Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος με υπερ-αναλυτικό τρόπο περιέγραψε όσα συνέβησαν από τη γνωριμία του με την Καρολάιν στην Αλόννησο όταν αυτή ήταν 15 ετών, τον ταχύτατο γάμο τους, τις δύο εγκυμοσύνες της και φυσικά την ημέρα του φόνου. Ολες αυτές τις ώρες δεν σταμάτησε λεπτό να εκθειάζει την Καρολάιν, επαναλαμβάνοντας πόσο τη θαύμαζε και την αγαπούσε. Από τα όσα είπε, ωστόσο, δεν προέκυψε κάποιο στοιχείο που να δικαιολογεί τον ισχυρισμό του περί ψυχικού βρασμού.

Το πρώτο σκηνικό

Οπως ισχυρίστηκε, «αυτό που άλλαξε τη ροή μιας απόλυτα φυσιολογικής ημέρας ήταν ένα περιστατικό με τη μικρούλα. Η Καρολάιν ήταν στην κουζίνα και πήγε να βγάλει τον ατμό από τη χύτρα. Εγώ ήμουν με τη Λυδία στο σαλόνι. Η μικρή έπαιζε στον καναπέ και καθώς προσπαθούσε να ανασηκωθεί πήγε να πέσει με το κεφάλι. Την πήρα αγκαλιά κάπως άγαρμπα για να μην πέσει, το μωρό άρχισε να κλαίει, ήρθε τρέχοντας η Καρολάιν και μου είπε μέσα στα νεύρα “τι έγινε;”. Μου είπε δύο φορές “δώσ’ τη μου να την ηρεμήσω” και εγώ έλεγα “την ηρεμώ εγώ”. Αυτό ήταν το συμβάν».

Λίγο αργότερα, όπως είπε, κατά τη διάρκεια αυτού του διαπληκτισμού, η Καρολάιν απώθησε κατά λάθος τη Λυδία. Απορημένη, η πρόεδρος του δικαστηρίου ρώτησε τον κατηγορούμενο πώς γίνεται αυτό το φαινομενικά ασήμαντο σκηνικό να κατέληξε στο φόνο, με τον κατηγορούμενο να απαντά πως δεν συνέβη ποτέ κάποιος ιδιαίτερος τσακωμός μεταξύ τους εκείνο το βράδυ: Ο ίδιος ήταν αυτός που επέμενε να τα ξαναβρούν επιτόπου και να του ζητήσει συγγνώμη, και όταν αυτό δεν συνέβη, την έπνιξε πάνω στο μαξιλάρι – ο ισχυρισμός του περί βρασμού ψυχικής ορμής δεν φάνηκε να τεκμηριώνεται σε κανένα σημείο από την ίδια του τη διήγηση.

Κατηγορούμενος: Αυτό που με στενοχώρησε και με εξόργισε περισσότερο δεν είναι το συμβάν, ήθελα μόνο να το λύσουμε…
Πρόεδρος: Μιλήσατε;
Κατ.: Η μόνη ερώτηση που έκανα ήταν “κατάλαβες τι έκανες; Χτύπησες τη μικρή”. Ηταν μεγάλο λάθος να ξανανέβω στο δωμάτιο, γιατί έχασα την υπομονή μου. Στην κατάσταση που ήμουν, ήθελα να ακούσω μόνο μια συγγνώμη, δεν το εννοούσα.
Πρ.: Τη συγγνώμη δεν τη ζητάμε, λέγεται από μόνη της. Δεν είστε πατέρας της, σύζυγός της είστε.
Κατ.: Δεν ήταν κόρη μου, αλλά κάποιες φορές έπρεπε να την αντιμετωπίσω σαν… δεν θα πω παιδί… αλλά με σεβασμό κι αγάπη για να καταλάβει το λάθος της.

Ο φόβος

Ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι τα συναισθήματά του επηρεάστηκαν από φόβο για τη μικρή Λυδία. Παρόλο που τόνισε ότι η Καρολάιν ήταν «υπέροχη μητέρα», υπήρχαν στιγμές που έβγαινε εκτός εαυτού, όπως υποστήριξε. Παράλληλα, ωστόσο, σκεφτόταν ότι έπρεπε να φύγει για δουλειά…

Κατ.: Στο μυαλό μου υπήρχε ένα χάος. Είχα το μωρό στην αγκαλιά, έπρεπε να φύγω για δουλειά, είχα τσακωθεί με τη σύζυγο που υπεραγαπάω… Θα έπρεπε να ξυπνήσω τρεις η ώρα συνάδελφο να του πω να πάει αυτός στην πτήση…
Πρ.: Τελικά, σας ένοιαζε το παιδί ή η δουλειά;
Κατ.: Και τα δύο.
Πρ.: Γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο στη δουλειά;
Κατ.: Θα μπορούσα να πω ψέματα, ναι. Αλλά δεν μου αρέσει να λέω ψέματα, ειδικά σε συναδέλφους. Σίγουρα θα ήταν προτιμότερο από το να αφήσω μόνο το μωρό.
Πρ.: Θα ήταν με τη μάνα του. Γιατί δεν αφήσατε απλά το παιδί στο κρεβάτι;
Κατ.: Να την αφήσω και να φύγω; Θα μπορούσε να γίνει, αλλά τότε μου φαινόταν αδιανόητο ή τέλος πάντων όχι καλή λύση.

Τέταρτη φορά

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος περιέγραψε πώς αποφάσισε να ανέβει ξανά στο δωμάτιο για τέταρτη φορά.
Κατ.: Εκανα προσπάθεια για μια φυσιολογική ώριμη λύση, ότι «έγινε το περιστατικό, ας λήξει επιτέλους». Το είχα ανάγκη να λήξει.
Πρ.: Αυτή κοιμόταν;
Κατ.: Ή κοιμόταν ή ήταν απλώς ξαπλωμένη. (…) Γύρισε το κεφάλι της. Εκεί της είπα ότι θέλω μια συγγνώμη και να λήξει.
Πρ.: Επιμένετε στη συγγνώμη…
Κατ.: Ναι, όχι για μένα, για την αντίδραση προς τη μικρή. Δεν την απαίτησα τη συγγνώμη. Πήγα να την πάρω αγκαλιά και αντέδρασε απότομα. Με τον αριστερό αγκώνα με απώθησε.
Πρ.: Εδειχνε ότι δεν σας ήθελε στο χώρο;
Κατ.: Είχα ήδη αρχίσει να την αγκαλιάζω σε μια ένδειξη τρυφερότητας, αλλά δεν ήταν θετική
Πρ.: Τι σας είπε;
Κατ.: Να φύγω.
Πρ.: Πώς αντιδράσατε;
Κατ.: Περίμενα ότι, επειδή είχε περάσει ώρα, θα είχε καταλάβει τι έκανε. Ηταν μέσα στα νεύρα και στη θολούρα, αλλά λέω δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει. Οταν άρχισε να τινάζεται, έφυγε η σκέψη που είχα, ότι τώρα όλα θα λυθούν. Ηταν η ίδια αντίδραση με δύο ώρες πριν. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει κάποιες ώρες και δεν της είχε φύγει.
Πρ.: Είχατε ανέβει άλλες τρεις φορές και πάλι το ίδιο σας είχε πει. Πώς είχατε δεδομένο ότι τώρα θα λυνόταν;
Κατ.: Το είχα ως πιο πιθανό να συμβεί και ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο.
Πρ.: Οταν κοιμάσαι, δεν σκέφτεσαι. Πώς να αλλάξει στάση; Αρα, λέτε πως η διάψευση της προσδοκίας σάς θύμωσε ακόμα πιο πολύ.
Κατ.: Ημαστε στην κατάσταση αναζήτησης λύσης ενός προβλήματος…
Πρ.: Δεν ήταν στο πεζοδρόμιο το παιδί, μια λύση θα βρισκόταν. Ηταν τόσο σημαντικό αυτό να λυθεί επιτόπου;
Κατ.: Η πιο σωστή λύση ήταν να κοιμηθεί η μικρή στο κρεβάτι και να λήξει το περιστατικό, να ακούσω μια συγγνώμη…

Οι τελευταίες στιγμές

Ο κατηγορούμενος περιέγραψε καρέ καρέ το σκηνικό του φόνου.
Κατ.: Της έλεγα «αγάπη μου, έλα να κοιμηθούμε»….
Πρ.: Εδώ ισχυρίζεστε ότι ήσαστε σε ψυχικό βρασμό και τη λέτε «αγάπη μου»;
Κατ.: Πάντα έτσι την έλεγα.
Πρ.: Ανεβήκατε στο σώμα της;
Κατ.: Προσπαθούσα να την αγκαλιάσω.
Πρ.: Εκτός από το χέρι. χρησιμοποιήσετε και τον κορμό σας; Ανεβήκατε πάνω της;
Κατ.: Μετά το πρώτο χτύπημα ανέβηκα…
Πρ.: Γιατί ανεβήκατε;
Κατ.: Προσπαθούσα να την αγκαλιάσω, να της πω «σταμάτα να χτυπιέσαι, χτύπησες τη μικρή». Η μόνη σκέψη εκείνη την ώρα ήταν ένα κράμα από θυμό, θλίψη και αγανάκτηση. Ολα αυτά υπήρχαν και πολλαπλασιάστηκαν όταν έμεινα με το παιδί στο σαλόνι χωρίς σοβαρό λόγο αντί να είναι στο κρεβάτι του.
Πρ.: Είπατε ότι το χτύπησε άθελά της. Αυτό το σκεφτήκατε;
Κατ.: Βέβαια, αλλιώς θα ’ταν εξαρχής διαφορετική η αντίδρασή μου.
Πρ.: Οταν ανεβήκατε πάνω της, τι σκοπό είχατε;
Κατ.: Να ηρεμήσει και να με ακούσει.
Πρ.: Οταν θέλουμε να ηρεμήσουμε κάποιον, δεν κάνουμε έτσι. Γνωρίζατε την οδό, γιατί δεν την ακολουθήσατε;
Κατ.: Είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Πρ.: Η εξαίρεση που δεν σας δίνει το δικαίωμα να ξαναδείτε αυτό τον άνθρωπο. Που του αφαίρεσε τη ζωή…
Κατ.: Είναι μια τελείως θολωμένη στιγμή…

Καμία εξήγηση

Μάταια η πρόεδρος του δικαστηρίου προσπαθούσε να βρει μια εξήγηση γύρω από το γιατί δεν σταμάτησε, έστω, τη φονική επίθεση ο κατηγορούμενος, με δεδομένο ότι του χρειάστηκαν περίπου 5 λεπτά για να σκοτώσει την Καρολάιν.

Πρ.: Δεν σκεφτήκατε τον έρωτά σας, την αγάπη σας; Είχατε τη ζωή της στα χέρια σας. Το παιδί σας το σκεφτήκατε, ότι δεν θα έχει τη μάνα του;
Κατ.: Η Καρολάιν και η μικρή θα ήταν για πάντα στη ζωή μου, ήταν δεδομένο. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ούτε…
Πρ.: Ρωτάω λοιπόν. Είστε πάνω της με το μαξιλάρι. Δεν σκεφτήκατε τίποτα;
Κατ.: Υπήρχε ποτέ περίπτωση με μια λογική, ήρεμη σκέψη να το δω σαν ενδεχόμενο και να το αποδεχτώ; Ποτέ.
Πρ.: Τι ήταν αυτό λοιπόν που ήταν τόσο ισχυρό και απώθησε αυτές τις σκέψεις και οδηγήσατε τη μάνα του παιδιού σας στο θάνατο. Τι σκεφτόσασταν και σας απέκλεισε τη λογική;
Κατ.: Οσα είχαν προηγηθεί.
Πρ.: Μα τι προηγήθηκε;
Κατ.: Ηταν μια εκτός ελέγχου κατάσταση που βασίστηκε σε εκείνη τη μέρα.
Πρ.: Ηταν τόσο βαριά αυτά τότε για να σκοτώσετε;
Κατ.: Δεν θα έπρεπε…

Η δίκη θα συνεχιστεί τη Δευτέρα με την εισαγγελική πρόταση.

Ειδήσεις σήμερα

Μητσοτάκης στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ: Eυχαριστούμε τον κύριο Τσίπρα που σε κάθε ευκαιρία μας θυμίζει τη χειρότερη κυβέρνηση

Γλυκά Νερά-Αναγνωστόπουλος: «Όσο το σκότωνα και εκείνο έκλαιγε…» είπε για τον σκύλο του

Σέλτικς – Μπακς 107-110: Επικό μας με τον Αντετοκούνμπο να γράφει ακόμη μια χρυσή σελίδα στην καριέρα του