Η καθηγήτρια επιδημιολογίας και υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ είχε μιλήσει στη diaNEOsis και στη Νίκη Λυμπεράκη, όπου είχε δεχτεί την εξής ερώτηση: «Ο καρκίνος παραμένει μια από τις βασικές αιτίες θανάτου και για τη χώρα μας. Έχουμε στοιχεία αν έχει επιδεινωθεί η κατάσταση μεσούσης της κρίσης ή θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια;».

Τότε, είχε πει πως «χρειάζεται μια αναθεώρηση των όλων πραγμάτων. Στο τελικό στάδιο θα έπρεπε να είχαμε ήδη παροχή υπηρεσιών ανακούφισης και ενίσχυσης των ανθρώπων αυτών και των συγγενών τους.

Εννοώ ότι ένας άνθρωπος που πλησιάζει στο τέλος του, με υψηλές δόσεις ακριβών αντικαρκινικών πιθανόν να μην μπορεί να σωθεί. Η ποιότητα όμως της ζωής του στα τελευταία της στάδια και η ποιότητα της ζωής των συγγενών του στα τελευταία στάδια του θνήσκοντος ασθενούς είναι πάρα πολύ σημαντικά και αυτό δεν το παρέχουμε σαν χώρα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

«Αν δείτε, στις οικογένειες των γιατρών -και των μεγαλύτερων γιατρών, θα έλεγα, των σοφών γιατρών- δεν τείνουμε να παρατείνουμε τη ζωή των αγαπημένων μας, δεν επιλέγουμε οι ίδιοι να παραταθεί η ζωή μας, όταν είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει πλήρης θεραπεία, δυνατότητα θεραπείας», ανέφερε στη συνέχεια.

Στη συνέχεια είχε αποκαλύψει τον καρκίνο που είχε ο πατέρας της και τη στάση που επέδειξε η ίδια. «Ακούγεται σκληρό και μπορεί κάποιον να τον βασανίζει για όλη του τη ζωή. Είναι πολύ προσωπικό, αλλά θυμάμαι όταν ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο για να το αποδεχτώ. Ήμουν γιατρός, ο άντρας μου ήταν γιατρός, υποτίθεται ότι όπως είπε ο οικογενειακός γιατρός, τα είχε όλα, αλλά δεν μπορούσε να σωθεί. Πήραμε συμβουλή από τα μεγαλύτερα κέντρα του κόσμου, γιατί είχαμε θητεύσει, εγώ και ο άντρας μου σε αυτά τα κέντρα. Και αποφασίσαμε να μην κάνουμε τίποτα, καμία παρέμβαση. Πέθανε στο σπίτι. Έζησε τελικά πάνω από το αναμενόμενο. Η μέση επιβίωση ήταν οκτώ μήνες. Έζησε περίπου 20 μήνες με ποιότητα ζωής και κοντά στους δικούς του», είχε δηλώσει η Αθηνά Λινού.

Επίσης, είχε αναφέρει ότι «είναι ταλαιπωρία να προσπαθείς να κρατήσεις “ζωντανό”, αλλά χωρίς αισθήσεις, χωρίς επικοινωνία, χωρίς ποιότητα ζωής έναν άνθρωπο για τρεις ακόμα μήνες».

Ωστόσο, είχε σημείωσε ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται η κάθε περίπτωση με τον ίδιο τρόπο. Συγκεκριμένα, είχε φέρει ως παράδειγμα μια νέα μητέρα, τονίζοντας πως εκεί πρέπει να παραταθεί όσο γίνεται η ζωή της, αν έχει καρκίνο σε τελικό στάδιο.

«Αν αυτός ο άνθρωπος είναι μια νέα μητέρα και έχει ένα παιδάκι πέντε χρονών που στο στάδιο αυτό του παιδιού που να ξέρει ότι μπορεί να υπάρχει η μητέρα του για άλλους τρεις μήνες, ότι μπορεί έστω να του χαμογελάσει ή να την αγκαλιάσει και να την φιλήσει, εκεί είναι σημαντικό. Αλλά για έναν άνθρωπο που είναι πολύ κοντά στο θάνατο, που έχει ολοκληρώσει τη δική του ζωή, που είναι ικανοποιημένος, που είναι χαρούμενος, είναι καλύτερο νομίζω -τουλάχιστον αυτό έχω επιλέξει για τον εαυτό μου- είναι καλύτερα να είναι με την οικογένεια του. Με τα παιδιά του, τα εγγόνια του, την τρυφεράδα στο σπίτι, παρά σε ένα κέντρο υψηλών προδιαγραφών, που μπορεί να είναι εκεί 15 μέρες ή ένα μήνα», είχε πει η καθηγήτρια επιδημιολογίας.

Ειδήσεις σήμερα

Εκτός ψηφοδελτίων της ΝΔ ο Σπύρος Πνευματικός