Άνθρωποι χάθηκαν, σπίτια και περιουσίες χάθηκαν, αλλά η μνήμη επιμένει. Όχι η μνήμη όσων έζησαν τα γεγονότα και επιβίωσαν, αφού έχουν βιολογικά αποχωρήσει πια από τη ζωή, αλλά των απογόνων τους. Των ανθρώπων, δηλαδή, που μεγάλωσαν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, μακριά από τις ακρότητες εκείνης της εποχής. Επειδή όμως η μνήμη έχει μια κληρονομική ιδιότητα, το βίωμα γίνεται ξαφνικά μια περίεργη υπόθεση: ήσουν εκεί χωρίς να ήσουν ποτέ πραγματικά εκεί.
Σε αυτό τον άξονα κινείται το συγκινητικό βιβλίο της Μαργαρίτας Μυλωνάκη «Σωπάστε ν’ ακούσω» (εκδ. Μπαρτζουλιάνος). Όπως αναφέρει η συγγραφέας, πρόκειται μεν για μυθιστόρημα, πλην όμως «αναφέρεται στον Πόντο και είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, που μου εξιστόρησε η μάνα μου και αφορούν τη δική της μάνα Ευσαΐα».
Η συγγραφέας στήνει όλο τον μύθο πάνω στο ψυχορράγημα της Ευσαΐας και στο νυχτέρι των συγγενών της, στην Κοζάνη του 1973. Η εγγονή μεταμορφώνεται σε μάνα/κόρη, που σκύβει πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα/γιαγιά. Η τελευταία, λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, επιστρέφει στην «πατρίδα» και ξαναζεί όλη εκείνη την ταραγμένη περίοδο που την έχει στοιχειώσει. Μισό φάντασμα η ίδια, πλέον, κινείται σε έναν κόσμο φαντασμάτων. Είναι όμως ένας κόσμος που δεν προκαλεί τρόμο, αλλά πόνο. Αυτός ο πόνος είναι το κουκούτσι της απλής μα μεστής αυτής αφήγησης.
Ειδήσεις σήμερα
Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου – Εορταστικές εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα
Μάσκες τέλος σε εσωτερικούς χώρους από 1ης Ιουνίου – Πού θα παραμείνουν