Στην άκρη ενός ανδροκρατούμενου πάνελ βρίσκεται η Δόμνα Μιχαηλίδου. Μιλά τελευταία (λίγο πριν κάποιοι αποκοιμηθούν)  και κάνει τη διαφορά θέτοντας τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.

Σε ελεύθερη απόδοση, ο λόγος της αγγίζει ένα θέμα που οι ιθύνοντες αποφεύγουν να ακουμπήσουν: την υποτιμημένη  θέση της γυναίκας και των ατόμων με αναπηρία στην αγορά εργασίας: «Το 50% του πληθυσμού είναι γυναίκες. Μας βλέπετε;», είπε δείχνοντας τον εαυτό της. Κάποιοι γέλασαν. Από αμηχανία. Γιατί αστείο δεν υπήρχε στα λεγόμενα της υπουργού.

«Το 10% του πληθυσμού είναι άτομα με αναπηρία. Τα βλέπετε;», συνέχισε δείχνοντας προς το κοινό. Για να σκάσει ευθύς αμέσως τη βόμβα που ισοπέδωσε τα αμήχανα χαμογελάκια (μαζί με το τουπέ) των συνομιλητών της: «Γιατί να γυρίσει κάποιος σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Σε ένα περιβάλλον που δεν μας βλέπετε. Με ρωτούν συχνά αν θα πάω στην Ευρωβουλή. Όχι. Δεν πρόκειται να φύγω. Γύρισα στην πατρίδα μου για να την κάνω καλύτερη. Και θα την κάνω καλύτερη. Συγγνώμη κύριοι, αλλά με πνίγει το δίκιο».

Μαζί με το δίκιο την έπνιξαν και τα χειροκροτήματα του κόσμου. Όχι μία φορά. Δύο. Όχι χλιαρά. Δυνατά. Σαν τους ψιθύρους που έκλεισαν αυτή την τόσο ανατρεπτική και βαθιά ανθρώπινη ομιλία της: «Αν επιστρέψουν δέκα σαν τη Δόμνα στην Ελλάδα, μπορούμε να τα καταφέρουμε».