Γράφει ο Χάρης Αποστολόπουλος

Η Ποβέλια βρίσκεται απέναντι από την Βενετία στη λιμνοθάλασσα, με ένα μικρό κανάλι να την χωρίζει σε δύο μέρη. Το μικρό νησάκι της Ποβέλια «ζούσε» πάντα στη σκιά της μεγαλοπρεπούς και πανέμορφης Βενετίας. Αν κάποιος επισκέπτης σταθεί σε κάποιο ψηλό και ανοιχτό σημείο στη Βενετία βλέπει στο βάθος τη μικρή και άσημη Ποβέλια. Αν δεν ξέρει την ιστορία της δεν θα δώσει μεγάλη σημασία καθώς φαίνεται πως βρίσκεται εκεί απλά για να συμπληρώσει ένα ειδυλλιακό σκηνικό για ερωτευμένους. Κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί την φρίκη που κρύβεται εκεί.

Στην παρούσα φάση, η Ποβέλια, είναι ακατοίκητη, δεν έχει ιδιοκτήτες, έχει περιέλθει στο ιταλικό δημόσιο και απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος στον χώρο. Ισως επειδή πίσω από τη σκόνη, τη σκουριά και τις ρωγμές, η περιοχή αυτή μια ιστορία που έχει γραφτεί με αίμα. Ο μύθος λέει ότι πάνω από 160.000 άνθρωποι κάηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του «Μαύρου Θανάτου», της φοβερής πανούκλας ενώ οι μαρτυρίες για φαντάσματα, ήχους από βασανισμούς και ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα δίνουν και παίρνουν. Πολλά έχουν ειπωθεί για το νησί και άλλα τόσα παραμένουν ανεξήγητα μέχρι σήμερα, με τη χειρότερη μοίρα να φαίνεται να το ακολουθεί για αιώνες. Στο σημερινό τεύχος του ET Magazine του EleftherosTypos.gr, θα εξετάσουμε αν το μυστήριο του «στοιχειωμένου» νησιού είναι μια άσχημη φήμη ή μια ενοχλητική πραγματικότητα.

Η ιταλική Σπιναλόγκα

Το νησί έχει μακρά ιστορία, που ξεκινά το 421 όταν άνθρωποι από την Πάντοβα κατέφυγαν εκεί για να ξεφύγουν από τις βαρβαρικές επιδρομές.

Ωστόσο, πιο γνωστό από ποτέ ήταν κατά τη ρωμαϊκή εποχή όταν και είχε εξαιρετικά αρνητική φήμη καθώς χρησιμοποιήθηκε ως χώρος διαμονής και αργότερα ταφής για όσους είχαν προσβληθεί από την πανούκλα.

Η φήμη αυτή παρέμεινε και κατά την περίοδο του «Μαύρου Θανάτου» στην Ιταλία, το 1348, χιλιάδες άνθρωποι που εμφάνισαν τα συμπτώματα, στάλθηκαν εκεί και κάηκαν ζωντανοί. Συγκεκριμένα, από τη Ρώμη και το Μιλάνο στέλνονταν εκεί καραβιές με νεκρούς ή αρρώστους προκειμένου είτε να θαφτούν μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, είτε να μπουν σε καραντίνα σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η ραγδαία εξάπλωση της φονικής ασθένειας.

Όπως είναι φυσικό το νησί μετατράπηκε σε ένα απέραντο νεκροταφείο- φυλακή για όλους όσοι προσβλήθηκαν από την πανούκλα, περίπτωση που θυμίζει την ελληνική Σπιναλόγκα και τη λέπρα.

Το ψυχιατρικό άσυλο του τρόμου

Μέσα στους επόμενους αιώνες και ειδικά μετά τη νίκη κατά της πανούκλας η Ποβέλια επέστρεψε στην αφάνεια και τη «σκιά» της Βενετίας. Αυτό που παρέμεινε, ωστόσο, ήταν ο τρομακτικός μύθος που πλέον τη συνόδευε με τα δεκάδες φαντάσματα που κυκλοφορούσαν τις νύχτες αναζητώντας εκδίκηση.

Η Ποβέλια επανέρχεται στο προσκήνιο, με τον ίδιο φρικιαστικό τρόπο, το 1922 όταν η κυβέρνηση της Ιταλίας αποφασίζει να δημιουργήσει εκεί ένα ψυχιατρικό άσυλο. Στην αρχή όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που άρχισαν να πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες των ασθενών πως άκουγαν φωνές και έβλεπαν σκιές ανθρώπων που είχαν υποστεί φρικτά βασανιστήρια. Έλεγαν πως ήταν τα φαντάσματα εκείνων που έχασαν τη ζωή τους στο νησί την εποχή της πανούκλας.

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, εξαιτίας ακριβώς της φύσης της ασθένειας τους κανείς δεν τους πίστεψε, παρά το γεγονός, πως σύμφωνα με το μύθο ανάλογες εμπειρίες είχαν ορισμένοι γιατροί και νοσηλευτές.

Η ιστορία της Ποβέλια, ωστόσο, γίνεται ακόμα πιο τρομακτική και αιματοβαμμένη όταν αναλαμβάνει επικεφαλής των γιατρών ένας εξαιρετικά βίαιος και με σαδιστικές τάσεις άνδρας.

Ο γιατρός βασάνιζε με απάνθρωπο τρόπο τους ασθενείς τους οποίους υπέβαλε σε λοβοτομές με τρυπάνια και χωρίς την παραμικρή αναισθησία. Ο άνθρωπος αυτός είχε μετατρέψει σε τόπο μαρτυρίου το καμπαναριό της εκκλησίας που είχε χτιστεί στο νησί καθώς μετέφερε εκεί τους ασθενής τους οποίους βασάνιζε δίχως τέλος.

Τελικά, μετά από χρόνια, ο γιατρός έβαλε ο ίδιος τέλος στη ζωή του πηδώντας από το καμπαναριό της εκκλησίας. Ο μύθος λέει πως αυτοκτόνησε καθώς τον καταδίωκαν τα φαντάσματα όλων αυτών που είχαν χάσει τη ζωή τους στο νησί.

Η σύγχρονη ιστορία

Αφού μετά από μερικά χρόνια το άσυλο του τρόμου έκλεισε, το νησί εγκαταλείφθηκε και πάλι στη μοίρα του. Αυτό άλλαξε –προσωρινά-  το 1960 όταν ένας… ατρόμητος ιδιώτης αγνόησε τους θρύλους που συνοδεύουν το νησί και θέλησε να αγοράσει μια μεγάλη έκταση εκεί προκειμένου να χτίσει αφενός το σπίτι του, αφετέρου ένα μεγάλο τουριστικό συγκρότημα.

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, ωστόσο, έγινε συντρίμμια μέσα σε μια νύχτα. Το επόμενο πρωί -χωρίς ποτέ ο ίδιος ή κάποιο μέλος της οικογένειας του να δώσει κάποια εξήγηση-  το εγκατέλειψαν και δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά.

Έκτοτε και μέχρι το 2014 η Ποβέλια ήταν ένας πλήρως απομονωμένος και απαγορευμένος τόπος. Δεν επιτρεπόταν κανείς να το προσεγγίσει είτε μέρα, είτε νύχτα.

Μόνο πολύ πρόσφατα, πριν 1-2 χρόνια η κυβέρνηση επέτρεψε σε κάποιους αμπελουργούς- οινοποιούς να καλλιεργούν σταφύλια για λίγες ώρες μόνο και πάντα με το φως της ημέρας, ενώ ανακοίνωσε πως θα πουλήσει το νησί με σκοπό να φτιαχτεί ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Ωστόσο, ακόμα δεν έχει βρεθεί ούτε ένας υποψήφιος αγοραστής και μάλλον με το δίκιο του!

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]