Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος 

Σε αυτή την πορεία, οι βεβαιότητες, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Όμως, τα παιδιά αυτά, κάθε φορά που παρακολουθώ τις δραστηριότητές τους -είτε αυτές είναι εξετάσεις είτε παραστάσεις είτε κάποια άλλη δράση κοινωνικής προσφοράς-, πάντοτε με συγκινούν με την ίδια ένταση.

Και πώς να μην συγκινείται κάποιος, όταν αντικρίζει τα καθαρά, αισιόδοξα πρόσωπά τους, όταν παρακολουθεί επί σκηνής την προσπάθειά τους, αλλά, κυρίως όταν μετά το πέρας της όποιας διαδικασίας, συγκεντρώνονται γύρω από τους δασκάλους τους και τον διευθυντή της σχολής, τον Δημήτρη Παπαγιάννη, στον οποίο οφείλεται αυτή η σπουδαία δουλειά, μιας και αυτός είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του προγράμματος σπουδών, την επιλογή των συνεργατών και καθηγητών και διαμορφώνει το κλίμα και τον τρόπο αντιμετώπισης των σπουδαστών και την μέθοδο διδασκαλίας. Μετά από μία 65ετή, σχεδόν, καριέρα στο σανίδι του Εθνικού και εν γένει του ελληνικού θεάτρου, παραμένει ακούραστο εργάτης της Τέχνης και αντί να απολαμβάνει την δόξα και τους καρπούς, επιλέγει να διδάσκει να φωτίζει τους δρόμους της ζωής των νέων παιδιών και να τα βοηθά να σμιλεύουν τα όνειρά τους, σμιλεύοντας, μαζί με το προσωπικό της σχολής, τον χαρακτήρα και το πνεύμα.

Πέραν πάσης αμφιβολίας, η σχολή διαθέτει απολύτως καταξιωμένο διδακτικό προσωπικό, με υψηλού επιπέδου κατάρτιση και καλλιτεχνική αξία. Ταυτοχρόνως, οι δράσεις και τα σεμινάρια που πραγματοποιούνται, όπως αυτά για το κοινωνικό θέατρο, την σκηνοθεσία θεάτρου, την καταγωγή του λόγου κ.ά., συντελούν στην πλήρη επιμόρφωση των σπουδαστών και την συγκρότηση ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής προσωπικότητας, ενώ, παραλλήλως συμβάλλουν στο άνοιγμα του εκπαιδευτικού, αυτού οργανισμού, στην τοπική κοινωνία, γεγονός που συνεπάγεται απροσμέτρητες ωφέλειες τόσο για τους σπουδαστές, όσο και για τους κατοίκους του Δήμου.

Η διαδρομή καθ’ όλη αυτήν την πρώτη 20ετία –απολύτως επιτυχής και κοινωνικά ωφέλιμη-, μόνον θετικά έχει καταγραφεί και η σχολή έχει κατακτήσει πλέον, περίοπτη θέση στον τομέα της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Στο κλείσιμο, αυτού, του πρώτου 20ετούς κύκλου, είναι βέβαιο ότι, εκείνοι που συνέβαλαν στην δημιουργία και λειτουργία της Σχολής μπορούν να χαμογελούν με την ηρεμία εκείνου που έχει προσφέρει κάτι σπουδαίο και λειτουργικό στην πόλη του και τους ανθρώπους της.

Και τι σύμπτωση! Ο άνθρωπος που ως δήμαρχός, τόλμησε και έκανε το ποιοτικό άλμα στην παραγωγή πολιτιστικού έργου από έναν ΟΤΑ, ο τότε δήμαρχος Λάμπρος Μίχος επανεξελέγη στις πρόσφατες εκλογές. Ο Δημήτρης Παπαγιάννης παραμένει ακούραστος και πάντοτε γεμάτος ενέργεια στο τιμόνι της Σχολής.

Θα λείπει ο άλλος μεγάλος «συνεργός». Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης! Ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας που ακολούθησε τους Μίχο και Παπαγιάννη και συνέβαλε τα πλείστα στην δημιουργία και λειτουργία της Σχολής. Θα παρακολουθεί ήρεμος, όμως, από εκεί, όπου ο ήλιος ανατέλλει πάντα, ικανοποιημένος γιατί η σχολή στην οποία άφησε το αποτύπωμά του ανεξίτηλο, ξεπέρασε κάθε προσδοκία στην ποιότητα παροχής εκπαιδευτικού έργου στους νέους.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι, ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη ήταν η παρουσία του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Τα σχόλιά του για την παρουσίαση των εξετάσεων του πρώτου και δεύτερου έτους και η εμφανής συγκίνησή του από την ομολογουμένως εξαιρετική και υψηλού επιπέδου εμφάνιση των παιδιών, αποτελούν την μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη δικαίωση, τόσο για τους δασκάλους όσο και για τους ίδιους τους σπουδαστές. Οι παρατηρήσεις του, είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι προσέθεσαν σημαντικά πράγματα στο οπλοστάσιο των νέων σπουδαστών, αλλά και δικαίωσαν τις προσπάθειες των δασκάλων τους.

Όλοι, δάσκαλοι, σπουδαστές -κυρίως αυτοί-, ευχήθηκαν από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά ο Κώστας Γεωργουσόπουλος να είναι δίπλα τους. Συμπαραστάτης και εκ των οδηγών, στην πορεία για το κτίσιμο ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής προσωπικότητας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η παρουσία του θα σηματοδοτήσει ένα νέο, ποιοτικό άλμα στο εκπαιδευτικό έργο της Σχολής και πως αυτό, αν πραγματοποιηθεί, θα είναι μία ακόμη επιτυχία της διεύθυνσης στην συλλογική προσπάθεια εξέλιξης και συνεχούς βελτίωσης.

Ελπίδα όλων είναι ο εκπαιδευτικός, αυτός, οργανισμός να συνεχίσει να λειτουργεί αδιατάρακτα και αρμονικά όπως όλα αυτά τα 20 χρόνια, τα οποία την έχουν καταστήσει αν όχι στην πρώτη, τουλάχιστον μία από τις 2-3 καλλίτερες επιλογές για όποιον νέο επιλέξει να ακολουθήσει τον δρόμο της καλλιτεχνικής πορείας.