Με πρωτοβουλία της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), έφηβοι αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία πρόσφυγες από 13 κέντρα φιλοξενίας της Βόρειας Ελλάδας -από τα Λαγκαδίκια, το Ωραιόκαστρο, τα Διαβατά, τη Νέα Καβάλα, τη Softex, την Αλεξάνδρεια, το Δερβένι, το Καλοχώρι, την Πέτρα Ολύμπου κ.α.- ήρθαν στη Θεσσαλονίκη και συμμετείχαν σ’ αυτή τη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού και της ζωής.

«Τους παρείχαμε ό,τι χρειάζονταν για να συμμετάσχουν· ρούχα, παπούτσια, ενώ φροντίσαμε και για τη μεταφορά τους από και προς τα κέντρα φιλοξενίας. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Λίνε Βάιντε από τη UNHCR και αποκαλύπτει πως σε ορισμένα από τα camps η προετοιμασία για συμμετοχή στο διεθνή ημιμαραθώνιο είχε αρχίσει εδώ και …μερικές εβδομάδες. «Κάποιοι προπονούνταν μέσα στα κέντρα φιλοξενίας και άλλοι πήγαιναν σε κοντινά στάδια κι έτρεχαν θέλοντας να είναι σε φόρμα!», λέει.

Η χαρά στα πρόσωπα των προσφύγων, οι οποίοι έλαβαν μαζικά μέρος σ’ αυτή τη μεγάλη διοργάνωση, που έκανε τη Θεσσαλονίκη να «βουλιάξει» από κόσμο, ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τους ανθρώπους της UNHCR και για την προσπάθεια που κατέβαλαν, ώστε να συντονίσουν το όλο εγχείρημα.

«Κατέβηκαν ακόμη και μαμάδες με καροτσάκια για να περπατήσουν και να αισθανθούν, έστω και για μία ημέρα, πως ζουν μία φυσιολογική ζωή, όπως πολλοί από τους ανθρώπους, πλάι στους οποίους βρέθηκαν στο δρόμο του ημιμαραθωνίου», σημειώνει η Λίνε Βάιντε και χαρακτηρίζει «καταπληκτική» τη χθεσινοβραδινή εμπειρία.

Ο μικρότερος που συμμετείχε με την ομάδα των προσφύγων ήταν 13 ετών και ο μεγαλύτερος γύρω στα 45, ενώ η πλειονότητα ήταν νέοι και νέες στις αρχές της δεύτερης δεκαετίες της ζωής τους. Ένας απ’ αυτούς τους νέους, ο Μαχμούντ Αμπντουλραχίμ, δήλωσε πανευτυχής από την εμπειρία της συμμετοχής.

«Ήταν μοναδική εμπειρία. Τρέχοντας πλάι σε άλλους ανθρώπους, όχι αυτούς που βλέπω κάθε μέρα στο camp, ένιωσα προς στιγμήν μία …κανονικότητα στη ζωή μου», ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο νεαρός Σύρος, που από την Ειδομένη βρέθηκε σε κέντρο φιλοξενίας στη δυτική Θεσσαλονίκη, όπου περιμένει καρτερικά, ώστε να έρθει η σειρά του και να πάρει το πολυπόθητο «εισιτήριο» προς τη βόρεια Ευρώπη, που θα τον φέρει πιο κοντά στην αρραβωνιαστικιά του, στην Γερμανία.