Το τραγούδι έρχεται να προστεθεί στην αλυσίδα προηγούμενων δικών του επιτυχιών όπως τα «My Jamaican Dream», «Invisible Love», «Like A Rainbow», «Supersonic Love», «The End of Falling» κ.ά. Ο γνωστός δημιουργός ακολουθεί τώρα πιο ποπ μονοπάτια σε σχέση με το παρελθόν, αλλά επιμένει να θίγει ζητήματα ερωτικά. «Είναι η κοινή αρχετυπική γλώσσα όλων μας», ισχυρίζεται.

Λίγα λόγια θα ήθελα για το «So many lies». Πώς προέκυψε το κομμάτι και σε τι αναφέρεται;

Η αλήθεια είναι πως όσον αφορά την παραγωγή, πήρα κατευθυντήριες γραμμές από την εταιρία μου Universal η οποία πιστεύει σε ένα πιο σύγχρονο ήχο από τον vintage ήχο στην ποπ, που κυρίως υιοθετούσα στα τραγούδια μου ως αισθητική. Με βρήκε σύμφωνο αυτή η προτροπή, η οποία ταυτόχρονα λειτούργησε για μένα και ως μια πρόκληση να ασχοληθώ με ένα νέο είδος που φλερτάρει με την dance και την R&B.

Στιχουργικά το κομμάτι αναφέρεται στο ψέμα που όταν αρχίζει να πρωταγωνιστεί στη ζωή μας μας βάζει σε προβληματισμούς. Τα λίγα και αθώα ψέματα μπορεί να μην ενοχλούν πολύ σε μια σχέση, τα πολλά και τα κατ’ επανάληψη όμως είναι αφορμή για να σπάσει κανείς δεσμούς… και να αφεθεί στη γοητεία της ελευθερίας… Cut the ties… So many lies.

Αναφέρεσαι συχνά στα τραγούδια σου στις ερωτικές σχέσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν σου προέκυψε ποτέ να θίξεις κι άλλα θέματα;

Ο έρωτας είναι αυτός που μας απασχολεί όλους το ίδιο ανεξάρτητα από τις πολιτικές, θρησκευτικές ή ιδεολογικές μας θέσεις. Αγγίζει μόνον βαθιά ανθρώπινες ευαίσθητες χορδές μας, γιατί είναι η κοινή μας αρχετυπική γλώσσα. Είναι αυτός που στο τέλος υπερνικά τις όποιες νοητικές καταστάσεις και γίνεται το μείζον ζήτημα.

Αλλά είναι και αυτός που παρότι εκστατικός στην αρχή μπορεί να εξελιχθεί ως ο πιο απεχθής δήμιος που τιμωρεί με τον πιο σπαραχτικό συναισθηματικό θάνατο… Το χωρισμό. Πάντως, ένα τραγούδι που έγραψα πρόσφατα για την Idra Kayne με τίτλο «Endless Oddyssey» αφορά τους πρόσφυγες και είναι η πρώτη εξαίρεση σε αυτή τη σειρά των ερωτικών τραγουδιών.

Γιατί επιμένεις στις γυναικείες φωνές τις οποίες αλλάζεις και συχνά;

Εκτός από τον Craig Walker, πρώην τραγουδιστή των Archive, η συνεργασία μου με τραγουδιστές ήταν πράγματι γένους θηλυκού και μόνο. Ετσι προέκυψε. Και χάρηκα πολύ γι’ αυτές τις υπέροχες συνεργασίες. Δυσκολεύομαι όμως να βρω ανδρική φωνή έτσι όπως τη θέλω, ειδικά στον αγγλόφωνο στίχο και με τις ερμηνευτικές και εκφραστικές απαιτήσεις που έχω. Θα ήθελα πάντως να βρω ανδρική φωνή, μιας και έχω κομμάτια που μόνον ένας άνδρας μπορεί να τα ερμηνεύσει.

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που άκουσες κομμάτι σου στο ραδιόφωνο;

Ακριβώς όπως όταν εισπράττεις ένα απροσδόκητο «ναι» σε έναν αναπάντητο έρωτα. Εντονο συναίσθημα…. Και το πιο απολαυστικό τσιγάρο που έχεις καπνίσει οδηγώντας…

Ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει; Τι ακούς αυτό τον καιρό;

Δεν ήμουν ποτέ φανατικός ενός συγκεκριμένου είδους. Kυρίως θα σταθώ στον David Bowie γιατί κινήθηκε με χαρακτηριστική ευκολία σε διαφορετικά μουσικά τοπία ως γνήσιος μουσικός χαμαιλέων, κάτι που προσωπικά θαύμασα.

Γιατί σε όλες του τις μουσικές μεταμορφώσεις αναγνωρίζει κανείς τη σπάνια ιδιοσυγκρασία και ταυτότητά του. Αλλά με επηρέασαν και άλλοι όπως οι John Barry, Morricone, Leonard Cohen. Έτσι αυτή η μεγάλη χρωματική παλέτα ήχων που άκουγα νομίζω πως όλο και κάποιο ίχνος άφησαν, όμως το τραγούδι είναι κι ένα εσωτερικό ταξίδι στο είναι του καθενός κι αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Ο καθένας μέσα του κρύβει τη δικιά του μελωδία…

Αυτό τον καιρό ακούω, όπως πάντα άλλωστε, μουσική ανάλογα την ώρα και τη διάθεση. 60’s soul, dance και R&B, cinematic music αλλά και οι Monophonics, Nicolas Jaar, Pete Doherty, Paulo Nutini, Damien Rice, Rufus Wainwright μου αρέσουν πολύ.

Πώς έχει επηρεασθεί η δουλειά σου και η ζωή σου από την κρίση στη χώρα μας;

Η κρίση δημιούργησε ένα κενό που πολλοί καλλιτέχνες βρήκαν την ευκαιρία να το γεμίσουν με έμπνευση και δημιουργία. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική λειτούργησε θεραπευτικά θα έλεγα, γιατί είναι μια διέξοδος που αμβλύνει τις όποιες κοινωνικοοικονομικές αγκυλώσεις.

Σε τι ελπίζεις σε αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε;

Η ελπίδα όχι μόνο δεν πεθαίνει τελευταία αλλά δεν πεθαίνει ποτέ. Δεν ξέρω αν είμαι αφελής ή αισιόδοξος, πάντως, πιστεύω πως τα θαύματα επινοήθηκαν για να γίνονται κιόλας… Ας ελπίσουμε να τη γλιτώσουμε ως εκ θαύματος….

Το σκάνδαλο ΑΕΠΙ έδειξε ότι και η τέχνη μπορεί να διαβρωθεί

Ποιες σκέψεις κάνεις για το σκάνδαλο ΑΕΠΙ που έχει αποκαλυφθεί αυτές τις μέρες;

Είναι προφανές πως δεν έγινε χρηστή διαχείριση. Η εξεταστική επιτροπή εξάλλου έβγαλε στο φως ανατριχιαστικά στοιχεία.

Αλλά αυτό που με τρόμαξε πιο πολύ όμως είναι πώς άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη λειτούργησαν με το σκεπτικό μεγαλοκαρχαριών, όπως αυτό στον κόσμο μιας διεφθαρμένης ελεύθερης αγοράς. H υπόθεση αυτή αποκάλυψε πως ακόμη και η τέχνη μπορεί να διαβρωθεί, πράγμα ανησυχητικό, γιατί η τέχνη καθοδηγείται πρωτίστως από την ηθική. Εδώ βλέπουμε μια δυσάρεστη ανατροπή αυτής της αρχής. Και το λέω αυτό γιατί κάποιοι από αυτούς που μπλέχτηκαν είναι μεταξύ άλλων πνευματικοί άνθρωποι και δημιουργοί οι ίδιοι.

Κώστας Ζαλίγκας

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου