Οπως είπε οι πειρατές τους είχαν μεταφέρει σε μια βαλτώδη περιοχή δίπλα σε ένα ποτάμι. Όλες τις ημέρες της ομηρίας τους ζούσαν πάνω στα δέ­ντρα. Εκεί είχαν τοποθετήσει ξύλινες τάβλες για να μπορούν να κοιμούνται.

Όπως εκ­μυστηρεύτηκε στους δικούς του ανθρώπους, οι πειρατές δεν τον είχαν δεμένο, αλλά τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι όμηροι βρίσκονταν συ­νεχώς περικυκλωμένοι από οπλισμένους άνδρες.

Για να τους κρατήσουν στη ζωή, κάποιες ημέρες οι οπλι­σμένοι φρουροί τους έδιναν εμφιαλωμένο νε­ρό, ενώ κάποιες άλλες αναγκάζονταν να πιουν νερό μέσα από πλαστικές σακούλες που προ­ηγουμένως είχαν βυθιστεί στο ποτάμι.

Το φα­γητό που έτρωγαν ήταν ελάχιστο. Κυρίως τους έδιναν σκέτο ρύζι και άλλες φορές τους τάιζαν με το ωμό κρέας των άγρι­ων θηρίων της περιοχής.

Όπως αναφέρει η Real News, η προσευχή ήταν το στήριγμα του. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές θυμόταν τις συμβουλές της μητέρας του, η οποία στο παρελθόν του είχε πει, σε περίπτωση που βίωνε μια περιπέ­τεια, να προσευχόταν στον Θεό.

«Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό, τους γονείς μου, το δικηγορικό γραφείο του Νίκου Κούστα και των παιδιών του, Βασίλη και Κατερίνας κα­θώς και όλους όσοι με υποστήριξαν πνευματικά όλες αυτές τις ημέρες που βρισκόμουν στα χέρια των απαγωγέων», λέει μέσω των δικηγό­ρων του ο Δ. Γκιάτης θέλοντας να κλείσει με αυ­τόν τον τρόπο την τελευταία σελίδα του βιβλίου της δοκιμασίας του.