«Ο στόχος μου ήταν να περάσω σε άλλη φάση από εκείνη που βρισκόμουν με τα προηγούμενα άλμπουμ, “Honeymoon” και “Ultraviolence”. Τους αγαπώ αυτούς τους δίσκους αλλά ένιωσα ότι είχα εγκλωβιστεί και έπρεπε να προχωρήσω», τονίζει η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξή της στο ΝΜΕ. Και συνεχίζει: «Αυτή τη φορά ήμουν πιο παρούσα στη στιγμή. Οπως στο τραγούδι “13 Beaches”, το οποίο έγραψα αφού όντως πέρασα από δεκατρείς παραλίες μέχρι να βρω εκείνη που δεν είχε κανέναν τριγύρω». Γύρω από αυτό το κομμάτι χτίστηκε όλος ο καινούργιος δίσκος της με τίτλο «Lust for Life» και η φωνή της εκεί έχει περισσότερη δύναμη και συναίσθημα από ποτέ.

Οχι βέβαια ότι στην καινούργια της δουλειά ανακαλύπτουμε μια άλλη Λάνα Ντελ Ρέι που δεν γνωρίζαμε ως τώρα. Το ομώνυμο κομμάτι δεν είναι «Video games» ή «Ultraviolence» αλλά η νοσταλγία που σφράγισε εκείνα τα τραγούδια κάνει κι εδώ την εμφάνισή της εμφατικά. «Αυτό το τραγούδι με αντικατοπτρίζει έτσι όπως είμαι τώρα και αποτελεί αυθεντική έκφραση του τρόπου που βλέπω πια τα πράγματα», εξηγεί. «Εχω ωριμάσει πλέον αλλά νιώθω ότι έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου. Η ζωή στο Χόλιγουντ μου δίνει ένα παρόμοιο συναίσθημα. Ποτέ δεν θα έβγαινα έξω τα βράδια να κάνω έξαλλη ζωή με καταχρήσεις και ό,τι άλλο συνοδεύεται από αυτές, αλλά οι δονήσεις αυτής της πόλης, τα πρόσωπα που ζουν εδώ, η ηρεμία που μπορείς να βρεις σε συγκεκριμένα σημεία της, ιδιαίτερα δίπλα στη θάλασσα, με κάνουν να νιώθω πιο ικανή και σίγουρη για τον εαυτό μου», υπογραμμίζει.

Πρώτη φορά ντουέτο

Για πρώτη φορά σε δίσκο της, η Λάνα Ντελ Ρέι φιλοξενεί άλλους καλλιτέχνες και μοιράζεται μαζί τους το μικρόφωνο. Η ανώτερη όλων είναι η συνεργασία με τη Στίβι Νικς των Fleetwood Mac στο «Beautiful people, beautiful problems», για την οποία η Λάνα περίμενε ότι θα απέρριπτε την πρότασή της και ακόμη δεν μπορεί να το πιστέψει ότι πραγματοποιήθηκε. Για την ίδια, όμως, η σπουδαιότερη στιγμή του νέου της δίσκου είναι η συνεργασία με τον γιο του Τζον Λένον, Σον, στο «Tomorrow never came». «Είμαι μεγάλη θαυμάστρια του Τζον Λένον αλλά τον Σον δεν τον είχα γνωρίσει. Ημουν αγχωμένη για το αν θα δεχθεί την πρόσκλησή μου αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν πολύ ενθουσιασμένος που θα κάναμε κάτι μαζί», λέει η Λάνα, που έσπευσε να του αποδώσει τα εύσημα όταν το κομμάτι ολοκληρώθηκε. «Του είπα ότι το μέρος που εκείνος τραγουδάει είναι καταπληκτικό και μου απάντησε ότι ήμουν η πρώτη που του έκανε τέτοιο κομπλιμέντο όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείται με τη μουσική…».

Ο Κομπέιν κι ο Ντίλαν

Στην ίδια συνέντευξη η Λάνα Ντελ Ρέι μιλάει για την αγάπη της για τον Κερτ Κομπέιν, που «είναι κορυφαία επιρροή για μένα μετά τον Μπομπ Ντίλαν», τη χήρα του, Κόρτνεϊ Λαβ, την οποία «μπορώ να πάρω στο τηλέφωνο οποιαδήποτε στιγμή και να της πω ό,τι πιο περίεργο μου έχει συμβεί κι εκείνη να απαντήσει ψύχραιμα και καθησυχαστικά γιατί προφανώς τα έχει κάνει όλα», την ανεξαρτησία της Καλιφόρνια παρόλο που «ασφαλώς και θέλω η χώρα μου να παραμείνει ενωμένη αλλά αν είναι να ανεξαρτητοποιηθεί κάποιο κομμάτι της αυτό είναι σίγουρα η Καλιφόρνια» και τον Ντόναλντ Τραμπ, για τον οποίο είχε ζητήσει από τους ακολούθους της στο twitter τον Φεβρουάριο να τον «καταραστούν» για να φύγει από τον Λευκό Οίκο. «Είμαι απόλυτα σύμφωνη με τη Γιόκο Ονο και τον Τζον Λένον που πίστευαν ότι η σκέψη έχει δύναμη που μπορεί να αλλάξει πράγματα. Οι σκέψεις γίνονται λέξεις, οι λέξεις γίνονται πράξεις και οι τελευταίες καταλήγουν σε αλλαγές», διαβεβαιώνει.

Μανιφέστο κατά Τραμπ

Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν έχει περάσει απαρατήρητη η αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο από την Καλιφορνέζα τραγουδίστρια. Η φωνή της πλέον έχει ενωθεί με εκείνους που αντιπολιτεύονται τον καινούργιο πρόεδρο και θεωρούν ότι οι ΗΠΑ κάνουν βήματα προς τα πίσω με εκείνον στην καρέκλα του πρώτου πολίτη της χώρας.

«Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε ένιωσα ότι τα πράγματα χειροτέρεψαν για τις γυναίκες στις ΗΠΑ. Πλέον φοβάσαι να κυκλοφορείς μόνη σου τις νύχτες στους δρόμους. Η ρητορική του έχει ενθαρρύνει τους μισογύνηδες και στο Λος Αντζελες ακούς πράγματα ανήκουστα αν περπατήσεις λίγο στο δρόμο μόνη», διαπιστώνει. Κάποτε στις περιοδείες της κυμάτιζε στις οθόνες η σημαία των ΗΠΑ όταν τραγουδούσε το «Born to die». Αυτό, όπως λέει η ίδια, δεν θα επαναληφθεί. «Ζούμε μια μεταβατική περίοδο και δεν νιώθω ιδιαίτερα περήφανη να κυματίζει η αμερικανική σημαία όταν τραγουδάω στη Γαλλία για παράδειγμα. Το 2013 ίσως να υπήρχε λόγος γιατί με τη διοίκηση Ομπάμα η χώρα μου έκανε βήματα μπροστά. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο», υπογραμμίζει.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΓΚΑΣ

[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου