Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Μετά από δυόμιση ώρες όπου ο Ιβάνοφ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν βρεθεί σχεδόν σε κάθε σημείο του συναισθηματικού φάσματος, η κυρία Μπρούσκου πετάει το μπαλάκι στον θεατή. Δεν του επιτρέπει να προλάβει να σχηματίσει άποψη για τη γνώμη που αποκόμισε για τον Ιβάνοφ ως παράσταση. Ή για τον Ιβάνοφ ως χαρακτήρα μέσα από τους φωτισμούς που επιλέγει να κάνει στο έργο του Τσέχοφ.

Μας πιάνει εξ απήνης και ρωτάει εμάς για το τι πιστεύουμε για τις πράξεις του Ιβάνοφ. Για τα κίνητρα του. Για αυτό που αναγράφει το δελτίο τύπου «Ωραίος άντρας, αλλά δυστυχισμένος». Κι αν λέει αυτό, άλλο είναι εκείνο που εννοεί. Άντρας, αλλά δυστυχισμένος ένεκα της ομορφιάς. Άνθρωπος, αλλά δυστυχισμένος λόγω του ότι αντικρύζει κάτι το ωραίο.

Ο Ιβάνοφ ως χαρακτήρας δεν είναι δυστυχισμένος από κάτι κακό που του συμβαίνει. Θλίβεται για τα καλά που του παραδίνονται. Δεν δυστυχεί γιατί έχε φυματίωση η γυναίκα του. Δυστυχεί γιατί εκείνη παράτησε τα χρήματα των γονιών της, τη θρησκεία της, δέχτηκε να την αποκληρώσουν για χάρη του κι αυτός το μόνο που κάνει είναι να επιτείνει την ασθένεια της.

Λιποψυχά γιατί δανείστηκε 9 χιλιάδες ρούβλια και ο δανειστής του τα πίνει μαζί του και του δανείζει κρυφά άλλα τόσα για να αποπληρώσει το χρέος του. Πονά βαθιά γιατί μια νέα και όμορφη γυναίκα τον αποκαλεί το μόνο φως της ζωής της και αποδέχεται να περιμένει τον θάνατο της γυναίκας του για να τον παντρευτεί. Προτιμά να σπαταλήσει κάθε ημέρα νεότητας στην αναμονή για εκείνον.

Κι αυτό ο Ιβάνοφ δε μπορεί να το αντέξει. Ο λόγος; Ξέρει ότι δεν του αξίζει. Ξέρει ότι ο εαυτός του είναι ολίγιστος. Κι αυτό τον οδηγεί στην αντίληψη ότι ο εαυτός του είναι ο κάθε άνθρωπος. Γι΄αυτό ο Ιβάνοφ είναι ένα συνταρακτικό έργο του Τσέχοφ. Γιατί απεκδύεται κάθε επαίνου προς την ανθρώπινη φύση και δείχνει ποια είναι η αλήθεια της. Ειδικά όταν καταλαβαίνει την ασχήμια της απέναντι στη φύση.

Η Άντζελα Μπρούσκου φροντίζει να το εγκολπώσει αυτό το χαρακτηριστικό στην παράσταση της. Κι επιλέγει να μην το κάνει με την κορύφωση μιας δραματικότητας. Αλλά με την γελοιοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ξανθιά περούκα του Ιβάνοφ, τα παπούτσια που βγαίνουν και τα πόδια γλιστράνε, τα αλλοπρόσαλλα και απ΄αλλού φερμένα κλάματα είναι λεπτομέρειες με σαφή αυτόν το στόχο.

Συνεπικουρείται αρκετά σε αυτή την απόδοση η σκηνοθέτις, μιας και έχει έναν θίασο που το αποδίδει με μια κρυστάλλινη διαύγεια. Αυτό αφορά κυρίως τον πρωταγωνιστή, τον Ιβάνοφ, τον Ανδρέα Κωνσταντίνου και τον Τσιμάρα Τζανάτο, τον Πάβελ, τον παρολίγον πεθερό του Ιβάνοφ και φίλο του πριν απ΄όλα. Οι δυο τους είναι εξέχοντες σε αυτή την παράσταση.

Αν προσθέσει κανείς και την ακατάπαυστη και ανερμάτιστη κίνηση των ηθοποιών, λες και τα σχοινιά της μαριονέτας έσπασαν και σοκάρεται γιατί δεν έμαθε ποτέ να στέκεται χωρίς αφέντη, τότε το Ιβάνοφ είναι ένα θέατρο δωματίου που σου δίνει το αποτύπωμα του. Κι αυτό το γράφω ύστερα από αρκετές μέρες που χρειάστηκε να κατακάτσει μέσα μου.

Δεν είναι από τις παραστάσεις που εξέρχεσαι του θεάτρου και λες χίλια δυο πράγματα ή βγάζεις άναρθρες κραυγές. Είναι μια συζήτηση με το μέσα σου. Συζήτηση που γίνεται χωρίς τη συνειδητή συμμετοχή σου. Απλώς σου ανακοινώνεται το…πόρισμα από τα ενδότερα σου.

Ταυτότητα Παράστασης:

Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνικά – Κοστούμια: Άντζελα Μπρούσκου
Μουσική: Nalyssa Green
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Βοηθοί σκηνοθέτη: Τίνα Τζάθα, Γιώργος Ανδριώτης
Φωτογραφίες: Άντζελα Μπρούσκου, Ελπίδα Μουμουλίδου
Συμπαραγωγή: Θέατρο Δωματίου και Constantly Productions
Ηθοποιοί: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Τσιμάρας Τζανάτος, Κρις Ραντάνοφ, Ιλία Αλγκάερ, Βάλια Παπαχρήστου, Άντζελα Μπρούσκου, Αλέξανδρος Μαράκης, Αντώνης Τσίλερ

Πληροφορίες:

Θέατρο Οδού Κυκλάδων, Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη, Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00. Κυριακή στις 19:30, 210 8217877

Το Θέατρο Δωματίου επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού για την παράσταση