Μετά τη συμμετοχή του στη Eurovision του 2002 ο Μιχάλης Ρακιντζής άρχισε να αποστασιοποιείται λίγο από τις on stage εμφανίσεις. Επικεντρώθηκε περισσότερο στη δημιουργία μουσικής, στην παραγωγή, στη σύνθεση. Σε εμάς φάνηκε κάπως απότομο όλο αυτό. Για τον ίδιο ήταν μια συνειδητή επιλογή.
Όπως εξηγεί στο Πρωινό και τη Φαίη Σκορδά, αντιλήφθηκε ότι δεν υπήρχε άλλο σκαλοπάτι να ανέβει. Μόνο αν πήγαινε εξωτερικό. Κι αυτό είχε πάψει να το θέλει. Ο Μιχάλης Ρακιντζής αναφέρθηκε και σε περιστατικά ενδεικτικά της παράνοιας του κοινού τότε με τους καλλιτέχνες.
«Οι εμφανίσεις τότε γίνονταν από την πρώτη μέρα σε γήπεδα, όχι σε μαγαζιά. Ήταν άλλα τα μεγέθη. Ο κόσμος είχε άλλη αντιμετώπιση. Εγώ δεν θεωρούσα ότι ήμουν σταρ, ούτε τώρα το θεωρώ. Έχουμε παίξει στο γήπεδο της Καλαμάτας που ήταν γεμάτο εντελώς και δεν ξέραμε πως θα φύγουμε. Παίζαμε ξανά τα ίδια κομμάτια στο τέλος μέχρι να βρούμε έναν τρόπο και μόλις τελειώνουμε, ανεβαίνουν όλοι στη σκηνή. Άλλοι ήρθαν στα καμαρίνια μας και ξήλωσαν από πάνω τα κεραμίδια.
Γέννησε η Αλεξάνδρα Νίκα! - Πατέρας για πρώτη φορά ο Κωνσταντίνος Αργυρός
Πολλά τέτοια συνέβαιναν, αλλά δεν υπάρχει και λόγος να αναφερθούν πια. Δεν έτυχε να ψωνιστώ, γιατί ο σκοπός μου ήταν να γράφω τη μουσική. Με αυτό ψωνιζόμουν. Το να κάνω μια συναυλία και να τα λέω ήταν κάτι δευτερεύον. Κάτι που έπρεπε να γίνει. Ήταν ευχάριστο που υπήρχε τόσος κόσμος, αλλά ήταν και λίγο τρομακτικό. Είχαμε δηλαδή δύο πούλμαν σεκιούριτι στις συναυλίες και έτρωγαν ξύλο από τον κόσμο.
Τότε δεν υπήρχαν mail, κινητά, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο γράμματα. Κι αυτά πήγαιναν με τις κούτες στη δισκογραφική που ήμουν. Έχω κρατήσει κάποια, γιατί για να μπει κάποιος στη διαδικασία να σου γράψει ωραία πράγματα, να πάει στο ταχυδρομείο, να πληρώσει γραμματόσημα, δεν είναι ωραίο να το πετάς έτσι. Κάποια έχει τύχει να τα διαβάσω περιστασιακά. Είναι όλα πολύ συγκινητικά. Καταλαβαίνεις ότι το μήνυμα που θες να περάσεις με το τραγούδι σου, πιάνει τόπο. Υπάρχει μια άλλη επαφή μέσα από τους στίχους. Κάποια στιγμή θεώρησα ότι δε μπορώ να φτάσω παραπάνω από το σημείο που ήμουν. Το κάτι παραπάνω ήθελε μετάβαση σε άλλους χώρους, ίσως εξωτερικό».
https://www.youtube.com/watch?v=tpD5uW3lBNI