Πρώτο: Η πρόσφατη αμυντική συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι πολύ σημαντική, γιατί επικυρώθηκε σε μια πάρα πολύ κρίσιμη και οριακή χρονική περίοδο, αφού η Ευρώπη είναι σε πόλεμο, εμφανίζονται για πρώτη φορά από την δεκαετία του ’60 «σκιές» πυρηνικής έντασης, χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων κλιμάκωσης, αντιπαράθεσης, ενώ η κατάσταση σε πολλά άλλα περιφερειακά μέτωπα εμφανίζει σημεία υποτροπής (Μέση Ανατολή, ΝΑ Ασία, Απω Ανατολή κ.ά.), με απρόβλεπτες εξελίξεις και επιπτώσεις.

Δεύτερο: Η συγκεκριμένη συμφωνία είναι σταθεροποιητικού χαρακτήρα και στην πορεία των πέντε χρόνων πολλά και σημαντικά γεγονότα θα συνδράμουν θετικά, ενώ και σε τέτοια ζητήματα δεν χρειάζονται μίζερες σκέψεις, αντιδράσεις για την έννοια των αντιδράσεων και παραπολιτικές «εκλάμψεις», ως και κινήσεις που είναι άστοχες, παραπλανητικές, ανεδαφικές και ξεπερασμένες από το χρόνο και τις εξελίξεις σε περιφερειακό και παγκόσμιο πλαίσιο. Επειδή θα έχουμε πολύ σημαντικές εξελίξεις και γεγονότα προσεχώς στα θέματα της Ουκρανίας, του ΝΑΤΟ και των Βαλκανίων, είναι προτιμότερο να επικεντρωνόμαστε στη μεγάλη εικόνα και να αποφεύγουμε τις μεμψιμοιρίες τύπου «δεν θέλησαν οι Αμερικανοί να έχουν μια βάση στα νησιά μας κ.λπ.», ή να κλείνουν κάποιοι «το μάτι προς τον αρχιερέα του Κρεμλίνου». Η διμερής συμφωνία, αν συγκριθεί με περίπου άλλες δέκα των ΗΠΑ με διάφορα κράτη της Ευρώπης, του Ειρηνικού και της Μέσης Ανατολής, είναι ορθολογική, συμφέρουσα, εξειδικευμένη, αρκεί μέσα από τα άρθρα της να την εκμεταλλευτούμε από κοινού με την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.

Τρίτο: Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να δεχθούν οι Αμερικανοί να δώσουν εγγυήσεις ότι αν υπάρξει πολεμική εμπλοκή μας με την Τουρκία θα μας καλύψουν. Δεν είναι το ίδιο με τις Συμφωνίες της 12ης Μαΐου του Λονδίνου με το Ελσίνκι και τη Στοκχόλμη. Μην τα μπλέκουμε. Αυτές είναι μέχρι να ενταχθούν η Σουηδία και η Φινλανδία στο ΝΑΤΟ. Μετά αναλαμβάνει το άρθρο 5 της Ατλαντικής Συμμαχίας. Εμείς, ως Ελλάδα, καλώς οχυρωνόμαστε και εμπλουτίζουμε/ενισχύουμε την άμυνά μας. Αλλά η Συμφωνία της Ουάσιγκτον του 1949, του ΝΑΤΟ, ούτε αλλάζει ούτε τροποποιείται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλο η συνωμοσιολογία, η ακατέργαστη θεωρητικολογία και άλλο η πραγματικότητα και η ρεαλιστική σκέψη πάνω στο τι είναι εφικτό και τι μπορείς να πετύχεις μέσω μιας συμφωνίας. Γιατί είδα και άκουσα πολλά και παράλογα.

Τέταρτο: Τέλος, σε διμερή βάση κοιτάμε τι μπορούμε να επιτύχουμε εμείς. Και μπορούμε πολλά. Δεν ενεργούμε βάσει του τι κάνει, παίρνει ή επιζητά ο αντίπαλος. Εμείς κοιτάμε τι κερδίζουμε. Και όχι βάσει του τι ο άλλος καταφέρνει ή μη. Το ευρύτερο πλαίσιο σημαίνει ότι η ποιότητα έχει τη δική της ποσότητα. Η αναβάθμιση των εξοπλιστικών μας προγραμμάτων είναι αξιόλογη, επαρκώς τεχνοκρατική και βάσει των δυνατοτήτων της χώρας μας. Δεν επικεντρωνόμαστε στο αν η Αγκυρα θα προχωρήσει στα προγράμματά της. Εμείς είναι απαραίτητο να κοιτάμε την ποιότητα του υλικού και του ανθρώπινου δυναμικού και να έχουμε εμπιστοσύνη στους Δυτικούς συμμάχους μας. Τα υπόλοιπα είναι φθηνά επιχειρήματα και πολιτικάντικες προσεγγίσεις. Δεν χρειάζονται.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια υπολογίσιμη, θετική, κρυστάλλινη συμφωνία και δεν είναι λογικό και πρέπον κάποιοι να προσπαθούν να τη μειώσουν, να την ακυρώσουν και να εμφανιστούν ως ειδήμονες μέσα στην ασχετοσύνη τους.

Ειδήσεις σήμερα