Ήταν το 1872 όταν η Woodhull έγραψε Ιστορία με την υποψηφιότητά της, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν ανήκουστο, χαράζοντας το δικό της μονοπάτι, εκεί που κανείς δεν είχε ξαναπάει ποτέ δηλαδή.

Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι ίσως το γεγονός ότι η Victoria έκανε ό,τι έκανε κάπου μισό αιώνα πριν από το 1920, όταν το φεμινιστικό κίνημα κατάφερε να χορηγηθεί στη γυναίκα η πολυπόθητη ψήφος. Στην εκλογική αναμέτρηση της 5ης Νοεμβρίου 1872, η Victoria δεν μπορούσε καν να ψηφίσει τον εαυτό της.

Αν και πρέπει να σημειώσουμε ότι εκείνη τη μέρα δεν θα μπορούσε να ψηφίσει κανέναν, καθώς τη συνέλαβαν τρεις μέρες πριν από τις εκλογές και την κράτησαν στα μπουντρούμια της Νέας Υόρκης για κάνα μήνα κατηγορώντας τη για ένα σωρό απίθανα πράγματα.

Η Woodhull κατέβηκε στον πολιτικό στίβο με το Equal Rights Party (Κόμμα Ίσων Δικαιωμάτων), το οποίο υποστήριζε τόσο το γυναικείο δικαίωμα στην ψήφο όσο και την πολιτική εξίσωση της γυναίκας. Τον Μάιο του 1872, η Victoria πήρε το χρίσμα του κόμματος που την έφερε αντιμέτωπη με τα βαριά χαρτιά του πολιτικού συστήματος, τον Ρεπουμπλικανό Γκραντ και τον Δημοκρατικό Γκρίλεϊ.

Η ίδια, ανακατεύοντας ακόμα περισσότερο την τράπουλα, επέλεξε ως αντιπρόεδρό της τον Frederick Douglass, έναν πρώην σκλάβο που ήταν πια φλογερός κήρυκας υπέρ των αφρο-αμερικανικών δικαιωμάτων.

Η υποψηφιότητά του έμεινε όμως στα χαρτιά, μιας και ο Douglass δεν εμφανίστηκε ποτέ στο συνέδριο του κόμματος, δεν συμμετείχε στην προεκλογική εκστρατεία και στο τέλος έδωσε και μερικές ομιλίες υπέρ του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών.

Την ίδια βέβαια την πιονέρο της πολιτικής δεν την ένοιαξε καθόλου, μιας και θεωρούσε εξαρχής το παιχνίδι στημένο εναντίον της και δεν πολυασχολείτο με τις τυπικότητες της εκλογικής διαδικασίας.

Ήταν εξάλλου μόλις 34 ετών και, σύμφωνα με το αμερικανικό Σύνταγμα, αν εκλεγόταν δεν θα μπορούσε καν να ασκήσει τα καθήκοντά της, μιας και το 35ο έτος της ηλικίας του προέδρου ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάληψη του αξιώματος.

Στην εκλογική αναμέτρηση της 5ης Νοεμβρίου 1872, η Victoria δεν μπορούσε καν να ψηφίσει τον εαυτό της.

Πώς θα μπορούσε όμως να είχε εκλεγεί πρόεδρος σε ένα σύστημα που απουσίαζε παντελώς η γυναίκα; Η ίδια έλαβε ποσοστό της τάξης του… 0%! Άνοιξε όμως τον δρόμο, καθώς 12 χρόνια αργότερα, όταν άλλη μια γυναίκα διεκδίκησε το ύπατο πολιτειακό αξίωμα των ΗΠΑ με το ίδιο κόμμα, κατάφερε να λάβει 4.149 ψήφους σε έξι πολιτείες.

Η Victoria Woodhull ήταν πραγματικός βίος και πολιτεία, μια γυναίκα πολύ μπροστά από την εποχή της που η ζωή της φάνταζε σωστό σκάνδαλο για την πουριτανική κοινωνία. Με τρεις γάμους στο ενεργητικό της και πλήρη αδιαφορία για τον καθωσπρεπισμό, έκανε το μέντιουμ, την πνευματίστρια και την εναλλακτική θεραπεύτρια για να ζήσει, γι’ αυτό ίσως και η Ιστορία κράτησε μόλις μια μικρή υποσημείωση για την ίδια.

Φιλελεύθερη στο πνεύμα και εκκεντρική όσο δεν πήγαινε, η ιστορία της είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσο μπορεί να φανεί σε αυτές τις αδρές γραμμές.

Ως το έβδομο από τα δέκα παιδιά μιας περιπλανώμενης οικογένειας και σχεδόν αναλφάβητη, η Victoria έζησε ως νομάς στα μικράτα της, πιάνοντας κάποια στιγμή δουλειά σε έναν κομπογιαννίτη θεραπευτή. Τα δυο πρώτα της παιδιά τα έκανε έφηβη ακόμα, αν και πήρε σύντομα διαζύγιο και τράβηξε για άλλα.

Το διαζύγιο βέβαια σε κείνα τα χρόνια κατέστρεφε υπολήψεις, πόσο μάλλον που ήταν πια μάνα που μεγάλωνε μόνη τα παιδιά της. Το 1866 παντρεύτηκε έναν βετεράνο συνταγματάρχη και ήρωα του εμφυλίου, ο οποίος το είχε ρίξει στον πνευματισμό και τον ελεύθερο έρωτα και έβαλε τώρα σκοπό να μορφώσει τη γυναίκα του και να τη αφυπνίσει πολιτικά.

Ως μέντιουμ έπιασε κάποια στιγμή πελάτη τον Cornelius Vanderbilt, τον πλουσιότερο άνθρωπο της Αμερικής, ο οποίος άνοιξε μια χρηματοπιστωτική φίρμα για τη Victoria και τις αδερφές της, κάνοντάς τες τις πρώτες γυναίκες που έμπαιναν ποτέ επαγγελματικά στη Wall Street.

Με τα χρήματα που έβγαζαν από τις επενδυτικές τους δραστηριότητες, οι αδερφές ίδρυσαν μια εφημερίδα το 1870 («Woodhull & Claflin’s Weekly») και στα έξι χρόνια που παρέμεινε σε λειτουργία σημείωσε πολλές προοδευτικές πρωτιές. Ήταν, ας πούμε, το πρώτο έντυπο της Αμερικής που μετέφρασε στα αγγλικά το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ-Ένγκελς.

Την ίδια χρονιά, σε μια κίνηση-ματ, η Victoria ανακοίνωσε την κάθοδό της στον πολιτικό στίβο και τη διεκδίκηση της αμερικανικής προεδρίας. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του ότι μια γυναίκα είχε τέτοιο θράσος να αμφισβητήσει την αντρική πρωτοκαθεδρία στο τιμόνι των ΗΠΑ.

Αφού καταφέρθηκε κατά της γυναικείας μονογαμίας και καυτηρίασε τον τρόπο που δούλευαν οι κυβερνήσεις αντιστρατευόμενες τα συμφέροντα του λαού, έθεσε στο επίκεντρο του πολιτικού της λόγου τον «ελεύθερο έρωτα». Την επόμενη χρονιά, έγινε η πρώτη ποτέ γυναίκα που κατέθετε ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου, προσπαθώντας να πείσει τους νομοθέτες πως το δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα είχε ήδη εκχωρηθεί από το Σύνταγμα αλλά κανείς δεν το είχε πάρει χαμπάρι.

Με αυτά και με αυτά βρήκε πολλούς υποστηρικτές και χιλιάδες θαυμαστές, αν και οι πολέμιοί της ήταν σαφώς περισσότεροι και σίγουρα πιο δικτυωμένοι. Στις 2 Νοεμβρίου 1872, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές, κακολόγησε στην εφημερίδα της έναν παθιασμένο αντίπαλό της κατηγορώντας τον για μοιχεία. Κι έτσι μια ανάσα πριν από τις εκλογές, αυτή, η αδερφή της και ο συνταγματάρχης σύζυγός της θα βρεθούν στο κελί.

Ο λόγος για τη σύλληψή της ήταν βεβαίως για να κηλιδωθεί το όνομά της και να ανακοπεί αιφνίδια η υπέρ της περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η Victoria Woodhull έχασε τις εκλογές, χώρισε τον σύζυγό της και μετακόμισε στο Λονδίνο το 1877, όταν και παντρεύτηκε για τρίτη φορά τον νέο εκλεκτό της καρδιάς της.

Εκεί θα γράψει μερικές ακόμα πρωτιές, ως η πρώτη γυναίκα που είχε το δικό της αυτοκίνητο (το 1901), και θα περάσει τα γεράματά της ως πάμπλουτη χήρα, ζώντας σε μια αριστοκρατική έπαυλη από τις λίγες.