Η συζήτηση αυτή είναι αναγκαία, αρκεί να γίνεται με όρους ρεαλιστικούς, που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η πρόκληση για την Ελλάδα σήμερα δεν είναι αν θα έχουμε δημόσια και ιδιωτική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά αν θα αποκτήσουμε, επιτέλους, μια διεθνώς ανταγωνιστική θέση στην παροχή τριτοβάθμιας παιδείας. Σε αυτή την κατεύθυνση, έχει νόημα να διατυπώσουμε μια σειρά από διαπιστώσεις.

Πρώτον, η πρόοδος του δημόσιου πανεπιστημίου έχει εμποδιστεί διαχρονικά από παράγοντες όπως η έλλειψη σύνδεσης της χρηματοδότησης με την αξιολόγηση, η παλαιοκομματική λογική, που επέβαλε τη δημιουργία μίας σχολής σε κάθε πόλη, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία μέρους του διδακτικού προσωπικού, η καταστροφική δράση μικρών ομάδων φοιτητών που επενδύουν στη βία και εντέλει στην υπονόμευση της εικόνας του δημόσιου πανεπιστημίου.

Δεύτερον, είναι γνωστό ότι μη κρατικά πανεπιστήμια -με καλή ή κακή φήμη- υπάρχουν στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ και σε όλες σχεδόν τις γειτονικές μας χώρες: Κύπρο, Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά. Γιατί δεν πρέπει και δεν μπορεί μέχρι τώρα η Ελλάδα να αποκτήσει παρουσία σε αυτή την αγορά, η οποία έχει προοπτικές να προσελκύσει επιστημονικό δυναμικό, φοιτητές, έσοδα, επενδύσεις, να παράγει έρευνα, καινοτομία, σύγχρονα προγράμματα σπουδών; Η ευκαιρία είναι εδώ και είναι στο χέρι μας να την αξιοποιήσουμε, εφόσον οι προϋποθέσεις και η εποπτεία αυτών των Ιδρυμάτων διασφαλίζουν την ποιότητα των προγραμμάτων εκπαίδευσης.

Τρίτον, μιλάμε συχνά για τον αριθμό των νέων μας που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Το πρόβλημα είναι ότι όλο και περισσότερα παιδιά, ακόμη κι αν πετύχουν την είσοδό τους σε ελληνικό πανεπιστήμιο, επιλέγουν α σπουδάσουν σε καλύτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα άλλης χώρας. Αυτή η τάση δεν πρόκειται να ανακοπεί αν δεν καλυφθεί το κενό ποιότητας που παρουσιάζει η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα, είτε από το δημόσιο πανεπιστήμιο είτε από το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, όταν και αν ιδρυθεί.

Τέταρτον, είναι πάγιο αίτημα του επιχειρηματικού κόσμου εδώ και δεκαετίες η στενότερη διασύνδεση της αγοράς με το δημόσιο πανεπιστήμιο, για κοινές δράσεις σε θέματα έρευνας και ανάπτυξης και για τη διαμόρφωση προγραμμάτων σπουδών και επιμόρφωσης που υποστηρίζουν τον εθνικό στόχο για παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων και ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών. Η ανάγκη αυτή όχι μόνο δεν θα περιοριστεί, αλλά θα ενισχυθεί τα επόμενα χρόνια.

Πέμπτον, όλα τα δημόσια πανεπιστήμια του εξωτερικού, εκτός από το να δέχονται κρατική χρηματοδότηση, προωθούν δράσεις, προγράμματα σπουδών και έρευνας που μπορούν να τους εξασφαλίσουν πόρους και από τον ιδιωτικό τομέα.

Είναι καιρός να συζητήσουμε σοβαρά και νηφάλια για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στη χώρα μας, με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες της νέας γενιάς αλλά και της εθνικής μας οικονομίας.