Γράφει ο Στράτος Παύλογλου

Ναι αυτές οι τελευταίες έξι λέξεις της προηγούμενης παραγράφου φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων της εποχής μας να μην ταιριάζουν με το θέμα που συζητάμε, αλλά αποτέλεσαν γεγονός. Αυτόν το φάκελο από το όχι τόσο μακρινό παρελθόν θα εξετάσουμε σε ένα από τα θέματα του νέου τεύχους του ET Magazine στο EleftherosTypos.gr.

Οι Αθηναίοι βγήκαν στους δρόμους προκειμένου να διαμαρτυρηθούν κατά της συγκεκριμένης απόφασης που ουσιαστικά τους έκλεινε στα σπίτια τους αφού δεν είχαν νυχτερινό κέντρο για να διασκεδάσουν. Αυτό δεν θα περνούσε έτσι…

Όλοι στους δρόμους για το δικαίωμα του… ξενυχτείν

Τα Μέσα Ενημέρωσης, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα βρήκαν θέμα ενασχόλησης φέρνοντας ως καλεσμένους γνωστούς ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων εκείνης της εποχής οι οποίοι εξέφραζαν την αντίρρησή τους με τον λεγόμενο «νόμο Παπαθεμελή».

Σύμφωνα με τις διατάξεις, τα μαγαζιά θα έπρεπε να κλείνουν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και ο κόσμος που είχε βγει να διασκεδάσει, να πηγαίνει για… ύπνο. Η αντιδράσεις δεν άργησαν να έρθουν και ξεκίνησαν από τους ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων.

Αυτοί ήταν οι πρώτου που κατέβηκαν στο Σύνταγμα με τα αυτοκίνητά τους μαζί με τους υπαλλήλους τους και με ηχεία που έστησαν στους δρόμους ξεκίνησαν να χορεύουν μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Τέτοιες εικόνες στην εποχή μας θα γίνονταν viral, αφού σε δευτερόλεπτα θα έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν χρειαζόταν αφού το… λαϊκό αίσθημα ήταν ενάντια στον νόμο. Έτσι, χωρίς καμμία προειδοποίηση ο κόσμος άρχισε να συρρέει στο κέντρο όταν έκλειναν τα μαγαζιά την προβλεπόμενη ώρα διασκεδάζοντας έτσι μπροστά από την Βουλή. Το κλίμα ήταν ευχάριστο και για μέρες στην πόλη επικρατούσε κλίμα… καρναβαλιού με τον κόσμο να διασκεδάζει στους δρόμους.

Όλα τα παραπάνω ήταν άκρως σοκαριστικά αναλογιζόμενοι πως εκείνα τα χρόνια τον πρώτο λόγο στην διασκέδαση είχαν οι πίστες και όχι τα μικρά μπαράκια που υπάρχουν σήμερα. Έτσι από την στιγμή που το πρώτο όνομα του μαγαζιού έβγαινε στην 1:30 την νύχτα, το υπολειπόμενο μισάωρο μέχρι το κλείσιμο δημιούργησε αλαλούμ!

Φυσικά η αντίδραση δεν ήρθε μόνο από τον κόσμο αλλά και από το ίδιο τιο τραγούδι, καθώς γρήγορα έγινε μεγάλο χιτ το «Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε το κορμί μου ένας ναύτης αμελεί».

Το είχε τραγουδήσει ο Λάκης Λαζόπουλος, κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου των «Δέκα Μικρών Μήτσων» και αποτέλεσε τον «εθνικό ύμνο» των διαμαρτυρόμενων.

Στην αρχή τα νυχτερινά καταστήματα προσπάθησαν να συμμορφωθούν τηρώντας τον νόμο, βλέποντας όμως την νύχτα της Αθήνας να «νεκρώνει» και τα έσοδά τους να πέφτουν κατακόρυφα, αποφάσισαν να δράσουν.

Συνασπίστηκαν, οργανώθηκαν με τσιλιαδόρους και σε περίπτωση που πλησίαζε η Αστυνομία, έκλειναν έγκαιρα τη μουσική και τις πόρτες, για να δείχνουν την εικόνα ενός κλειστού καταστήματος. Ήταν η εποχή που γεννήθηκε η θέση του «αυτοφωράκια», ο υπάλληλος δηλαδή ο οποίος συλλαμβανόταν ως υπεύθυνος του καταστήματος προκειμένου να περνά αυτός τις νύχτες στο κρατητήριο αντί του ιδιοκτήτη.

Η απίστευτη πατέντα

Υπήρξε μάλιστα σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά κατάστημα στο Κολωνάκι το οποίο δεν έκλεινε παρά την απαγόρευση αφού είχε βρει τρόπο να παρακάμπτει τον νόμο. Όπως μεταδίδει η Μηχανή του Χρόνου, μόλις οι υπεύθυνοι ειδοποιούνταν πως έρχεται η Αστυνομία, σταματούσαν την μουσική και όλοι οι πελάτες κάθονταν στα τραπέζια τους. Η κουζίνα άνοιγε τις πόρτες της διάπλατα και οι σερβιτόροι σέρβιραν αστραπιαία μακαρονάδες στους θαμώνες δείχνοντας πως το κατάστημα είναι εστιατόριο και όχι κέντρο διασκέδασης.

Το μέτρο ίσχυσε για μεγάλο χρονικό διάστημα και σταδιακά ατόνησε με την Αθήνα να επανέρχεται σταδιακά στους γνωστούς ρυθμούς της.

Παπαθεμελής: Με ευχαριστούσε ο κόσμος

Ο Στέλιος Παπαθεμελής δεν σταμάτησε ποτέ να το υπερασπίζεται, λέγοντας ότι το έκανε για να βοηθήσει τους ανθρώπους και την κοινωνία.

«∆εν πολέµησα τη νύχτα, πολέµησα τους νονούς της νύχτας. Το γνωστό ως «ωράριο Παπαθεµελή» το 1994, που ορισµένοι το διακωµώδησαν, το πολεµήσαν κυρίως οι νονοί της νύχτας, όχι οι εργαζόµενοι. Είχα πάρει ολόκληρα τσουβάλια από γράµµατα, τηλεγραφήµατα και φαξ ανθρώπων που εργάζονταν τη νύχτα και µε ευχαριστούσαν ευγνωµόνως. Θυµάµαι έναν δεκάχρονο µαθητή σχολείου, που µου είχε γράψει ότι «η µαµά µου είναι τραγουδίστρια και επιστρέφει το πρωί. Έτσι όταν εγώ φεύγω για το σχολείο, η µαµά µου κοιµάται. Το βράδυ που η µαµά µου είναι στη δουλειά, κοιµάµαι εγώ. Τώρα η µαµά µου επιστρέφει νωρίς και µπορεί και ξυπνάει το πρωί, µου φτιάχνει το γάλα, µε χαϊδεύει».