Γράφει ο Πέτρος Κασφίκης

Και δεν άργησαν να γίνουν οι πρωταγωνιστές. Σε μια ιδιαίτερη πολιτική τάξη που θα μπορούσε και να ονομάζεται American History X όλα τα ευαίσθητα ζητήματα θέτονταν επί τάπητος, με κάθε μάθημα να λαμβάνει διαστάσεις ιδεολογικής μονομαχίας ανάμεσα στον Γουίλ και τον Λουκ.

Ένας βαθιά συνειδητοποιημένα συντηρητικός σε ένα πανεπιστήμιο όπως το American University της Ουάσινγκτον τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Ο Γουίλ μάλιστα θυμάται τον μόνο δισταγμό του. Δεν μπόρεσε, όμως, να κρατηθεί και το είπε. Σηκώθηκε και υπερασπίστηκε την θέση του να ψηφίσει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Φασίστας, ρατσιστής και ναζιστής είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που άκουσε πίσω από την πλάτη του. Όχι, όμως, και από τον Λουκ που όπως λέει έχει την αρχή να κρίνει τους ανθρώπους ως χαρακτήρες και όχι με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις που αυτοί διατηρούν.

«Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ανοικτός γίνεται στο να εκτιμώ την αξία διαφορετικών απόψεων. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί σε αυτό το πανεπιστήμιο που πιστεύουν ότι το είναι πιο αριστεροί από τον διπλανό συμμαθητή τους κανείς αυτομάτως και ηθικά ανώτερους. Υπάρχει αυτή η τάση και στις δύο πλευρές και πολλές φορές μέσω της ψυχολογίας του όχλου χτυπάμε τον χαρακτήρα του ανθρώπου με του οποίου τις πολιτικές απόψεις διαφωνούμε».

Και κάπως έτσι μια μέρα οι δρόμοι ενός συντηρητικού ακτιβιστή υπέρ της οπλοκατοχής και ενός ριζοσπάστη αριστερού διασταυρώθηκαν καθ οδόν προς μια τάξη πάνω σε ένα σκέιτμπορντ.

Τα λίγα μέτρα που κάλυψαν εκείνη την μέρα δεν άργησαν να γίνουν χιλιόμετρα. Και ήταν αυτό το πάθος για το σκέιτ που οδήγησε στην φιλία δύο ανθρώπων που μέχρι εκείνη τη στιγμή άνηκαν σε τελείως διαφορετικούς κύκλους. Όπως άλλωστε λένε και οι δύο χαριτολογώντας θα έκαναν σκέιτ ακόμα και με τον Χίτλερ αν χρειαζόταν πριν τον ρίξουν στο τέλος του γκρεμού.

Η φιλία του Γουίλ και του Λουκ έχει συζητηθεί πολύ στο πανεπιστήμιο όχι μόνο γιατί είναι τόσο διαφορετικοί, αλλά μάλλον γιατί τείνει να γίνει ένα όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο. Και αυτό γιατί στην εποχή του Τραμπ οι φωνές του διχασμού και της πολιτικής πόλωσης κερδίζουν συνεχώς έδαφος στον χώρο των αμερικανικών πανεπιστημίων.

Θα ήταν βεβαίως υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι το Χάρβαρντ έχει γίνει ΑΣΟΕ, Πολυτεχνείο ή και Νομική. Αλλά σε ένα μεγάλο τμήμα της ανώτερης εκπαίδευσης όλης της χώρας αναπτύσσεται μια δυναμική που παρουσιάζει ομοιότητες με την ελληνική πανεπιστημιακή πραγματικότητα.

Διαδηλώσεις, συμβολικές καταλήψεις, προπηλακίσεις καθηγητών ή ακόμα και μικρής έκτασης επεισόδια τείνουν να γίνουν ένα πιο συχνό φαινόμενο. Κυρίως, όμως, παρατηρείται μια υποβάθμιση της κουλτούρας του διαλόγου όπου την ανταλλαγή επιχειρημάτων έχουν διαδεχθεί οι προσωπικές ύβρεις και η στείρα πολιτική αντιπαράθεση.

Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα που εκ γενετής έχει στο DNA της τον συμβιβασμό και τον συγκερασμό των αντίθετων απόψεων ως απαραίτητη προϋπόθεση για την λειτουργία του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Η κερκόπορτα, όμως, για τις ακραίες φωνές φαίνεται πως έχει ανοίξει φέρνοντας στο προσκήνιο τις εσωτερικές ιδεολογικές αντιθέσεις που βιώνει η χώρα.

Ηνωμένες ή διχασμένες πολιτείες της Αμερικής; Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν φέρεις έναν βαθιά συντηρητικό και έναν ριζοσπάστη προοδευτικό στο τραπέζι του διαλόγου; Καθίσαμε κάτω με τον Γουίλ και τον Λουκ για να συζητήσουμε μια σειρά από ευαίσθητα θέματα της αμερικανικής επικαιρότητας και να κατανοήσουμε καλύτερα την νέα αμερικανική πραγματικότητα που αναδύεται.

Ελευθερία έκφρασης και πολιτική ορθότητα

Λουκ: Είμαι υπέρ της πολιτικής ορθότητας. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να θυμόμαστε ότι κανένας δεν θέλει πραγματικά να είναι κακός χωρίς λόγο. Το να είσαι τρολ έχει την πλάκα του. Αλλά το να είσαι ευθέως κακός με σκοπό να υποτιμήσεις την αξία κάποιου είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν προσπαθούμε να κάνουμε. Η μορφή του λόγου για την οποία μιλάμε μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στην κοινότητα. Γιατί οι λέξεις μπορεί να επηρεάσουν ανθρώπινες ζωές και δυστυχώς ο αντίκτυπος που έχουν δεν είναι πάντα ένα μετρήσιμο μέγεθος.

Η πολιτική ορθότητα δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να σιγήσουν οι αντίθετες φωνές. Υπάρχουν όμως πολλοί καλοί λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να επιτρέπεται να λες ρατσιστικά σχόλια μέσα στο πανεπιστήμιο. Καταλαβαίνω ότι μερικοί μπορεί να αισθάνονται ότι η πολιτική ορθότητα συνιστά μια επίθεση στην προσωπική τους ελευθερία, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτός ίσως ο περιορισμός έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ίδιος επιτίθεται στην προσωπική ελευθερία των άλλων. Όλοι μπορεί να έχουμε τις απόψεις μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει για παράδειγμα να δώσουμε την ίδια βαρύτητα σε ένα μέλος της Κου Κλουξ Κλαν που θα έρθει στο πανεπιστήμιο γιατί θα δημιουργούσε ένα μη ψυχολογικά ασφαλές περιβάλλον για τους έγχρωμους μαθητές.

Γουίλ: Πιστεύω στην απόλυτη ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Αυτό κάνει την Αμερική μεγάλη και μας διαχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον πλανήτη. Για αυτό μου αρέσει να προκαλώ και να φωνάζω τις απόψεις μου. Όχι απαραίτητα για να προκαλέσω φασαρίες, αλλά περισσότερο για να εκφράσω με αυτό τον τρόπο την πολιτική άποψη πως δεν πιστεύω στην ποινικοποίηση της έκφρασης, ακόμα και αν αυτή θεωρείται ακραία ή και μη πολιτικά ορθή. Ποιος θα αποφασίσει ποια άποψη είναι αποδεκτή ή όχι; Από την στιγμή που θα συμβεί κάτι τέτοιο θα χάσουμε την ελευθερία μας. Για αυτό πρέπει να προασπίζουμε την ελευθερία της έκφρασης του λόγου που μπορεί ακόμα και να μισούμε ή να θεωρούμε απαράδεκτο.

Λουκ: Αυτή τη στιγμή στην χώρα αντιμετωπίζουμε ένα κύμα μεγάλων πολιτικών αναταραχών. Αλλά είναι αλήθεια ότι η Αμερική χτίστηκε πάνω στην ιδέα της ελευθερίας για την έκφραση που μισούμε. Η ελευθερία όμως του λόγου πρέπει να έχει περιορισμούς. Δεν μπορείς να μπεις σε ένα θέατρο και φωνάξεις ψευδός φωτιά γιατί αυτό θα κάνει τους ανθρώπους να ποδοπατηθούν και θα τους θέσει σε κίνδυνο. Έτσι δεν μπορείς να μπεις σε ένα τζαμί και να ξεκινήσεις να προσβάλλεις τον πολιτισμό ή την θρησκεία των πιστών. Για σένα μπορεί να είναι απλώς λέξεις. Για αυτούς όμως τους ανθρώπους είναι μίσος.

Γουίλ: Όσον αφορά την πολιτική ορθότητα, κατά την γνώμη μου αυτή οφείλεται στον λάθος τρόπο που μεγάλωσαν οι γονείς την δικιά μας γενιά. Από μικρή ηλικία μας λένε ότι μπορούμε να είμαστε ότι θέλουμε όταν μεγαλώσουμε, ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας μιλάει με αυτό τον τρόπο, και τώρα είμαστε πλέον η ευαίσθητη γενιά που μεγαλώνει μέσα σε μια φούσκα. Φοβόμαστε τόσο την αντίθετη άποψη που μας προσβάλει προσωπικά και μας οδηγεί σε βίαιες αντιδράσεις.

Η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να είναι απόλυτη και κανένας δεν πρέπει να έχει την υποχρέωση να σε κάνει να νιώθεις άνετα. Σαν Λιμπερταριανοί, δηλαδή κάτι σαν δεξιοί αναρχικοί, μας αρέσει η ιδέα να ταράσσουμε λίγο τα νερά. Θα φέρουμε κάποιον να μιλήσει ακόμα και αν δεν συμφωνούμε μαζί του μόνο και μόνο για να προβάλουμε την ελευθερία. Όπως άλλωστε ο Σωκράτης έλεγε ότι είναι η αλογόμυγα που ενοχλεί τους συμπολίτες του, έτσι και εμείς πρέπει να επιτρέπουμε στις πιο ριζοσπαστικές φωνές ακόμα και στους προβοκάτορες την ελευθερία της έκφρασης που μπορεί να μας τσιμπάει και να μας ενοχλεί, είναι όμως ωστόσο απαραίτητη.

Ρατσισμός

Γουίλ: Η κοπέλα μου είναι Αφροαμερικανή. Ο καλύτερος μου φίλος στο σπίτι είναι Αφροαμερικανός και αύριο θα πάω σε ένα πάρτι στο Πανεπιστήμιο Χάουαρντ, οπού πιθανότατα θα είμαι ο μοναδικός λευκός στο δωμάτιο. Αλλά για ορισμένους ανθρώπους όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν είμαι ρατσιστής. Και αρκετοί στο πανεπιστήμιο νομίζουν ότι είμαι ένας λευκός εθνικιστής (ναζιστής) γιατί έχω συγκεκριμένες απόψεις, ντύνομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο και στηρίζω τον Τραμπ.

Το πρόβλημα με τον ρατσισμό είναι ότι γίνεται διαρκώς μια ευρύτερη έννοια που χρησιμοποιείται για τον ιδεολογικό αφοπλισμό όσων έχουν συντηρητικές ιδέες. Αν καταφέρουν να σε παρουσιάσουν ως ρατσιστή, τότε ότι και να πεις δεν έχει σημασία. Άρα έχουμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουν κάποιοι πως αν ψηφίζεις Τραμπ μισείς τους μαύρους ή τους μουσουλμάνους και αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Το να φοράς για παράδειγμα ένα «Make America Great Again» καπέλο μπορεί να αποδειχθεί πολύ επικίνδυνο. Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι τα πράγματα. Και έχουμε μια συνεχιζόμενη πολιτική πόλωση που όσο περνάει ο καιρός μόνο οξύνεται.

Όπως άλλωστε είπε και ο Μόργκαν Φρίμαν «αν θες να εξαφανίσεις τον ρατσισμό, σταμάτα απλώς να μιλάς για αυτόν. Όταν με κοιτάς δεν θέλω να σκέφτεσαι πως είμαι ένας μαύρος άνδρας. Και όταν σε κοιτώ δεν βλέπω ένα λευκό άνδρα. Θέλω να βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως άνθρωπο».

Λουκ: Δεν πιστεύω Γουιλ ότι είσαι ρατσιστής, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι και οι δύο είμαστε λευκοί άνδρες της μεσαίας τάξης. Η οπτική μας λοιπόν είναι διαμορφωμένοι από αυτό το προνόμιο που το έχουμε λόγο της ταυτότητας μας. Ναι μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα του δέρματος δεν έχει σημασία. Και αυτό είναι κάτι με το οποίο θα μπορούσα να συμφωνήσω. Αλλά το θέμα είναι ότι αυτό δεν μας αφορά γιατί είμαστε κομμάτι της κυρίαρχης πολιτισμικά πληθυσμιακής ομάδας. Οι λευκοί ετεροφυλόφιλοι άνδρες της μεσαίας τάξης είναι η κυρίαρχη πολιτισμική ομάδα. Είναι αυτό που θεωρείται κανονικό. Άρα εξαιτίας αυτού του προνομίου είναι εύκολο να γυρνάμε την πλάτη μας σε αυτά τα προβλήματα γιατί δεν τα έχουμε νιώσει πάνω μας. Αλλά υπάρχουν πολλές ομάδες που βιώνουν καθημερινά αυτά τα προβλήματα μόνο και μόνο γιατί έχουν εκ γεννητής μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Για παράδειγμα ανήκω στην LGBT κοινότητα και προέρχομαι από μια πολύ συντηρητική περιοχή. Αλλά πολλές ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο δυστυχώς δεν έχουν την επιλογή να προσποιούνται ότι αυτά τα προβλήματα δεν ισχύουν.

Γουίλ: Αλλά είχαμε για παράδειγμα ένα τραγικό περιστατικό στο πανεπιστήμιο όπου κάποιος άγνωστος κρέμασε μπανάνες για να προσβάλει την αφροαμερικανική κοινότητα. Και είχαμε ένα συμβούλιο όπου μαζευτήκαμε όλα τα μέλη των αδελφοτήτων για να συζητήσουμε την απάντηση μας. Και εκεί μας ανακοίνωσαν ότι όσοι ήταν άσπροι δεν θα μπορούσαν να κάτσουν σε καρέκλα ούτε να μιλήσουν, παρά μόνο να παρακολουθούν. Και είχα την ιδέα να προτείνω να γίνει μια επιτροπή έρευνας εκ μέρους του πανεπιστημίου, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Και έπρεπε να την πω σε ένα αφροαμερικανό φίλο μου για την προτείνει και τελικά να υιοθετηθεί από την σχολή. Αυτό αποδεικνύει ότι όντως ήταν μια καλή ιδέα αλλά δεν μπορούσα να την εκφράσω λόγο του χρώματος του δέρματος μου. Άρα ο αντίστροφος ρατσισμός δεν είναι η λύση που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε μπροστά.

Λουκ: Η ειρωνεία είναι ότι αισθάνεσαι τις συνέπειες της περιθωριοποίησης λόγω της ταυτότητας σου. Και αυτό ακριβώς το πράγμα είναι που αυτές οι ομάδες αισθάνονται σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτή είναι μια πολύ χρονικά ευαίσθητη περίοδος αν σκεφτούμε ειδικά πόσοι αθώοι πολίτες από μειονοτικές ομάδες έχουν σκοτωθεί από την αστυνομία. Αλλά σαν λευκοί άνδρες μέσα σε αυτό το πανεπιστήμιο κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι μας έχουν στερήσει την φωνή μας, πρέπει να αρπάζουμε την ευκαιρία για να καταλάβουμε πως νιώθουν αυτές οι άλλες ομάδες. Και χρειαζόμαστε να δούμε περισσότερους ανθρώπους από αυτές τις περιθωριοποιημένες ομάδες να βρεθούν σε θέσεις ευθύνης και να έχουν φωνή. Έτσι η δημοκρατία μας θα είναι πραγματικά αντιπροσωπευτική και η ένωση μας θα προχωρήσει ένα βήμα ακόμα παραπέρα. Είναι εύκολο να λέμε ότι όλα είναι εντάξει, απλώς επειδή το σύστημα δουλεύει καλά για εμάς.

Πόλωση, έλλειψη διαλόγου και μίντια

Γουίλ: Γιατί βλέπουμε όλο και περισσότερο ότι στα πανεπιστήμια δεν μπορούμε να έχουμε διάλογο; Πιστεύω ότι κατά ένα μεγάλο μέρος έχει να κάνει με την 11 Σεπτεμβρίου. Υπάρχει ακόμα πολύ άγχος, θυμός και φόβος. Και αυτό έχει οδηγήσει στην ριζοσπαστικοποίηση είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Και έχει γίνει πιο δύσκολο να έχουμε έναν διάλογο γιατί τα πανεπιστήμια έχουν γίνει σαν εμπόλεμες ζώνες. Υπάρχει λοιπόν αυτή η συναισθηματική φόρτιση και για αυτόν ακριβώς τον λόγο πιστεύω ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι τόσο σημαντική. Όταν δεν αφήνεις τον άλλο να μιλήσει δεν μπορείς να γνωρίζεις τι πραγματικά πιστεύει. Άρα κάνεις εικασίες και ο θύμος σου μαζί με το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σας μεγαλώνει γιατί πιστεύεις πως είτε είναι χαζός ή κακός.

Λουκ: Όσον αφορά την 11 Σεπτεμβρίου την χρησιμοποιήσαμε για να δημιουργήσουμε έναν εχθρό που θα μας ενώσει. Αλλά ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές εμείς είμαστε ο εχθρός για τον περισσότερο κόσμο.

Θα συμφωνήσω ότι με το να φιμώνεις τον άλλον δεν μπορείς να κάνεις διάλογο. Έτσι έχεις έναν μονόλογο. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πιθανόν υπάρχει κάποιος λόγος που οι Antifa πετάνε πέτρες. Ο θυμός δεν έρχεται από το πουθενά. Υπάρχει πλέον μεγάλη πόλωση. Όντως δεν ήταν έτσι στο παρελθόν. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον Τραμπ. Θα έλεγα ότι μάλλον ο Τραμπ είναι το αποτέλεσμα αυτής της πόλωσης. Υπάρχει πλέον η νοοτροπία εμείς και αυτοί. Και αυτό μας οδηγεί σε μια πρωτόγονη κατάσταση.

Σκεφτείτε για παράδειγμα μια διαφήμιση που έκανε η Heineken όπου ρωτούσε διάφορους άγνωστους τι πιστεύουν για πολιτικά ευαίσθητα θέματα. Πρώτα όμως τους έβαλαν να καθίσουν να πιουν μαζί μια μπίρα και μετά να απαντήσουν. Και μέχρι τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι έχουν τόσο διαφορετικές απόψεις σε τόσο σημαντικά θέματα, είχαν ήδη συνειδητοποιήσει ότι συμπαθούσαν ο ένας τον άλλο ως άνθρωπο και για αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορούσαν να έχουν μια συζήτηση. Αυτό χρειάζεται να κάνουμε και εμείς στην κανονική ζωή.

Γουίλ: Άλλος ένας λόγος που συμβάλει σε αυτή την όξυνση είναι τα αμερικανικά ΜΜΕ. Παλιά στην εποχή του Γουόλτερ Κρόνκαϊτ όλοι έπαιρνα τις ίδιες πληροφορίες, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό περιορίζονταν στα γεγονότα και δεν είχαν κάποια ιδεολογική κατεύθυνση. Σήμερα έχουμε όλα αυτά τα διαφορετικά μέσα τα οποία έχουν καθαρή πολιτική και ιδεολογική ατζέντα. Και οι άνθρωποι έχουν την φυσική τάση να θέλουν να αισθανθούν άνετα. Και αυτό σημαίνει ότι στον κόσμο του διαδικτύου καταναλώνουν σχεδόν αποκλειστικά ειδήσεις που συμφωνούν με τα πολιτικά τους πιστεύω. Αυτό συμβάλει στην πολιτική όξυνση γιατί πλέον έχουμε ανθρώπους που ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους όσον αφορά την πραγματικότητα που βλέπουν μέσα από τα μίντια. Για παράδειγμα η Google σου προτείνει ιστορίες. Και αν είσαι συντηρητικός ο αλγόριθμος θα σου προτείνει ανάλογες ιστορίες, ενώ αν είσαι προοδευτικός θα γίνει ακριβώς το αντίθετο. Και όταν ξαφνικά συναντήσω κάποιον με εντελώς διαφορετικές απόψεις θα θεωρήσω είτε ότι δεν είναι στα καλά του ή ότι είναι ηθικά διεφθαρμένος.

Λουκ: Έχουμε τα μίντια που μας αξίζουν. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον γιατί είχε την ευφυΐα να βρει έναν τρόπο να βγάλει χρήματα από μια σελίδα που διαδίδει ψευδείς ειδήσεις. Αλλά θα κατηγορήσω τον κόσμο που δεν έχει την κριτική σκέψη και μοιράζεται αυτές τις πληροφορίες. Άρα ζούμε σε ένα κόσμο που χρειαζόμαστε τα πραγματικά δεδομένα γιατί όπως πολύ σωστά είπε ο Φρανκ Άντεργουντ (στην γνωστή σειρά House of Cards) βιώνουμε τον θάνατο της εποχής της λογικής.

Αμερικανικός εξαιρετισμός

Γουίλ: Πιστεύω 100% στον Αμερικανικό εξαιρετισμό. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο σαν την Αμερική. Έχουμε τον πιο ισχυρό στρατό στον κόσμο και ίσως και την πιο ισχυρή οικονομία. Οι άνθρωποι δεν φεύγουν από αυτή τη χώρα, αλλά ακόμα και αυτοί που την κρίνουν ονειρεύονται να έρθουν εδώ. Η Αμερική, λοιπόν, είναι σπουδαία γιατί μπορείς να έχεις οργανώσεις όπως η Antifa που μπορούν να διαδηλώνουν ελεύθερα ενάντια στα πάντα που πρεσβεύει αυτή η χώρα. Επιπλέον, έχουμε και άλλες ομάδες όπως οι Black Lives Matter που μπορούν να διαδηλώνουν ελεύθερα. Και έχεις την δυνατότητα να μιλάς ελεύθερα και να παλέψεις για ότι πιστεύεις. Και η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα παράδειγμα. Οι άνθρωποι ανησυχούσαν για ορισμένα πράγματα, αλλά ακόμα και αν διαφωνείς με τις απόψεις του, είναι εκπληκτικό ότι κατάφερε να εκλεγεί. Και αυτό αποδεικνύει πως ακόμα σε αυτή τη χώρα μπορείς να πραγματοποιήσεις το απίστευτο.

Λουκ: Πολύ απλά δεν πιστεύω πως είναι, αλλά για να χρησιμοποιήσω την γνωστή φράση από την σειρά Newsroom της HBO πιστεύω ότι σίγουρα έχει την δυνατότητα να είναι σπουδαία. Ναι έχουμε ισχυρό στρατό. Και πρέπει να ομολογήσω ότι για ένα μεγάλο διάστημα δεν έβρισκα ελκυστική την ιδέα του πατριωτισμού έτσι τουλάχιστον όπως βλέπουμε να εκφράζεται δημόσια. Ήμουν αλκοολικός. Πάλεψα με αυτό το πρόβλημα και αυτή τη στιγμή έχω ανακάμψει. Αλλά βλέπω την οργή που υπάρχει σε αυτή την χώρα σαν τον αλκοολισμό. Όταν έπινα αισθανόμουν υπέροχα, αλλά έκανα πολλά πράγματα που πόνεσαν τους ανθρώπους που αγαπούσα. Ο θυμός είναι μια γρήγορη απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ίσως δεν είμαι πατριώτης για τα σημερινά αμερικανικά δεδομένα. Αλλά είμαι σίγουρα πατριώτης για την χώρα που μπορούμε να έχουμε. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι δυνατότητες που έχει αυτή η χώρα είναι όντως εξαιρετικές και μοναδικές, αλλά η μετατροπή τους σε πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα αναποτελεσματική. Βγαίνοντας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήμασταν όντως πολύ καλοί και προσφέραμε καλές υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο. Αλλά παρόλα αυτά φτιάξαμε την ιστορία έτσι ώστε να μας παρουσιάζει ως τους σωτήρες του κόσμου. Και η κληρονομία αυτής της εθνικής αφήγησης είναι ότι οι μαθητές μας εξακολουθούν να πιστεύουν πως η δουλεία των ΗΠΑ είναι να λειτουργούν ως ένας παγκόσμιος χωροφύλακας. Αυτό, όμως, είναι επικίνδυνο.

Είμαστε όλοι θυμωμένοι, γιατί λοιπόν να μην χρησιμοποιήσουμε αυτό τον θυμό για να αλλάξουμε κάτι. Μας παρουσιάζουν ως την κακομαθημένη γενιά των Millenials. Μας λένε ότι βαριόμαστε να βρούμε δουλεία. Το ίδιο λένε και για τους μετανάστες. Αν πιστεύεις ότι είσαι τόσο εξαιρετικός γιατί να έχεις το κίνητρο να αλλάξεις και να βελτιώσεις τα πράγματα;

Το μέλλον στην Αμερική του Τραμπ

Γουίλ: Πιστεύω ότι θα εκλεγεί και για μια δεύτερη θητεία. Πιστεύω ότι είναι μια ασταμάτητη πολιτική μηχανή, η οποία όμως θα εκπλήξει τον κόσμο θετικά. Είτε σου αρέσει είτε όχι, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Είναι καλύτερο να είσαι αμφιλεγόμενος από το να είσαι βαρετός. Και αν ένα πράγμα δεν είναι σίγουρα ο Τραμπ είναι βαρετός. Και έχει γίνει το πρόσωπο του λευκού περιθωριοποιημένου εργάτη. Πρέπει να καταλάβετε ότι αυτή είναι η μοναδική δημογραφική ομάδα στην Αμερική που βλέπει το προσδόκιμο ζωή της να μειώνεται σταθερά. Αυτό δεν συμβαίνει ούτε στην κοινότητα των αφροαμερικανών ή των λατίνων. Και πρέπει να θυμάστε ότι μιλάμε για περήφανους και οικογενειάρχες ανθρώπους. Αυτοί έχουν μάθει να τα καταφέρνουν με τον αμερικανικό τίμιο τρόπο, δουλεύοντας σκληρά σε όλη την ζωή τους. Δεν περίμεναν την κυβέρνηση να τους ζήσει. Και όταν περιθωριοποιούνται φοβούνται και εκλέγουν ανθρώπους σαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Άρα το μέλλον της αμερικανικής πολιτικής θα είναι λίγο πιο θεατρικό και όχι τόσο καθώς πρέπει. Το παιχνίδι πλέον αλλάζει και κάποιοι από τον έξω κόσμο ίσως να χάσουν την πίστη τους σε αυτή την χώρα και να μην μας παίρνουν πλέον τόσο στα σοβαρά.

Λουκ: Πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα πριν πάρουν πάλι μια θετική τροπή. Ζούμε το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για την αμερικανική πολιτική. Ο Τραμπ είναι η προσωποποίηση αυτού του θυμού. Και είναι αλήθεια ότι αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν όλην την ζωή τους για να στηρίξουν τις οικογένειες τους. Αλλά οι πολιτικοί έχουν εκμεταλλευτεί την ευάλωτη κατάσταση τους και τους έχουν πείσει ότι πρέπει να βρουν κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο για να κατηγορήσουν για τα προβλήματα τους. Φοβούνται για το μέλλον. Δεν μπορείς όμως να πας κόντρα στην ροή του ποταμού. Οι αλλαγές συντελούνται πλέον αστραπιαία. Και το μέλλον ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός, οπότε η ταχύτητα της αλλαγής που έρχεται θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.