Σημαντικότεροι γελοιογράφοι αυτής της “ηρωικής” περιόδου είναι οι Νίκος Καστανάκης (1896-1961), Αντώνης Βώττης (1890-1970), Γιώργος Γκεϊβέλης (1893-1976), Φωκίων Δημητριάδης (1894-1977), Σοφοκλής Αντωνιάδης (1894-1978), Κώστας Μπέζος (1905-1943), Σταμάτης Πολενάκης (1908-1997), Ανδρέας Βλασσόπουλος (1909-1989) και Παύλος Παυλίδης (1911-1979).
Αν τις πρώτες ημέρες στις γελοιογραφίες κυριαρχεί η μορφή του Ιταλού δικτάτορα, η ελληνική προέλαση των επομένων ημερών “στοχοποιεί” αυτή τη φορά τον Ιταλό στρατιώτη. Τα λοφία με φτερά και οι διαφημισμένοι αλλά ηττημένοι Κένταυροι, δημιουργούν το στερεότυπο του δειλού Ιταλού. Οι εισβολείς παρουσιάζονται ως κοκορόφτεροι μαλθακοί, μακαρονάδες, έτοιμοι να το βάλουν στα πόδια μπροστά στον τσολιά που η παρουσία του και μόνο με την κραυγή “Αέρα”, αρκούν για να τρομοκρατηθούν. Οι ηρωικές νίκες του μετώπου άλλωστε, επιβεβαιώνουν την διακωμώδηση των Ιταλών αφού ο υποσυνείδητος φόβος του πολέμου, επιβάλει την γελοιοποίηση του αντιπάλου.
Ο τελευταίος είναι γελοίος, εμείς ανδρείοι, άρα η νίκη και το τέλος είναι κοντά, πριν προλάβει ο τελευταίος πόλεμος να μετατραπεί σε φρίκη. Από τον Απρίλιο του 1941 η κούραση του νικηφόρου πολέμου και η επικείμενη γερμανική επίθεση, κάνουν βαρύτερο το κλίμα κι από αυτό δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε οι γελοιογράφοι. Ο Χίτλερ δεν αποτελεί καρικατούρα όπως ο Μουσολίνι, τα σκίτσα όπου η ηρωική μικρή Ελλάδα μάχεται έναν αριθμητικά υπέρτερο αντίπαλο κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ επιστρατεύεται η Παναγία και ο Θεός της Ελλάδας που στο τέλος δεν θα την αφήσει να χαθεί.
Σημαντικότεροι γελοιογράφοι αυτής της “ηρωικής” περιόδου είναι οι Νίκος Καστανάκης (1896-1961), Αντώνης Βώττης (1890-1970), Γιώργος Γκεϊβέλης (1893-1976), Φωκίων Δημητριάδης (1894-1977), Σοφοκλής Αντωνιάδης (1894-1978), Κώστας Μπέζος (1905-1943), Σταμάτης Πολενάκης (1908-1997), Ανδρέας Βλασσόπουλος (1909-1989) και Παύλος Παυλίδης (1911-1979).
Ροή Ειδήσεων 
