Ο Κάρλος Σάουρα γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1932 στην Ουέσκα της Ισπανία. Ο Ισπανός σκηνοθέτης ανέλυσε μέσα από τι ταινίες του το πνεύμα της Ισπανίας σε τραγωδίες και χορευτικά δράματα φλαμένκο.

Ο Κάρλος Σάουρα με επιρροή από τον «αναρχικό κινηματογραφιστή» Λουίς Μπουνιουέλ, στις πρώτες ταινίες του χρησιμοποιούσε παραβολές και συμβολισμούς, για να αποφύγει τη λογοκρισία του φασιστικού καθεστώτος της Ισπανίας, Φρανσίσκο Φράνκο.

«Όποιος επαναπαύεται, σκουριάζει» ήταν το μότο του Κάρλος Σάουρα. «Κάνω ταινίες για να μείνω ζωντανός», είχε δηλώσει ο σκηνοθέτης στην ισπανική εφημερίδα «El Pais» σε συνέντευξή του για τα 85α γενέθλιά του το 2017.

Οι πιο γνωστές ταινίες του είναι η «Απομόνωση» και το «Θρέψε κοράκια». Το 1991 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας «Γκόγια» για την ταινία «Ω! Καρμέλα».

Ο Σάουρα μεγάλωσε στη Μαδρίτη και άρχισε να σκηνοθετεί μεγάλου μήκους ταινίες ενώ δίδασκε στην Επίσημη Σχολή Κινηματογράφου (1957–63).

La Academia de Cine lamenta profundamente comunicar el fallecimiento de Carlos Saura, Goya de Honor 2023. Saura, uno de los cineastas fundamentales de la historia del cine español, ha muerto hoy en su domicilio a los 91 años, rodeado de sus seres queridos. pic.twitter.com/VJMJZYnzm7

— Academia de Cine (@Academiadecine) February 10, 2023

Κάρλος Σαούρα: Προσωπική ζωή

Ο Κάρλος Σάουρα παντρεύτηκε δύο φορές. Έχει τρία παιδιά από τον πρώτο του γάμο και δύο από τον δεύτερο. Επίσης, είχε σχέση με την Τζεραλντίν Τσάπλιν, με την οποία έχει αποκτήσει έναν γιο, τον Σέιν, ενώ η ίδια έχει πρωταγωνιστήσει σε επτά ταινίες του.

Κάρλος Σαούρα: Φιλμογραφία

Μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975, ο Σάουρα συνήθως απέφευγε το πολιτικό περιεχόμενο στις ταινίες του. Η τριλογία του με φλαμένκο-χορευτικά δράματα — Bodes de sangre (1981, Blood Wedding ), Carmen (1983) και El amor brujo (1986 Love the Magician )—ήταν καινοτόμες εκδοχές κλασικών ιστοριών, που έγιναν σε συνεργασία με τον χορογράφο-πρωταγωνιστή-χορευτή Antonio Gades και την παρέα του.

Η Carmen, βασισμένη στη νουβέλα του Prosper Mérimée του 1845, περιελάμβανε μουσικά αποσπάσματα από την όπερα του 1875 του Georges Bizet και συγχωνευμένη πρόβα, παράσταση και έναν σύγχρονο καθρέφτη της πλοκής του Mérimée. μεγάλα τμήματα της ταινίας χορεύτηκαν χωρίς διάλογο.

Οι μεταγενέστερες ταινίες του Saura περιελάμβαναν το El Dorado (1988), το Tango (1998), που έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και  Salomé (2002).

Οι ταινιές του:

• 1962 Los Golfos
• 1964 Οι ληστές
• 1966 Το κυνήγι
• 1967 Στον κατήφορο του πάθους
• 1968 Stress es tres, tres
• 1969 Απομόνωση
• 1970 El jardin de las delicias
• 1973 Η Άννα και οι λύκοι
• 1974 Η ξαδέλφη Αγγελική
• 1976 Θρέψε κοράκια
• 1977 Ελίζα ψυχούλα μου
• 1978 Με δεμένα μάτια
• 1979 Η μαμά έγινε εκατό χρονών
• 1980 Γρήγορα! Βιάσου!
• 1981 Ματωμένος γάμος
• 1982 Αντονιέτα, το αίνιγμα μιας γυναίκας
• 1982 Dolce horas
• 1983 Κάρμεν
• 1984 Los Zancos
• 1986 Μάγος έρωτας
• 1988 El Dorado
• 1989 La noche oscura
• 1990 Ω! Καρμέλα
• 1991 Maraton
• 1992 Spara che ti passa/ Tire ca te passera
• 1993 Barcelona
• 1993 Sevillanas
• 1994 Flamenco
• 1996 Ταξί
• 1997 Pajarico
• 1998 Τάνγκο
• 2000 Γκόγια
• 2001 Bunuel y La Mesa Del rey Salomon
• 2002 Σαλώμη
• 2007 Iberia
• 2016 La Jota
• 2018 El Rey de todo el mundo

Οι  ταινίες που περιλάμβαναν χορό

Οι μουσικές και χορευτικές παραδόσεις της Ισπανίας κατέχουν εξέχουσα θέση στο έργο του σκηνοθέτη. Το 2016 κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ μιούζικαλ “La Jota”, γνωστό στη Γερμανία ως “J: Beyond Flamenco “. Ο φόρος τιμής στον χορό jota της γενέτειράς του Aragon, ήταν η 45η ταινία του Saura από τότε που ξεκίνησε το 1955, και ήρθε μετά από άλλες ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη που επικεντρώθηκαν στο φλαμένκο, το ταγκό ή το φάντο.

Μέσα από αυτό το είδος, πέτυχε επίσης μια σημαντική ανακάλυψη στον κινηματογραφικό κόσμο. Η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία ήταν μια τριλογία φλαμένκο βασισμένη σε ισπανικά κλασικά. Το 1981, συνεργάστηκε με τον χορογράφο Antonio Gades στο “Bodas de sangre” (“Blood Wedding”), βασισμένο σε έργο του Federico García Lorca.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1983, ήρθε η εντυπωσιακά επιτυχημένη ταινία μπαλέτου «Carmen», η οποία κέρδισε την καλύτερη καλλιτεχνική προσφορά στο Φεστιβάλ των Καννών και ήταν υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερης ξένης ταινίας.

“Ήταν τρελό το πόσο καλά υποδέχτηκαν την Carmen στη Γερμανία εκείνη την εποχή. Και η ταινία προβάλλεται ακόμα στην τηλεόραση, ενώ εδώ στην Ισπανία έχει ξεχαστεί τελείως.” Γενικά, είπε, είναι «πολύ πιο γνωστό και δημοφιλές» στο εξωτερικό παρά στην πατρίδα του. Το «El amor brujo» («Η μαγεμένη αγάπη»), βασισμένο στο μπαλέτο του Manuel de Falla, ολοκλήρωσε την τριλογία του χορού το 1986.

Ταινίες από την εποχή του Φράνκο

Ενώ δίδασκε σενάριο και σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου της Μαδρίτης, η οποία εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα πιο ενεργά πολιτικά πανεπιστήμια στην Ισπανία, ο Σάουρα είχε σχέσεις με την κομμουνιστική κινηματογραφική οργάνωση Uninc, η οποία παρήγαγε ταινίες του βετεράνου κομμουνιστή και σκηνοθέτη Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ. Αυτό άφησε το στίγμα του στον νεαρό Saura και έτσι τα πρώτα του πρότυπα ήταν σκηνοθέτες όπως ο Sergei Eisenstein ή ο Vsevolod Illarionovich Pudovkin, οι Γερμανοί Εξπρεσιονιστές και οι Ιταλοί Νεορεαλιστές.

Το 1959, κυκλοφόρησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Los golfos» («Τα αγόρια του δρόμου»), ένα ντοκιμαντέρ χωρίς ψευδαισθήσεις της καριέρας ενός ταυρομάχου. Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες , αλλά δεν βρήκε διανομέα παρά μόνο δύο χρόνια αργότερα. Ωστόσο, το ταξίδι στη Νότια Γαλλία δεν ήταν εντελώς μάταιο. Στις Κάννες, ο Σάουρα συνάντησε τον σουρεαλιστή Ισπανο-Μεξικάνο σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ. Οι δυο τους έγιναν φίλοι και ο Μπουνιουέλ επηρέασε έντονα τη δουλειά του.

Ο Σάουρα πέτυχε τελικά την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με την ταινία του 1966 “La Caza” (“The Hunt”). Μια κριτική απεικόνιση των αυτοκαταστροφικών τάσεων της ισπανικής αστικής τάξης, η ταινία κέρδισε την Αργυρή Άρκτο στη Μπερλινάλε. Το “Peppermint Frappe” (1986), για ένα ερωτικό τρίγωνο που καταλήγει σε θάνατο, κέρδισε επίσης μια Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο. Στην ταινία, ο Ισπανός συνεργάστηκε με την ηθοποιό Τζεραλντίν Τσάπλιν, με την οποία έζησε επίσης μέχρι το 1979.

Αν και ποτέ δεν ήταν πρόθεση του Σάουρα να κάνει πολιτικές ταινίες, τα έργα του χαρακτηρίστηκαν ως τέτοια. Ακόμη και μικρές χειρονομίες και ορισμένες λήψεις ερμηνεύτηκαν ως υπαινιγμοί της πολιτικής. Η ταινία του 1970 «El jardin de las delicias» («Κήπος των απολαύσεων») θύμισε αναπόφευκτα στους Ισπανούς θεατές τον Ισπανό δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο, το λεξιλόγιό του και τον τρόπο που μιλούσε.

Ως εκ τούτου, ο Σάουρα έδινε μια συνεχή μάχη με τους λογοκριτές: ορισμένα σενάρια απαγορεύτηκαν, ορισμένες τελειωμένες ταινίες, όπως το “Ana y los lobos” (“Anna and the Wolves”, 1972) έπρεπε να περιμένουν μήνες για την άδεια προβολής, ενώ άλλες αφέθηκαν με αλλαγές διαλόγου.

Μέχρι την ημέρα του θανάτου του ο Σάουρα συνεχίζε να γυρίζει ταινίες που μιλούσαν κριτικά για την πατρίδα του. Τα θέματά του περιλάμβαναν τη συμπεριφορά κορυφαίων πολιτικών, τη διαφθορά και αυτό που θεωρεί λογοκρισία στην τηλεόραση.

Μεταξύ 1997 και 2004, ο Κάρλο Σαούρα δημοσίευσε τρία μυθιστορήματα, έγραψε αρκετά σενάρια και δημοσίευσε έργα για τη φωτογραφία. Ανέβασε πολλές φορές την όπερα του Ζωρζ Μπιζέ «Κάρμεν» — κάνοντας το ντεμπούτο του στη Στουτγάρδη το 1991 — και τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Το 2004, η κριτική επιτροπή των Ευρωπαϊκών Βραβείων Κινηματογράφου τίμησε τον Κάρλος Σάουρα για το έργο της ζωής του.

Ειδήσεις σήμερα

Ξεκινά ο νέος κύκλος για την σειρά «Spartacus» – Ιστορίες προδοσίας και αίματος κάτω από την απειλητική σκιά της Ρώμης

Τζένιφερ Λόπεζ: Τι πραγματικά είπε στον Μπεν Άφλεκ στην τελετή των Grammy [Βίντεο]

Απόκριες 2023: Πότε πέφτουν Τσικνοπέμπτη και Καθαρά Δευτέρα

Πέτρος Φιλιππίδης: Κάνει αγωγή κατά της Πηνελόπης Αναστασοπούλου