Δύο γυναίκες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους εμφανίζονται στη σκηνή σε ρόλους μάνας (Ελένη Καστάνη) και κόρης (Ευγενία Σαμαρά). Η δεύτερη μάλιστα τη ρωτά αν είναι έτοιμη να γίνει γιαγιά, καθώς έχει κάνει αίτηση για να υιοθετήσει ένα παιδί. Αργότερα θα καταλάβεις ότι επίτηδες δεν μοιάζουν καθόλου, ούτε εξωτερικά. Σε λίγο η κόρη λέει στη μάνα της ότι δεν της αρέσει να μιλάει για τη δύσκολη παιδική της ηλικία και είναι εκεί που αναρωτιέσαι αν κάτι περίεργο συμβαίνει. Στην τρίτη εικόνα του έργου θα αποκαλυφθεί το… μυστήριο στη συμπεριφορά τους. Είναι η πρώτη τους γνωριμία, καθώς το έργο κάνει φλας μπακ.

Είναι δύο γυναίκες που υποκρίνονται τη μάνα και την κόρη. Μια επαγγελματική σχέση που προέκυψε μετά από τη μικρή αγγελία που δημοσίευσε η μάνα με σκοπό να βρει μια κόρη. Ωραίο το εύρημα του έργου. Η μάνα δεν είχε ποτέ αποκτήσει κόρη και η κόρη δεν είχε γνωρίσει τη μητέρα της, είχε περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια και η ζωή τής είχε δείξει το γκρίζο της χρώμα από τότε που ήταν μικρή. ‘Υπογράφουν μεταξύ τους ένα συμβόλαιο με όρους που συμφωνούν μεταξύ τους, όπως «θέλω μια μητέρα με κατανόηση», «που δεν θα δίνει συμβουλές» ή «να έρχεσαι κάθε Κυριακή να τρώμε μαζί» και «δύο φορές την εβδομάδα να κοιμάσαι στο δικό μου σπίτι».

Η σχέση τους κτίζεται με το πέρασμα του χρόνου και η μία γίνεται απαραίτητη στην άλλη. Το συμβόλαιο ανανεώνεται, οι δυο τους δένονται όλο και περισσότερο. Μαθαίνουν να αποδέχονται τις ιδιαιτερότητες η μια της άλλης, ή και όχι. Η κόρη είναι αθυρόστομη, κάτι που της μάνας δεν της αρέσει. Από την άλλη, η μάνα μαγειρεύει με όλους τους τρόπους τις μελιτζάνες που η κόρη σιχαίνεται. Μέσα από τέτοιες λεπτομέρειες γίνεται μια αληθινή κατάδυση στα βαθύτερα στρώματα των ψυχών αλλά και ανάδυση συναισθημάτων. Μια πολυσύνθετη ερμηνευτική παλέτα με την Ελένη Καστάνη σε ένα ρόλο ζωής. Δραματική και κωμική μαζί, αμήχανη και δοτική, μια μάνα κανονική και τόσο διαφορετική, μια μάνα που αποφασίζει κάποια στιγμή να παραιτηθεί από το ρόλο της. Δεν θέλει πλέον να αμείβεται για τις υπηρεσίες που προσφέρει. Αρνείται την ανανέωση του συμβολαίου στην κόρη. Της ζητά να την υιοθετήσει κανονικά.

Κι εκείνη είναι ανήμπορη να αποδεχθεί τη γενναιοδωρία και την αγάπη. Την ανοιχτή αγκαλιά, κάτι που δεν έχει μάθει, δεν το έχει ζήσει και τώρα δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί. Η Ευγενία Σαμαρά είναι πολύ καλή, γεμάτη δροσιά και τόσο πολύ καλά δεμένη με την Ελένη Καστάνη, μέσα στη διαφορετικότητά τους. Εκείνη μια σύγχρονη κοπέλα με μοντέρνα σημερινά ρούχα και η μάνα με ρούχα παλιομοδίτικα, που την κάνουν ακόμα πιο συμπαθητική, καθώς διαγράφουν τη σιλουέτα της, επιλεγμένα προφανώς επίτηδες από την ενδυματολόγο. Η χημεία μεταξύ τους μοναδική, ένα από τα πολύ θετικά στοιχεία τής τόσο τρυφερής αυτής παράστασης, που ούτε μια στιγμή δεν πέφτει στην ευκολία του μελό. Κι ας έχουν δάκρυα στα μάτια προς το τέλος της παράστασης τόσο οι δύο πρωταγωνίστριες όσο και το κοινό.

Το «Μαμά» είναι ένα έργο ουσιαστικό, συγκινητικό, για τις σχέσεις εντός της οικογένειας και για το τι σημαίνει τελικά οικογένεια, για την ανάγκη να δώσεις και να πάρεις αγάπη, να ανήκεις κάπου, να νιώθεις ασφάλεια και αποδοχή. Δίνει ένα πολύ καλό παράδειγμα για το ότι την οικογένεια μπορεί ακόμα και να τη διαλέξεις, να τη δημιουργήσεις με δικά σου υλικά, επιλέγοντας ακόμα και τα μέλη της. Εξαιρετικές οι επαναλαμβανόμενες μικρές λεπτομέρειες του έργου, όπως η συνταγή με τα κανελόνια, που μοιάζει με μια συνταγή αγάπης που έχει μέσα μυστικά συστατικά, ακόμα και καλά κρυμμένες μελιτζάνες. Αμίμητη η αγαπημένη φράση της μητέρας «η Σέλια λέει…», κάνοντας αναφορά σε μια μάλλον φανταστική ψυχολόγο. Απίθανο που η μάνα θα βρίσει στο τέλος κι εκείνη, όπως η κόρη.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σουλεϊμάν έχει τοποθετήσει πολύ εύστοχα τη μια εικόνα του έργου μέσα στην επόμενη και την προετοιμάζει σκηνικά μπροστά στα μάτια των θεατών. Με απλά μέσα περνάμε από τον έναν τόπο στον άλλο, με μικρές μονάχα αλλαγές, από το σπίτι της μητέρας, στο γραφείο της κόρης, ή στο σπίτι της και αργότερα στο νοσοκομείο. Η παράσταση έχει ρυθμό και αμεσότητα. Οι φωτισμοί εξαιρετικοί, όπως και τα σκηνικά απλά αντικείμενα από καθημερινά σπίτια.

Η ώρα κυλά σαν νερό και όταν το έργο τελειώνει παίρνεις πολλές σκέψεις και υλικό για το σπίτι, αλλά κυρίως μια γλυκόπικρη γεύση που σε συνοδεύει για ώρες.

Το έργο κέρδισε το 6ο Τουρνουά Δραματουργίας του Καταλανικού Θεάτρου και το 5ο Τουρνουά Διατλαντικής Δραματουργίας το 2017 στο Μπουένος Αϊρες. Το ισπανικό θέατρο αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο τις ανερχόμενες δυνάμεις του.

Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σουλεϊμάν
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Ηλένια Δουλαδίρη
Πρωτότυπη Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Ερμηνεύουν:
Μαμά: Ελένη Καστάνη
Κόρη: Ευγενία Σαμαρά
Χώρος: Νέο Θέατρο Βασιλάκου
Προφήτου Δανιήλ 3 & Πλαταιών, Κεραμεικός
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Από την έντυπη έκδοση