Η οικονομική κρίση που ξέσπασε κατά τη μνημονιακή περίοδο δεν ήταν το χειρότερο που έπληξε τη χώρα όσο η κρίση αξιών. Η διχαστική ρητορική και η τοξικότητα που επιβλήθηκαν από την «πρώτη φορά Αριστερά» στην πολιτική ζωή αλλά και στην κοινωνία, όπως και η ατιμωρησία που επικράτησε, επιτάχυναν τις αρνητικές συνέπειες και προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις στον κοινωνικό ιστό.

Κόμματα πολιτεύθηκαν με υβριστικά συνθήματα, θεσμοί ακρογωνιαίοι όπως η οικογένεια επλήγησαν, ενώ το μίσος για κάθε τι διαφορετικό από αυτό που πιστεύουμε ή θεωρούμε σωστό λειτούργησε ως καταλύτης για τη διάχυση της βίας.

Το μίσος γεννά βία και το βλέπουμε αυτό καθημερινά. Στις γειτονιές με τις συμμορίες ανηλίκων, στα γήπεδα με τους χούλιγκαν, στις διαδηλώσεις με τους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες με τα ρόπαλα, στα πανεπιστήμια όπου η αντίθετη άποψη φέρνει προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς, στους δρόμους με τους καβγάδες μεταξύ οδηγών, αλλά και μέσα στα σπίτια με την ενδοοικογενειακή βία.

Εφόσον θέλουμε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο στη ρίζα του και με αποτελεσματικό τρόπο, θα πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Χρειάζεται αυτοσυγκράτηση και η αντιπαράθεση να γίνεται μόνο με επιχειρήματα και όχι με ακρότητες, που δυστυχώς χαρακτηρίζουν ακόμα ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος. Η Πολιτεία, τα κόμματα, το σχολείο, η Εκκλησία, η οικογένεια, γενικά κάθε κοινωνικός θεσμός έχει μερίδιο ευθύνης την οποία πρέπει να αναλάβει ώστε να σταματήσουν οι απειλές, οι προπηλακισμοί, η βία και το μίσος που καλύπτουν τα πάντα.