Στον πολυσέλιδο καταπέλτη καταγράφονται όλα τα μελανά σημεία που οδήγησαν στην τραγωδία της Ανατολικής Αττικής με 100 νεκρούς.

Οι διαχρονικές παθογένειες του κράτους και τα αργά αντανακλαστικά της κυβέρνησης, η οποία μόλις λίγα 24ωρα μετά την τραγωδία έσπευδε να επιρρίψει ευθύνες στην αυθαίρετη δόμηση της περιοχής, αποδεικνύουν πως η Ελλάδα βρίσκεται δραματικά πίσω στην αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών. Το πόρισμα της επιτροπής κάνει λόγο για «χαοτική δομή», καθώς «για την καταστολή των πυρκαγιών πρέπει να συνεργαστούν 17 φορείς που ανήκουν σε έξι 6 υπουργεία, προκειμένου να ασκήσουν 11 διαφορετικές αρμοδιότητες»! Εξίσου χαοτική και η πρόληψη αφού «συμμετέχουν 45 συναρμόδιοι φορείς που πρέπει να συντονιστούν σε ένα κοινό πλαίσιο».

Σημαντική αναφορά στο πόρισμα του Γερμανού επιστήμονα, διευθυντή του Παγκόσμιου Κέντρου Παρακολούθησης Πυρκαγιών και επικεφαλής της έρευνας, dr. Johann Georg Goldammer, γίνεται και στη μη λειτουργία της γραμμής 112, την έλλειψη της οποίας είχε αποκαλύψει πρώτος ο Ελεύθερος Τύπος. «Η υλοποίηση της υπηρεσίας “112” ξεκίνησε το 2010 και αναμένεται να τεθεί σε πλήρη λειτουργία από τις αρχές του 2019!!», σημειώνουν οι συντάκτες της έκθεσης.

16 σημεία-φωτιά

Τα εγκληματικά κενά στην πρόληψη και καταστολή των δασικών πυρκαγιών και πυρκαγιών υπαίθρου στην Ελλάδα σύμφωνα με την έκθεση είναι τα εξής:

1. Η απουσία ενός εθνικού επιστημονικού, συντονιστικού φορέα για το σχεδιασμό πολιτικής και στρατηγικής για την προστασία των δασών από τις πυρκαγιές, ο οποίος να συνδέεται με την επιχειρησιακή πράξη.

2. Η έλλειψη ενιαίου Εθνικού Σχεδίου Προστασίας από τις πυρκαγιές δασών και υπαίθρου.

3. Η διάσπαση του ολοκληρωμένου σχεδιασμού της διαχείρισης των πυρκαγιών σε απομονωμένες και ασύνδετες δράσεις είτε πρόληψης είτε καταστολής, δημιουργώντας συντεχνιακά και υπηρεσιακά σιλό.

4. Η έλλειψη κλίματος και πνεύματος συνεργασίας ανάμεσα στους εμπλεκόμενους φορείς και υπηρεσίες και ιδιαίτερα μεταξύ Πυροσβεστικού Σώματος και Δασικής Υπηρεσίας.

5. Η καταφανής πριμοδότηση της καταστολής σε σχέση με την πρόληψη τόσο σε επίπεδο στρατηγικής όσο και σε επίπεδο χρηματοδότησης.

6. Η εξαφάνιση της πρόληψης μέσω της υποχρηματοδότησης των έργων που την αφορούν και την αποδόμηση της κάθετης οργάνωσης της Δασικής.

7. Οι πολιτικές παρεμβάσεις που δεν συνδυάζονται με επιστημονική τεκμηρίωση των αντίστοιχων επιλογών (όπως η μεταφορά της δασοπυρόσβεσης με το ν. 2612/1998).

8. Η έλλειψη επαγγελματικής και πιστοποιημένης εκπαίδευσης του προσωπικού για την κάλυψη επιχειρησιακών ρόλων διοίκησης των επιχειρήσεων δασοπυρόσβεσης.

9. Το χαμηλό επίπεδο συντονισμού για την αντιπυρική προστασία και ειδικότερα στη φάση της καταστολής.

10. Η διαχρονική αύξηση (τελευταίες δεκαετίες) της συνέχειας και του φορτίου της δασικής καύσιμης ύλης σαν συνέπεια της εγκατάλειψης και της υποχρηματοδότησης της διαχείρισης των δασών.

11. Η υπερβολική εξάρτηση του συστήματος δασοπυρόσβεσης από τα εναέρια μέσα.

12. Η μεταφορά πρακτικών πυρόσβεσης αστικών πυρκαγιών στις πυρκαγιές δασών και υπαίθρου.

13. Η στρεβλή αντίληψη της υπερβολικής είτε προστασίας είτε καταστολής στη διαχείριση του προβλήματος που οδηγεί στο παράδοξο των μεγάλων πυρκαγιών.

14. Το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που αντιλαμβάνεται το δασικό χώρο ως γεωτεμάχιο και όχι ως παραγωγικό πόρο.

15. Η έλλειψη αντίληψης του κινδύνου πυρκαγιάς στη ζώνη μίξης δασών-οικισμών.

16. Ο αποκλεισμός της επιστημονικής γνώσης, της καινοτομίας και της τεχνολογίας από την επιχειρησιακή πράξη της διαχείρισης των πυρκαγιών

Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]