιότητα, με έβγαλαν πρώτο σε ψήφους, χωρίς τον εκφοβισμό, ή τη βοήθεια από μεγαλοπαράγοντες.

Είναι ότι ίδρωσα τη φανέλα μου κι ένοιωσα τον σεβασμό από διαιτητές, όπως ο Κουκουλεκίδης, ο Βορεάδης, ο Χριστοδούλου, ο Σχοινάς και αρκετοί άλλοι.
Είναι πως είχα την τιμή να είμαι στο ίδιο γήπεδο με τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και πολλούς ακόμα μεγάλους αθλητές…

Ένα πράγμα που ποτέ μου δεν θα διαπραγματευτώ είναι η αξιοπρέπεια μου!

Φεύγοντας, σε αντίθεση με αρκετούς παλιούς συναδέλφους μου, δεν πρόκειται να ευχαριστήσω κανέναν από εσάς στις διοικήσεις. Μόνος μου έφτασα ως εδώ και γνωρίζετε κι εσείς οι ίδιοι ότι το άξιζα. Αν δεν το άξιζα, τότε το λάθος είναι πάλι δικό σας, αν άδικα έφτασα μέχρι εδώ!

Θα ευχαριστήσω, όμως, τους συναδέλφους από τα τοπικά μέχρι και τα Εθνικά, για τους άπειρους αγώνες που σφύριξα μαζί τους, όλους τους παίκτες, προπονητές και παράγοντες, που είχα συμμετοχή στους αγώνες τους, ζητώντας τους και μια συγνώμη αν έτυχε να τους αδικήσω, αλλά δεν υπήρχε πρόθεση.

Θα είμαι για πάντα στην διάθεση της ΟΔΚΕ και πάντα κοντά στο Μπάσκετ.

Με εκτίμηση
Ανέστης Πανταζής“