Ετσι, ενώ η σύγκληση της Βουλής που προήλθε από τις εκλογές της 19^ης Αυγούστου 1928 προεβλέπετο να γίνει την 17^η Σεπτεμβρίου 1928, ανεβλήθη συνεπεία του Δαγγείου πυρετού για ένα μήνα, και έτσι η Βουλή συγκλήθηκε την 17^η Οκτωβρίου. Βέβαια, κατά την πρώτη συνεδρίαση έγινε η ορκωμοσία των βουλευτών και την επομένη έγινε η εκλογή του προεδρείου της Βουλής. Πρόεδρος εξελέγη ο Ιωάννης Τσιριμώκος, συγκεντρώσας 170 ψήφος επί συνόλου ψηφισάντων 193.

Μετά την εκλογή του Προεδρείου της Βουλής ακολούθησε η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων από τον νέο πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο.

Οι προγραμματικές δηλώσεις ανεγνώσθησαν την 22α Οκτωβρίου 1928. Κατά την ανάγνωση ο πρωθυπουργός ήταν σύντομος και αναφέρθηκε στις προεκλογικές διακηρύξεις, τονίζοντας ότι η αυξημένη πλειοψηφία με την οποία τον τίμησε ο ελληνικός λαός τού αύξανε τις ευθύνες για μεγαλύτερες θυσίες. Για τα συγκεκριμένα μέτρα τόνισε ότι δεν θα αφήσει τη Βουλή «να δοκιμάσει την ανίαν που προκαλεί η έλλειψης επαρκούς εργασίας».

Βέβαια, η κυβέρνηση είχε φροντίσει ήδη να κατατεθούν πολλά νομοσχέδια ώστε να υπάρχει εργασία στη Βουλή και έτσι να καταπολεμηθεί και η ανία.

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα όσα προέβλεπε να πραγματοποιήσει στον εσωτερικό τομέα από πλευράς κρατικής αναδιοργάνωσης και οικονομικής ανάπτυξης και διετύπωσε τη φιλόδοξη πρόβλεψη ότι στο τέλος της τετραετίας «θα συγκρίνουμε την τότε Ελλάδα προς τη σημερινήν και θα την εύρωμεν αγνώριστον».

Μετά τον πρωθυπουργό, στο βήμα ακολούθησε ο Αλ. Παπαναστασίου, ο οποίος ευχήθηκε να πραγματοποιηθούν οι επιταγές του Συντάγματος για τη σύσταση των προβλεπόμενων νέων θεσμών, εννοώντας τη Γερουσία και το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Στη συνέχεια ο Αλ. Παπαναστασίου εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη δραστηριότητα την οποία επέδειξε ο Ελ. Βενιζέλος στο διπλωματικό πεδίο και κατά βάση συμφωνούσε με τα υπό της κυβερνήσεως προγραμματιζόμενα.

Στη συνέχεια μίλησε ο αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος Π. Τσαλδάρης, ο οποίος ήταν περισσότερο επιφυλακτικός στους λόγους του. Βέβαια, άσκησε έλεγχο προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τον οποίο κατηγόρησε διότι στην ουσία δεν έκανε προγραμματικές δηλώσεις και για το λόγο αυτό επεφυλάχθη να απαντήσει στις συγκεκριμένες περιπτώσεις όταν τα καθ’ έκαστον θέματα έφθαναν στη Βουλή για να συζητηθούν.

Μετά τις ομιλίες των βουλευτών το λόγο έλαβε ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος για να δευτερολογήσει, οπότε επακολούθησε στιχομυθία μεταξύ εκείνου και του Αλ. Παπαναστασίου. Κατά τη διάρκεια της στιχομυθίας ο πρωθυπουργός υπεστήριξε ότι δεν προέκυπτε θέμα ψήφου εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση, ενώ ο Αλ. Παπαναστασίου επέμενε ότι το κανονικό θα ήταν να τελειώσει η συνεδρίαση διά τυπικής αποφάσεως και μάλιστα πρότεινε αντί για ψηφοφορία να γίνει δι’ ανατάσεως. Τελικά, έγινε δεκτή η πρόταση Παπαναστασίου και για πρώτη φορά στα χρονικά του κοινοβουλευτικού βίου εγκρίθηκαν προγραμματικές δηλώσεις με έγερση σύσσωμης της Βουλής.

Κατά την ίδια συνεδρίαση ο υπουργός των Εσωτερικών Κ. Ζαβιτσιάνος υπέβαλε σχέδιο νόμου περί της συγκροτήσεως Γερουσίας του δεύτερου νομοθετικού σώματος το οποίο προέβλεπε το Σύνταγμα του 1927. Ετσι, την 16^η Ιανουαρίου 1929 εδημοσιεύθη ο νόμος 3786 διά του οποίου προεβλέπετο ότι η Γερουσία θα αποτελούνταν από 120 γερουσιαστές, εκ των οποίων οι 92 θα εξελέγοντο από το λαό, οι 18 από τις επαγγελματικές τάξεις μέσω των οργανώσεών τους και οι 10 «αριστίνδην» θα εξελέγοντο από τους βουλευτάς και τους 110 γερουσιαστάς συνερχομένους σε κοινή συνεδρίαση.

Δύο εβδομάδες μετά τη δημοσίευση του νόμου περί συγκροτήσεως της Γερουσίας και τέσσερις ημέρες μετά τη δημοσίευση του διατάγματος διά το οποίο οριζόταν ότι οι εκλογές για την εκλογή γερουσιαστών θα διεξήγοντο την 3^η Μαρτίου 1929, εδημοσιεύθη την 30^ή Ιανουάριου 1929 στην εφημερίδα «Εστία» πληροφορία ότι ο Ελ. Βενιζέλος είχε την πρόθεση να εκλέξει ως αριστίνδην γερουσιαστή τον Ν. Πλαστήρα. Η είδηση αυτή ανησύχησε πάρα πολύ τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος Π. Τσαλδάρη, ο οποίος την ίδια ημέρα έστειλε επιστολή προς τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο διά της οποίας ρωτούσε τον πρόεδρον της κυβερνήσεως εάν η πληροφορία ήταν αληθής «διά να κανονίσει τα κατ’ αυτόν».

Βέβαια, την επόμενη ημέρα ο πρωθυπουργός πληροφορούσε τον Π. Τσαλδάρη ότι η κυβέρνηση δεν είχε καταλήξει σε καμία απόφαση για την επιλογή των υποψήφιων γερουσιαστών. Στη συνέχεια αντηλλάγησαν και άλλες επιστολές μεταξύ Ελ. Βενιζέλου και Π. Τσαλδάρη και αντηλλάγησαν σκληρές φράσεις μεταξύ των δύο ηγετικών στελεχών με αντικείμενο την επανάσταση του 1922, με τον Ελ. Βενιζέλο να στηρίζει την επανάσταση και θέλοντας να δικαιώσει τους ηγέτες της Ν. Πλαστήρα και Στ. Γονατά, ενώ ο Π. Τσαλδάρης υπεστήριζε με φανατισμό τις θέσεις της παράταξής του.

Τελικά οι γερουσιαστικές εκλογές διεξήχθησαν την 21^η Απριλίου 1929 και ο λαός στήριξε και πάλι τις επιλογές του Ελ. Βενιζέλου. Ετσι, το Κόμμα των Φιλελευθέρων συγκέντρωσε ποσοστό 54,58%, το Λαϊκό Κόμμα 19,05%, οι Ελευθερόφρονες 2,73%, οι Συντηρητικοί Δημοκρατικοί (Μιχαλακόπουλος) 2,81%, οι Προοδευτικοί (Καφαντάρης) 5,39%, οι Αγροτοεργατικοί (Παπαναστασίου) 6,58%, οι Αγροτικοί 1,66%, οι Κομμουνιστές 1,7%, οι ανεξάρτητοι βασιλόφρονες 4,28% και οι ανεξάρτητοι δημοκρατικοί 1,2%.

Αναλυτικότερα, το κάθε κόμμα εξέλεξε: Οι Φιλελεύθεροι 72 γερουσιαστές, οι Λαϊκοί 10, οι Προδευτικοί 3, οι Ελευθερόφρονες 2, οι Συντηρητικοί Δημοκρατικοί 2, οι Αγροτικοί 2 και οι Αγροτοεργατικοί 1.

Βέβαια, με τις γερουσιαστικές εκλογές η αντιβενιζελική παράταξη γνώρισε μεγαλύτερη ήττα σε σχέση με τις εκλογές της 19^ης Αυγούστου 1928. Ενώ στις εκλογές της 19^ης Αυγούστου είχε συγκεντρώσει ποσοστό 33,03%, στις γερουσιαστικές εκλογές το ποσοστό κατέβηκε στο 26,6% των ψήφων. Το ίδιο θα είχε συμβεί και με την εκλογή των γερουσιαστών των επαγγελματικών τάξεων και την εκλογή των αριστίνδην γερουσιαστών, αλλά στις εκλογές αυτές ο Ελ. Βενιζέλος είχε πει να μη δοθεί κομματικός χαρακτήρας. Παρά ταύτα, και στις δύο αυτές εκλογικές αναμετρήσεις οι περισσότεροι εκ των εκλεγέντων ανήκαν στη βενιζελική παράταξη. Ειδικότερα, στην εκλογή των αριστίνδην εκλεγέντων γερουσιαστών το Λαϊκό Κόμμα απείχε της ψηφοφορίας που έγινε από τη μικτή συνεδρίαση της Βουλής και της Γερουσίας. Ομως για την ιστορία αναφέρουμε ότι οι πρώτοι αριστίνδην εκλεγέντες γερουσιαστές ήσαν οι εξής: Γ. Φιλάρετος, Λέων Παρασκευόπουλος, Αθως Ρωμάνος, Περ. Πιερράκος Μαυρομιχάλης, Αλ. Αναστασιάδης, Αλ. Ζαΐμης, Νικ. Τριαναταφυλλάκος, Αλ. Μυλωνάς, Αθ. Ευταξίας και Γ. Ανδρεάδης.

Εκ των ανωτέρω γερουσιαστών μόνο οι Παρασκευόπουλος, Ρωμάνος, Μαυρομιχάλης, Αναστασιάδης και Ανδρεάδης ανήκαν στη βενιζελική παράταξη. Από τους υπόλοιπους ο Φιλάρετος ανήκε στο κόμμα του Παπαναστασίου, ο Μυλωνάς στο κόμμα του Καφαντάρη, οι Τριαναταφυλλάκος και Ευταξίας ήσαν γνωστοί αντιβενιζελικοί και ο Αλ. Ζαΐμης ήταν πάντοτε ουδέτερος.

Πρέπει όμως εδώ να επισημάνουμε ότι ο Ελ. Βενιζέλος επέμενε πολύ για να είναι υποψήφιος στους αριστίνδην γερουσιαστές και ο Νικ. Πλαστήρας. Ομως ο τελευταίος για τους δικούς του λόγους ήταν αρνητικός και τελικά δεν εδέχθη.