Πρόκειται για τρεις σημαντικές εξελίξεις, οι οποίες από την αρχή της επίσημης προεκλογικής περιόδου δημιουργούν ένα νέο πολιτικό τοπίο, το οποίο φέρνει τη Ν.Δ. πιο κοντά στο 35%+ στις πρώτες εκλογές και την αυτοδυναμία στις δεύτερες να μη μοιάζει με άπιαστο στόχο.
«Γύμνια»
Ταυτοχρόνως, αποδεικνύει ότι ο «βασιλιάς ΣΥΡΙΖΑ είναι γυμνός» και μάχεται, όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να διαχειριστεί δυο ακόμα ήττες του Αλέξη Τσίπρα, οι οποίες εκ των πραγμάτων θα προκαλέσουν σοβαρές εσωκομματικές αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε αμφισβήτηση την αδιαμφισβήτητη «βασιλεία» του Α. Τσίπρα.
Πιο συγκεκριμένα, στο Μ. Μαξίμου βλέπουν την κατάρρευση δίκην χάρτινου πύργου της «προοδευτικής κυβέρνησης» και στη θέση του να δημιουργείται μια πολιτική… Βαβέλ, με τον Α. Τσίπρα απομονωμένο και δίχως πρόθυμους συνομιλητές-συμμάχους. Βλέπουν την ταχύτατη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ από την «κυβέρνηση των νικητών» στην «κυβέρνηση των ηττημένων» κι από κει στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της «κυβέρνησης ανοχής», η οποία όμως ούτε και αυτή έχει στοιχειώδη ανταπόκριση. Βλέπουν τον άλλοτε αγέρωχο Α. Τσίπρα να μετατρέπεται σε επαίτη του Γιάνη Βαρουφάκη με την καταστροφική «Δήμητρά» του, αλλά και του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος φαίνεται πως για κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι «ο Καμμένος του 2023», απέχοντας για να διευκολύνει την ούτως ή άλλως σχεδόν αδύνατη να σχηματιστεί κυβέρνηση ανοχής.
Στο Μ. Μαξίμου σημειώνουν με ενδιαφέρον ότι οι πρόσφατες εκκαθαρίσεις στην Ελληνική Λύση, επί της ουσίας υπηρετούν το αφήγημα της Κουμουνδούρου περί «αποστασίας». Βλέπουν ή μαθαίνουν ότι ο Α. Τσίπρας κατέφυγε στον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς, όχι για να συζητήσουν για το μέλλον της Ευρώπης, αλλά προκειμένου να πιεστεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να δει πιο ζεστά τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν την ανοιχτή αυτονόμηση κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι Γιάννης Δραγασάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε ό,τι αφορά τη στρατηγική του κόμματος ένα μήνα πριν από τις εκλογές. Στο Μ. Μαξίμου βλέπουν επίσης μια χαοτική πολυφωνία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία υπογραμμίζει την απουσία στοιχειωδώς ρεαλιστικής και πειστικής πρότασης για τη διακυβέρνηση της χώρας. Βλέπουν τέλος, ότι οι συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ανά την Ελλάδα είναι μικρές έως απογοητευτικές, ακόμα και σε μέρη που θεωρούνται «κάστρα του ΣΥΡΙΖΑ». Πιο χαρακτηριστική περίπτωση θεωρείται η αποτυχημένη συγκέντρωση στα Χανιά, που είναι η εκλογική περιφέρεια δυο ισχυρών στελεχών του κόμματος, όπως ο Παύλος Πολάκης και ο Γιώργος Σταθάκης.
Συγκρίσεις
Η παρουσίαση του προγράμματος της Ν.Δ. αναγκαστικά φέρνει σε άμεση σύγκριση τα προγράμματα της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Φέρνει σε σύγκριση ένα οραματικό αλλά ρεαλιστικό και κοστολογημένο πρόγραμμα για την επόμενη τετραετία με ένα πρόγραμμα το οποίο εμπεριέχει δάσος λεφτόδεντρων και ισχυρές δόσεις «βαρουφακικής πολιτικής». Από τη μια υπάρχει ένα κοστολογημένο και συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο σε βάθος τετραετίας κοστίζει 8-9 δισ. και περιλαμβάνει αυξήσεις μισθών (950 ευρώ ο κατώτατος μισθός στο τέλος της τετραετίας-1.500 ευρώ ο μέσος μηνιαίος μισθός) και συντάξεων, νέες μειώσεις φόρων, ριζική αναδιάρθρωση του παλιού κράτους, ισχυρό ΕΣΥ και χειροπιαστή μέριμνα για τους νέους. Ενα πρόγραμμα που έχει συζητηθεί και συμφωνηθεί με την Κομισιόν και υπηρετεί τον τριπλό στόχο: Κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας-Δημοσιονομική υπευθυνότητα-Δυναμική και βιώσιμη ανάκαμψη της οικονομίας και των εισοδημάτων.
Από την άλλη, υπάρχει ένας καταιγισμός ανέφικτων, αλλά και ιδεοληπτικών μέτρων, τα οποία, εκτός του ότι είναι Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης Νο2, απειλούν τη δημοσιονομική σταθερότητα και απεμπολούν την επενδυτική βαθμίδα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός νέου μνημονίου. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που κοστολογείται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους σε πάνω από 45 δισ. στη διάρκεια της τετραετίας και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων νέα σεισάχθεια, διαγραφές χρεών, πλειοδοτικές αυξήσεις μισθών, αλλά και στοιχεία από τη «Δήμητρα» του Γ. Βαρουφάκη. Οπως η κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας, που σημαίνει ευθεία σύγκρουση με την Ε.Ε. και παραβίαση των όρων του τρίτου μνημονίου που έφερε η αυταπάτη του 2015 ή η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, η οποία κοστίζει πάνω από (ανύπαρκτα) 40 δισ. Ενα πρόγραμμα που προβλέπει επίσης νέα φορολογική επίθεση στη μεσαία τάξη. Δεδομένης και της εμπειρίας της περιόδου 2015-2019, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε προγραμματική υστέρηση, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μεγαλύτερη μείωση της μειωμένης αξιοπιστίας του.
Τι δείχνουν τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων
Αυτές οι δυο σημαντικές εξελίξεις αποτυπώνονται στην τρίτη σημαντική εξέλιξη, που είναι οι δημοσκοπήσεις. Ολες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερά τα εξής χαρακτηριστικά:
1 Η διαφορά Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στην προ των Τεμπών διαφορά που είχαν τα δυο κόμματα -πάνω από 5%-6%-, η οποία θεωρείται μη αναστρέψιμη.
2 Η παράσταση νίκης, που είναι διαχρονικά το μόνο αδιάψευστο εύρημα των μετρήσεων, είναι συντριπτική σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.
3 Ο Κ. Μητσοτάκης υπερέχει καταφανώς του Α. Τσίπρα και στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός, αλλά και σε όλους τους ποιοτικούς δείκτες, ως προς την ικανότητα αντιμετώπισης όλων των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας και της οικονομίας.
4 Οι αριθμοί -ακόμα κι αν οι απρόθυμοι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ άλλαζαν γνώμη- είναι απαγορευτικοί για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Γι’ αυτό και ο Α. Τσίπρας αναγκάστηκε να πει το ανυπέρβλητο περί μίας… τετρακομματικής κυβέρνησης, στην οποία θα συμμετέχουν… δυο ή τρία κόμματα.
5 Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να έχει αιμορραγία στα αριστερά του, τη στιγμή που το κέντρο απομακρύνεται από τη λαϊκιστική και επικίνδυνη πολιτική του, που θέτει σε αμφισβήτηση τη σταθερότητα.
Ροή Ειδήσεων 
