Τι ήταν όμως αυτό που ώθησε τη Μάρα Χαρμαντά να μπει και στον χώρο του βιβλίου;

«Η γραφή ήταν ανέκαθεν ο αγαπημένος μου τρόπος έκφρασης και μέσο εκτόνωσης», λέει η ίδια στον «Ε.Τ.». «Ισως αυτό ως γεγονός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου να γίνω δημοσιογράφος. Οι ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του οικογενειακού μου περιβάλλοντος, τα αξιόλογα πρόσωπα που γνώρισα ταξιδεύοντας και οι συγκλονιστικές ιστορίες που “κρύβονται” πίσω από κάθε σπίτι δεν μου άφησαν κανένα περιθώριο… σιωπής. Θέλησα να καταγράψω όσα είδα, άκουσα κι έζησα μέχρι τώρα και μ’ αυτόν τον τρόπο να περάσω τα δικά μου μηνύματα για το νόημα της ζωής και τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε ο ένας στον άλλον».

Πιστεύεις ότι η γυναικεία γραφή έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ποια;

Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές συζητήσεις κι αναλύσεις για το αν υπάρχει γυναικεία γραφή και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της. Η γυναικεία γραφή για μένα έχει διττή σημασία και επέλεξα αυτό τον τίτλο, χωρίς να βασίζομαι σε αναλύσεις και επίσημα συγγράμματα. Η δική μου «Γυναικεία Γραφή» είναι μία γραφή που κρύβει ευαισθησίες, πολλά αγνά συναισθήματα και άδολη αγάπη, όπως είναι αυτή που έχει η μάνα από την πρώτη στιγμή που αντικρίζει το παιδί της και ταυτόχρονα είναι μία γραφή για τη ζωή κάποιων γυναικών, για την ψυχοσύνθεσή τους, τον αγώνα τους να κατακτήσουν μία θέση όπως τους αρμόζει στον μικρόκοσμό τους, την κοινωνία, την ιστορία.

Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο;

Το βιβλίο απευθύνεται σε άτομα και των δύο φύλων. Μέσα από τις διαφορετικές ιστορίες όλοι αναγνωρίζουν οικεία τους πρόσωπα. Είναι πολύ συγκινητικό το ότι λαμβάνω μηνύματα από αναγνώστες διαφόρων ηλικιών, που δεν έχουν ίδιες εμπειρίες, ούτε ίδιες αναφορές. Πολλοί άνδρες λένε ότι, μέσα από τις περιγραφές, «μύρισαν το άρωμα» της γειτονιάς τους και «είδαν» ξανά αγαπημένα τους πρόσωπα. Ολοι, ανεξάρτητα από το φύλο τους, μένουν στα συναισθήματα που τους γεννήθηκαν μέσα από την ανάγνωση και στα νοερά ταξίδια που έκαναν μέσα από τις περιγραφές περιοχών που βρίσκονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Και παρά το ότι κάθε κεφάλαιο είναι αυτοτελές, εντούτοις υπάρχει μία κλιμάκωση μέχρι το τέλος, στο οποίο βρίσκεται το αισιόδοξο μήνυμα για τη ζωή.

Τι ήθελες να αναδείξεις μέσα από τις ιστορίες που επέλεξες σε σχέση με το γυναικείο φύλο;

Αρχικά, θα ήθελα να δώσω με έναν δικό μου τρόπο αυτό που έχει ειπωθεί πολλάκις, αλλά φαίνεται ότι έχουμε πολύ δρόμο ώστε να γίνει αποδεκτό από όλους, ότι δηλαδή σε κάθε ιστορία δεν πρέπει να δίνουμε έμφαση στο φύλο, αλλά στο πρόσωπο που κάνει κάτι. Η χειραγώγηση, η εκμετάλλευση δεν γίνεται εξαιτίας του φύλου, αλλά της έλλειψης αγάπης, σωστής αγωγής, ηθικών φραγμών και η έλλειψη αυτή δεν είναι θλιβερό προνόμιο των γυναικών. Επίσης, ακόμα και όσοι έβλαψαν κι αδίκησαν τους γύρω τους ίσως κάποιες φορές κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να αναζήτησαν την τρυφερότητα που τους έλειψε και να προσπάθησαν με τον δικό τους τρόπο να εξιλεωθούν.

Πιστεύεις ότι οι γυναίκες έχουν κατακτήσει τη θέση που τους αρμόζει ή ακόμα παλεύουν; Εσύ πώς νοιώθεις ως προς αυτό;

Το γεγονός ότι ακόμα συζητάμε για αυτό το θέμα αποδεικνύει ότι απέχουμε πολύ από την κατάκτηση αυτής της θέσης. Πάντα με αφορμή κάποιο γεγονός, όπως για παράδειγμα η παρενόχληση μιας ηθοποιού στο Χόλιγουντ ή η δολοφονία μιας γυναίκας σε χώρα της Ανατολής, επειδή αρνήθηκε να παντρευτεί ή επειδή ήθελε να σπουδάσει, ανοίγει με φόρα μια παγκόσμια συζήτηση με όρεξη και πείσμα από την πλευρά των γυναικών και υποσχέσεις από την πλευρά των ανδρών. Και τελικά, όπως με το τσουνάμι που εκδηλώνεται αρχικά με κύματα που μπορεί να φτάσουν μέχρι τα 40 μέτρα, προκαλείται μία αναστάτωση, προβληματισμός, ανησυχία, έπειτα σταδιακά έρχεται και πάλι η σιωπή. Ως γυναίκα χρειάστηκε να εργαστώ πολύ πιο σκληρά για να ανέβω ιεραρχικά στον επαγγελματικό μου χώρο και να αναλάβω αρχισυνταξία εκπομπών και σίγουρα οι αμοιβές μου ήταν πιο χαμηλές από αντίστοιχες θέσεις ανδρών. Νιώθω πως οι γυναίκες πρέπει σε κάθε νέα μας συνεργασία να αποδείξουμε από την αρχή τις ικανότητές μας, παρά το ότι πίσω μας μπορεί να υπάρχει το ελκυστικό υπόβαθρο των σπουδών και της πλήρως επιτυχούς πορείας. Δεν ξέρω πότε θα αλλάξει αυτή η νοοτροπία, θέλω να ελπίζω ότι η γενιά του παιδιού μου μεγαλώνει πιο σωστά και θα επιδιώξει να αποδοθεί δικαιοσύνη και να απαλειφθούν οι διακρίσεις παντός είδους.

Μετά το πρώτο βιβλίο έχεις ήδη ξεκινήσει και το δεύτερο και αν ναι περί τίνος πρόκειται;

Το δεύτερο βιβλίο μου είναι η συγκλονιστική βιογραφία ενός ξένου προσώπου. Ξεκίνησα τη συγγραφή δύο χρόνια πριν, ταξιδεύοντας σε διάφορες χώρες και κάνοντας έρευνα για να συλλέξω τα απαραίτητα στοιχεία. Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις στην τηλεόραση και η πανδημία με ανάγκασαν να βάλω μία άνω τελεία στα ταξίδια μου, αλλά είναι και η ίδια η συγγραφή ένα ταξίδι που θα το φτάσω ως το τέλος…