«Έδωσα όλη την ψυχή μου. Έλειπε αυτό το μετάλλιο, το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο από τη συλλογή μας. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά πολλών ετών.

Ήταν δύσκολα στο σχολείο. Δεν μπορούσα να περπατήσω καλά και τα άλλα παιδιά με πείραζαν. Αναγκάστηκα να σταματήσω. Βρήκα μετά τον αθλητισμό και γνώρισα τον Δημήτρη Ιωαννίδη τον προπονητή μου. Στους πρώην συμμαθητές μου που μου πετούσαν τις τσάντες τι να πω; Μεγαλώσαμε τώρα, τα έχω ξεχάσει, είμαι ευτυχισμένος.

Με την κραυγή μου βγαίνει η πίεση, δεν έχω τίποτα άλλο στο μυαλό μου. Όταν βλέπεις την έπαρση της σημαίας καταρρέεις από τη συγκίνηση. Τα παιδιά σαν κι εμένα πρέπει να τα βγάλουν έξω στην κοινωνία οι γονείς. Να μάθουν τι σημαίνει παραολυμπιακό άθλημα.

Το μόνο μου παράπονο που έχω φέρει τόσα μετάλλια, είναι που δε με έχουν διορίσει στο δημόσιο. Επειδή δεν είχα απολυτήριο. Έκανα και σχολείο για να πάρω το απολυτήριο και το πήρα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι που κάποιοι δε σέβονται τις θέσεις πάργκινγκ, δε μπορώ να μπω σε τράπεζες, σε φαρμακεία».