Στο «Χαμόγελο της Τζοκόντας», ο Μάνος Χατζιδάκις, σχεδόν σαραντάρης πια, προλογίζει το κομμάτι «Προσωπογραφία της μητέρας μου» με έναν εφηβικό αυθορμητισμό. Μέσα από τα λίγα αυτά λόγια που σας διάβασα, ξεπροβάλλει μια ψυχή τρυφερή και συνάμα μια σχέση ιερή. Ενας δεσμός συνυφασμένος με τη μελαγχολία της επίγνωσης του βέβαιου χωρισμού, στα χρόνια που θα έρχονταν…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ως μεγάλο παιδί κι εγώ, ευτύχησα να ζήσω τη γλύκα μιας σπουδαίας μάνας, αλλά δοκίμασα και την πίκρα του οριστικού χωρισμού. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά πάνε πάντα μαζί. Και αυτό γιατί όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη τόσο δυσκολότερη είναι η απώλεια.
ΛΕΝΕ ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ έφτιαξε τις μανάδες, γιατί δεν μπορούσε να βρίσκεται συνέχεια παντού. Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι πιο εύστοχο. Αν σκεφτεί κανείς ότι η γυναίκα από τη φύση της είναι ένα πλάσμα με αστείρευτη αντοχή, δύναμη και πολυπλοκότητα, δικαίως ο Θεός τής ανέθεσε τη δουλειά του «πολυεργαλείου».
ΓΙΑΤΙ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ πόσους ρόλους μπορεί να διαδραματίζει την ίδια στιγμή ο ίδιος άνθρωπος… Πέρα από γυναίκα, κόρη, αδελφή, σύντροφος ή φίλη… Μπορεί να είναι εργαζόμενη και νοικοκυρά. Μπορεί να είναι παντρεμένη ή ελεύθερη. Από τη στιγμή όμως που πρωτοηχήσει η λέξη «μαμά» στα αυτιά της, μεταμορφώνεται σε ήρωα με υπερφυσικές δυνάμεις. Σε μαγείρισσα και ζαχαροπλάστισσα. Σε φροντιστή, τροφό και δασκάλα. Σε μυστικοσύμβουλο και ψυχολόγο. Σε γιατρό, νοσηλεύτρια, λογίστρια και μάνατζερ. Σε συμπαίκτρια, προπονήτρια, διαιτητή και δικαστή πολλές φορές. Σε σοφέρ, ανιματέρ, καθαρίστρια, στιλίστρια και σωματοφύλακα. Και ουκ έσται τέλος… Υστερα από όλα αυτά, λοιπόν, δεν αναρωτιόμαστε γιατί λένε ότι η μητρότητα είναι η πιο δύσκολη «δουλειά» του κόσμου.
ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ εφ’ όρου ζωής, που βγαίνει χάρη στο περίσσευμα αγάπης, φροντίδας και υπομονής. Μια δουλειά που «πληρώνεται» με φιλιά και αγκαλιές. Μια δουλειά που πρέπει να γιορτάζεται όχι μόνο σήμερα, αλλά όλο τον χρόνο. Οπως ίσως γνωρίζετε, η σημερινή μέρα καθιερώθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. Ξεκίνησε ως μια φιλειρηνική συγκέντρωση μητέρων, ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου, που έζησαν τα στρατευμένα παιδιά τους.
ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ, λοιπόν, καταλήξαμε να τιμούμε σήμερα τις μαμάδες όλου του κόσμου. Και με αυτήν την αφορμή, θα τολμούσα να ζητήσω να γιορτάζουμε τη μητρότητα ως συναίσθημα και όχι ως τυπική κατάσταση. Γιατί σχεδόν όλες οι γυναίκες της πλάσης γεννιούνται με ένα πολύτιμο ειδικό χαρακτηριστικό… Κι αυτό είναι το ανεξάντλητο περίσσευμα της αγάπης. Γι’ αυτό, λοιπόν, αξίζει να γιορτάσουμε σήμερα το συναίσθημα σε όλες τις εκφάνσεις του.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ τις μικρές και τις μανάδες τις μεγάλες… Για αυτές που γέννησαν και για αυτές που γεννήθηκαν στην πορεία… Για τις μανάδες που υπήρξαν και πατεράδες. Για αυτές που έχουν ένα, δύο ή και περισσότερα παιδιά, ή για εκείνες που τα έχασαν. Για τις ηρωίδες με τα ξεχωριστά παιδιά. Αλλά και για όλες αυτές που χωρίς παιδί έγιναν «μανάδες» του κόσμου όλου: Του γέρου γονιού, του φίλου, του κάθε ζωντανού πλάσματος που έχει ανάγκη.
ΓΙΑΤΙ Η ΛΕΞΗ «μάνα» δεν είναι ένας τίτλος που σου απονέμεται τυπικά μετά την τεκνοποίηση. Είναι συναίσθημα, είναι ψυχική κατάσταση και οικουμενικό ιδανικό…
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΛΟΙΠΟΝ, μανάδες όλου του κόσμου, σας ευχαριστούμε…
Χρόνια σας Πολλά!
Ροή Ειδήσεων 
