Γράφει ο Στέργιος Πουλερές
Κάνω αυτό το λογοπαίγνιο γιατί είναι λίγο πειρατικός ο τρόπος που του θέατρο πάει να σου υφαρπάξει τα συναισθήματα. Δεν έρχεται στα μουλωχτά, έχει ανεβάσει τη σημαία με τη νεκροκεφαλή, μα αυτό δεν σημαίνει ότι θα δείξει έλεος. Στο παραμικρό ίχνος τρωτότητας, σε έχει κατακτήσει.
Αν αυτό συμβαίνει σε ένα γενικότερο πλαίσιο, στους Βρυκόλακες του Δημήτρης Καραντζά γίνεται ακόμα πιο έντονο. Όχι μόνο γιατί αναφερόμαστε σε έναν σκηνοθέτη-παρακαταθήκη για το θέατρο του άμεσου και του μακροπρόθεσμου μέλλοντος. Αλλά και γιατί σε αυτή την παράσταση συνενώνεται αυτό το στοιχείο με πέντε ηθοποιούς που, ο καθένας για τον δικό του λόγο, είναι δυνητικά και πρακτικά άτεγκτοι ως τα ψυχικά τους μύχια.
Ρένη Πιττακή, ένα πολυσέλιδο βιβλίο του ελληνικού θεάτρου. Κωστής Μπερικόπουλος, ένας κομπέρ διαλλακτικής καυστικότητας και ειλικρινούς αυτοσάτιρας. Ακύλλας Καραζήσης, ένας ηθοποιός που άγει τον ρόλο στον τόπο που οραματίζεται ο σκηνοθέτης. Μιχάλης Σαράντης, από αυτή την ηλικία έχει καταγράψει πολλούς σημαντικούς ρόλους στη μνήμη του κοινού. Πολλές σημαντικές αποδόσεις χαρακτήρων για να είμαι ακριβής. Ιωάννα Κολλιοπούλου, ένα ένας προικισμένος άνθρωπος που ξεφλουδίζει με χάρη μέσα στο θέατρο, πάνω στη σκηνή.
Όλα αυτά στέκουν εκεί ξέχωρα από τον κάθε ρόλο που καλούνται να κάνουν θεατρικά. Αλλά τη στιγμή της ερμηνείας, στην πρόβα ή στην παράσταση, διαχέονται έστω και κατά ρανίδες στον ρόλο. Ο καθένας φέρει τον εαυτό του μέσα στο έργο και το έργο φέρει τις ενσταλάξεις του μέσα στον ηθοποιό.
Αυτή η αμφίδρομη συμφωνία γίνεται έκδηλη στους Βρικόλακες που ανεβαίνουν στο Θέατρο Τέχνης από τις 22 Φεβρουαρίου. Κανείς γίνεται μάρτυρας θεάτρου. Δε θυμάμαι άλλη παράσταση φέτος που αυτή η λέξη να μου αποκαλύπτει την αλήθεια της τόσο ανοιχτά. Μόνο στην Κωμωδία των Παρεξηγήσεων της Ευαγγελάτου ένιωσα κάτι αντίστοιχο. Απλώς εκεί υπήρχαν και στοιχεία έξω από τα σώματα των ηθοποιών που έκριναν το συναίσθημα.
Εδώ έχουμε τα πάντα πάνω στους ηθοποιούς. Αυτοί κάνουν το έργο. Κάτι που ισχύει στις περισσότερες παραστάσεις, αλλά εδώ βλέπει κανείς τον ορισμό τούτης της έκφανσης.
Οι Βρυκόλακες του Ίψεν εξερευνούν την θέση της ευτυχίας στην ζωή των ανθρώπων. Δεν την εξερευνούν όμως ως αυθύπαρκτη. Περισσότερο όνομα φέρει η ευτυχία, παρά τη χάρη. Η ευτυχία παίρνει τη μορφή της αποδέσμευσης από τους τύπους, της λύτρωσης από το παρελθόν.
Της επανάστασης με λίγα λόγια. Μια επανάσταση που καθρεφτίζεται στην ασθένεια του Όσβαλντ για χάρη της Έλεν Άλβινγκ, στο συντάραγμα το Πάστορα, στην κάπως…γουρλωτική προσέγγιση στον Γιάκομπ Έξτραντ.
Χατζής - Σαββιδάκης: Τραγουδούν τους μεγάλους συνθέτες από 23 Νοεμβρίου
Το σκηνικό είναι απλό. Τα τεχνικά στοιχεία της παράστασης δεν επηρεάζουν, δεν επισκιάζουν, απλώς ακολουθούν και οι Βρυκόλακες απλώνονται σαν μπουγάδα στη βαρυχειμωνιά μέσα από τους πέντε χαρακτήρες. Στάζουν, δεν στεγνώνουν εύκολα, παραμένουν κρύοι αρκετές μέρες μετά την πλύση. Αυτό είναι το παρελθόν που μας πονάει και μας σχηματίζει.
Και οι πέντε ηθοποιοί ενδίδουν ολοκληρωτικά σε αυτή τη θεατρική μέθεξη και δεν επιτρέπουν στον ρόλο να τους ξεφύγει ή να χαθεί από μέσα τους. Είναι διαρκώς εκεί, ατόφιοι, χωρίς να φιμώνουν κανένα χαρακτηριστικό. Αντιθέτως, τοποθετούν στο στόμα κάθε στοιχείου ένα βούκινο. Κι όλα μαζί δημιουργούν μια μελωδία λόγων, εκφράσεων, συναισθημάτων.
Αυτό φυσικά δεν ανήκει μόνο στους ίδιους τους ηθοποιούς. Ανήκει σε αυτή τη συνδιαλλαγή με τον σκηνοθέτη. Έχουν όλοι μερίδιο σε όλα. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα σύνολο ανθρώπων που ταξιδεύουν χρόνια και με μια γνώριμη άγνοια στο θέατρο.
* Οι Βρυκόλακες είναι μια συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης με το Θέατρο του Νέου Κόσμου
Ταυτότητα Παράστασης:
Συγγραφέας: Χένρικ Ίψεν
Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σύμβουλος στη Δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφία: Τάσος Καραχάλιος
Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα
Βοηθός Σκηνοθετη: Άννα Παπαγεωργίου
Παίζουν: Ρένη Πιττακή, Ακύλλας Καραζήσης, Μιχάλης Σαράντης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστας Μπερικόπουλος
Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν, Σκηνή Φρυνίχου 14, Πλάκα, 2103222464, Διάρκεια Παραστάσεων: Από 22/02/2019 έως και 21/04/2019, Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.15
Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη & Παρασκευή: 15€ γενική, 10€ μειωμένο και 8€ ανεργίας
Πέμπτη: 10€ γενική είσοδος
Σάββατο: 18€ γενική και 12€ μειωμένο και ανεργίας
Κυριακή: 16€ γενική και 12€ μειωμένο και ανεργίας