Η απόφαση-σταθμός της Δικαιοσύνης δίνει το δικαίωμα σε κάθε φορολογούμενο να αμφισβητήσει τους φόρους που επιβάλλονται μέσω των τεκμηρίων διαβίωσης, αρκεί να αποδεικνύει ότι το εισόδημά του είναι μηδενικό ή πολύ χαμηλό με συγκεκριμένα στοιχεία που οφείλει να υποβάλει ενώπιον του δικαστηρίου.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν είναι η πρώτη δικαστική απόφαση που μπλοκάρει την εφαρμογή διατάξεων της νομοθεσίας. Εχουν προηγηθεί δεκάδες δικαστικές αποφάσεις, κυρίως για περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα, σε ανώτατο επίπεδο Δικαιοσύνης από τον Αρειο Πάγο ή το Συμβούλιο της Επικρατείας.

ΑΠΟ αυτές τις προσφυγές πολιτών και τις αποφάσεις των δικαστηρίων προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Κατ’ αρχάς, οι κυβερνήσεις και το Κοινοβούλιο οφείλουν να νομοθετούν με πιο προσεκτικό τρόπο, ακολουθώντας πάντοτε τις επιταγές του Συντάγματος, ώστε να μην καταπίπτουν δικαστικά οι νόμοι στη Δικαιοσύνη. Γιατί, με αυτόν τον τρόπο, εκτίθεται η Πολιτεία, ενώ ταλαιπωρούνται επί χρόνια οι πολίτες που ακολουθούν τη δικαστική οδό της προσφυγής.

ΤΟ δεύτερο συμπέρασμα είναι πως πρέπει όλες αυτές οι δικαστικές αποφάσεις να εφαρμόζονται. Κορυφαίο παράδειγμα οι αποφάσεις των δικαστηρίων για τα αναδρομικά στις κύριες συντάξεις, τα οποία επεστράφησαν στους δικαιούχους. Αυτό πρέπει να συμβαίνει με όλες τις ανάλογες υποθέσεις. Στο προσεχές διάστημα η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί οριστικά επί των προσφυγών εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων για επικουρικές και Δώρα. Αν η απόφαση δικαιώνει του συνταξιούχους,  η κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει όλα τα δημοσιονομικά περιθώρια, ώστε να καταβληθούν τα αναδρομικά σε όλους και όχι μόνο σε όσους είχαν προσφύγει δικαστικά. Αυτό θα σημάνει και την απόδοση Δικαιοσύνης για όλους, ενώ θα βάλει ένα φρένο και στη «βιομηχανία» προσφυγών.