Αρχική αιτία θανάτου η ανακοπή καρδιάς, που νεότερες έρευνες φαίνεται να οφείλεται σε κορτιζονούχα φάρμακα που έπαιρνε για να αντιμετωπίσει την εκφυλιστική νόσο που είχε αλλοιώσει τα τελευταία χρόνια τη φωνή της. Κηδεύεται μερικές ημέρες μετά στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου στο Παρίσι, ενώ η σωρό της αποτεφρώνεται και σκορπίζεται στο Αιγαίο Πέλαγος όπως η  ίδια επιθυμούσε.

Μόλις λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή η κορυφαία ντίβα, δίνει την τελευταία της συγκλονιστική συνέντευξη στον δημοσιογράφο  Πέτρο Δραγάτση, η οποία δημοσιεύεται μετά το θάνατο της στο ιταλικό περιοδικό «Oggi» και αναδημοσιεύεται στον «Ταχυδρόμο» της εποχής. Σε αυτή, η Κάλλας κάνει ουσιαστικά έναν απολογισμό ζωής που τελειώνει με την ανατριχιαστικά προφητική φράση: «Και μην ξεχνάς ότι μόνο το ευτυχισμένο πουλί κελαηδάει, ενώ το δυστυχισμένο χώνεται στη φωλιά του και πεθαίνει»…Από αυτή τη τελευταία συνέντευξη, σήμερα θα αναφέρουμε μόνο τα σημεία που μιλά για τη σχέση πάθους που είχε με τον άλλο μεγάλο Έλληνα, Αριστοτέλη Ωνάση, για την οποία δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Τον γνωρίζει για πρώτη φορά στο σπίτι της κόρης του διάσημου μαέστρου Τοσκανίνι, όπου ο Ωνάσης της φιλά το χέρι και της λέει στα ελληνικά: «Κυρία μου έχετε κάτι από το παρουσιαστικό μιας Ελληνίδας θεάς όπως ακριβώς σας περίμενα. Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε». Η σχέση τους ολοκληρώνεται το επόμενο καλοκαίρι στη γνωστή θαλαμηγό «Χριστίνα».

Η Κάλλας συνεχίζει :«Αν αγάπησα πραγματικά τον Αρίστο; Μα και βέβαια. Ήταν ο μόνος άντρας που αγάπησα στη ζωή μου. Ήταν γεμάτος από ζωή και γοητεία. Κοντά του έγινα μια διαφορετική γυναίκα. Ξέρω ότι ο κόσμος νομίζει ότι τον αγάπησα για τα λεφτά του, αλλά αυτό είναι πέρα για πέρα ψέμα. Τον αγάπησα και εξακολουθώ να τον αγαπώ παρά το γεγονός ότι έχει πεθάνει, γιατί ήταν ευγενικός και γεμάτος κατανόηση για μένα. Γιατί με έκανε να αισθανθώ σαν πραγματική γυναίκα. Αγάπησα επίσης τον πρώτο μου άντρα, το Μπατίστα Μενεγκίνι, αλλά περισσότερο σαν κόρη που αγαπάει τον πατέρα της. Ο Ωνάσης όμως ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Τόσο δυναμικός, τόσο ζεστός και στοχαστικός. Κάθε μέρα μου πρόσφερε τριαντάφυλλα, άφηνε δωράκι στο δωμάτιό μου και σκεφτόταν καθετί που ήξερε ότι θα μου έδινε χαρά και θα με έκανε ευτυχισμένη. Δεν χρειαζόμουν τα λεφτά του. Είχα αρκετά δικά μου. Δε χρειαζόταν να κάνω χρήση της επιρροής του. Ήμουν ήδη η διάσημη Κάλλας. Όχι! Αυτό που μου πρόσφερε ο Ωνάσης ήταν το αίσθημα ότι κάποιος μου απόδιδε απόλυτα την αξία μου. Ήμουν 40 χρόνων όταν τον συνάντησα και αυτό σήμαινε για μένα ότι η ζωή ξανάρχιζε στα 40 όπως λέει και η παροιμία.

Δεν μπορώ να πω πως αισθάνθηκα όταν παντρεύτηκε εκείνη την γυναίκα. Είναι τόσο προσωπικό που δεν ξέρω αν και εγώ η ίδια θα μπορούσα να το εκφράσω με λόγια. Βέβαια εξακολουθούσα να συναντώ τον Αρίστο και μετά τον γάμο του. Όταν είχε να συζητήσει σημαντικά θέματα τότε ερχόταν σε μένα, δεν πήγαινε σε εκείνη. Θα συναντιόμαστε στο διαμέρισμά μου ή θα πηγαίναμε να δειπνήσουμε στο Μαξίμ, στο αγαπημένο μας τραπέζι, σε μια γωνιά της αίθουσας όπου συνηθίζαμε να καθόμαστε άλλοτε. Μιλούσαμε για τα πάντα. Για τα σχέδιά μας, τις επιδιώξεις μας, τις προσδοκίες μας… Ναι αγαπητέ μου είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον μέχρι τέλος. Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου όχι στην αγκαλιά της Τζάκυ και σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις αυτό…».