Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος 

Οι ΗΠΑ, ετοιμάζονται να αποσύρουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους, τερματίζοντας την μάχιμη αποστολή τους, από το Συριακό έδαφος. Οι ηγέτες Ισραήλ και ο Τουρκίας κλιμακώνουν την αντιπαράθεσή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (twitter), μέλη της Ισραηλινής κυβερνήσεως (πρόσφατες δηλώσεις της κας Ayelet Shaked Υπουργού Δικαιοσύνης του Ισραήλ), επιτίθενται ευθέως κατά του Αμερικανού Προέδρου κατηγορώντας τον ότι εγκαταλείπει την Μέση Ανατολή στους Τούρκους και τους Ιρανούς και μέσω αυτών στις διαθέσεις του Κρεμλίνου, αλλά και την αδικία την οποία συνεπάγεται η εγκατάλειψη των Κουρδικών πληθυσμών στις διαθέσεις της Αγκύρας. Ειδικώτερα η Ισραηλινή Υπουργός κα Αγιελέτ Σακέντ έχει επισημάνει και παλαιότερα την θέση της Ιερουσαλήμ για την δημιουργία Κουρδικού κράτους και έχει περιγράψει τις ωφέλειες που θα προκύψουν για την Δύση, από την υλοποίηση του δίκαιου αυτού αιτήματος των Κούρδων.

Τις ανησυχίες, εξ άλλου μοιράζονται και άλλα μέλη της ΒορειοΑτλαντικής Συμμαχίας, όπως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, οι οποίοι κατέβαλαν βαρύ τίμημα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και της συμμορίας των ψυχοπαθών του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Χαλιφάτου.

Ο ιδιόρρυθμος ένοικος του Λευκού Οίκου για μία ακόμη φορά επέτυχε να εκπλήξει όχι, μόνον την παγκόσμια κοινότητα, αλλά και τους άμεσους συνεργάτες του στην Αμερικανική Διοίκηση καθώς και πολλούς πολιτικούς παράγοντες, ακόμη και από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Η αρχή έγινε με την παραίτηση του Υπουργού αμύνης των ΗΠΑ κου Τζιμ Ματις ο οποίος εξέφρασε δημοσίως την αντίθεσή του με την απόφαση αυτή του Προέδρου. Πληροφορίες αναφέρουν ότι στην Ουάσιγκτων στοιχηματίζουν αν θα ακολουθήσει ο Σύμβουλος Ασφαλείας ή κάποιο άλλο στέλεχος της κυβερνήσεως, με αφορμή την αλλοπρόσαλλή και καταστροφική, εξωτερική πολιτική του κ. Trump, η οποία έρχεται να λειτουργήσει αθροιστικά, με την εσφαλμένη επιλογή της προηγουμένης αμερικανικής προεδρίας η οποία απέσυρε πρόωρα τις δυνάμεις από το Ιράκ.

Πράγματι, η αποχώρηση των μαχίμων Αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία συνεπάγεται ντόμινο συνεπειών. Αφ’ ενός, η Δύση εμφανίζεται να υποχωρεί έναντι των Ρωσικών επιδιώξεων γεγονός το οποίο προκαλεί συνειρμούς παρακμής και εσωστρέφειας, ενώ παραλλήλως, επιτρέπουν την έκταση της χειρός Τεχεράνης μέχρι τις ακτές της Μεσογείου. Αφ’ ετέρου, δημιουργεί ευκαιρίες ανασύνταξης των δυνάμεων του Χαλιφάτου.

Πέραν πάσης αμφιβολίας, η αμερικανική παρουσία στην περιοχή συνιστά εγγύηση ισορροπίας. Δεδομένου ότι οι δυνάμεις του ISIS δεν έχουν πλήρως εξουδετερωθεί, αλλά διατηρούν ένανικανό πυρήνα -η προέλαση των Κούρδων Peshmerga ανεκόπη λόγω της τουρκικής εισβολής και παρουσίας στο Αφρίν-, η απουσία Αμερικανών πεζοναυτών επιτρέπει στον αδηφάγο Ερντογάν να προβεί σε εκτεταμένης κλίμακος στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Κουρδικών δυνάμεων της περιοχής, οι οποίες ήταν οι μόνες συνεπείς και αποτελεσματικές ένοπλες μονάδες που στάθηκαν στο πλευρό της Δύσης κατά τον πόλεμο εναντίον της συμμορίας των φανατικών, ψυχοπαθών του Al-Baghdati. Επιπροσθέτως, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι οι φήμες για επίδειξη αν μη τι άλλο, ανοχής και «φιλικής ουδετερότητας» στην ανάπτυξη της ισχύος του ISIS από την Τουρκική πλευρά, δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς την σημασία της παρουσίας Αμερικανών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή.

Εξ αυτών δεδομένων, η ομιλία του στρατηγού sir Nick Carter (βλ. το πλήρες κείμενο της διάλεξης ΕΔΩ)  επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων του Ηνωμένου Βασιλείου, στις αρχές τρέχοντος μηνός (Δεκέμβριος 2018), αποκτά ιδιαίτερη σημασία.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Βρετανός στρατιωτικός ηγέτης, προειδοποίησε την Δύση ότι βρίσκεται σε φάση υποχωρητικών παραχωρήσεων και εμφανίζει αδυναμίες, οι οποίες εμφιλοχωρούν πολλαπλούς κινδύνους έναντι των αντιπάλων της, σκηνικό το οποίο παραπέμπει, ευθέως και σαφώς, στις προ του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου διαμορφούμενες συνθήκες και επισημαίνει τους κινδύνους που συνεπάγονται η υποχωρητικότητα -η οποία ενισχύει την βουλιμία των καθεστώτων που κινούνται στο όριο του ολοκληρωτισμού, όπως συνέβη και κατά τις παραμονές του δεύτερου Μεγάλου Πολέμου-, και η δημιουργία ρηγμάτων στην ΒορειοΑτλαντική Συμμαχία, ρήγματα τα οποία δημιουργούν τόσο το Brexit, όσο και η στάση της σημερινής, μειωμένης αξιοπιστίας και κύρους Αμερικανικής Προεδρίας.

Δεν είναι όμως, μόνον οι Δυτικοί σύμμαχοι και οι Ισραηλινοί εκείνοι οι οποίοι επισημαίνουν την καταστροφική αστοχία του Προέδρου Trump να αποσύρει τις μάχιμες μονάδες από το Συριακό έδαφος. Τις αρνητικές συνέπειες αυτής της αποφάσεως υπογραμμίζουν επίσης, τόσο στελέχη της Συριακής Δημοκρατικής Αντιπολιτεύσεως όσο και η Λευκωσία.

Ταυτοχρόνως, η επέκταση της Ιρανικής επιρροής στην περιοχή, ερεθίζει -και απολύτως δικαιολογημένα- τις ευαισθησίες του Ισραήλ και προκαλεί ανασφάλεια συναφώς με την επιβίωση του κράτους αυτού καθ’ όσον, οι μουλάδες της Τεχεράνης δεν κράτησαν ποτέ τα προσχήματα και διαλαλούν την επιθυμία τους για τον ολοκληρωτικό αφανισμό του εβραϊκού κράτους. Επ’ αυτού ας μην υποτιμάται και παραβλέπεται το γεγονός ότι και οι δύο αυτές χώρες (Ιραν και Ισραήλ) διαθέτουν πυρηνικό οπλοστάσιο και ότι η Ρωσική πλευρά πρόκειται να κατασκευάσει πυρηνικό εργοστάσιο στην γειτονική Τουρκία, σημείο από το οποίο πολύ εύκολα μπορεί να γίνει η απαρχή για την κτήση πυρηνικών όπλων από την Άγκυρα (μήπως είναι καιρός να σκεφθούμε και εμείς την ανάπτυξη πυρηνικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας;).

Αναμφιβόλως, η εγκατάλειψη του πεδίου στο Συριακό έδαφος επιτρέπει στις ηγεσίες της τριπλής ετερόκλητης, «ανίερης» συμμαχίας Μόσχας, Τεχεράνης και Αγκύρας την ανάπτυξη σχεδιασμών τους εις βάρος των Κουρδικών πληθυσμών, την αναζωπύρωση των τρομοκρατικών ενεργειών από πλευράς ISIS με στόχους στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και ενισχύει την θέση του Δεσπότη του Κρεμλίνου και του Προέδρου/Σουλτάνου της Αγκύρας, ο οποίος, σύμφωνα με την εικόνα της στιγμής εμφανίζεται καθοδηγούμενος και στηριζόμενος θρησκευτικά από την Τεχεράνη και πολιτικά από την Μόσχα. Δεν είναι βέβαιον αν αυτή η Αμερικανική ενέργεια -η αποχώρηση των στρατευμάτων, δηλαδή-, προσφέρεται ως δέλεαρ στον Ερντογάν, αλλά, θεωρείται απολύτως εσφαλμένη και ανήθικη μιας και εγκαταλείπεται ένας συνεπής και αξιόπιστος σύμμαχος στις Τουρκικές διαθέσεις, όπως αναφέρουν αναλυτές παραπέμπει στην εγκατάλειψη των Κουρδικών πληθυσμών και του τότε ηγέτη τους Μπαρζανί κατά την δεκαετία του 1970.

Ευνοήτως, οι εξελίξεις αυτές, συνεπάγονται κινδύνους και για την Ελληνική πλευρά μιας και το καθεστώς της Τουρκίας αποενοχοποιείται, επιλύει προβλήματα που απασχολούν δυνάμεις του στα νοτιοανατολικά σύνορά του και επιτρέπει την στροφή της προσοχής του στο Αιγαίο. Ενδεχομένως η «σφικτή» συμμαχία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου να συντελέσει στην εμπλοκή της χώρας, καθιστώντας την μέρος του προβλήματος καθώς η συμμαχία αυτή αποκτά θετικό πρόσημο μόνον με την παρουσία και εποπτεία του Αμερικανικού παράγοντα.

Ας ελπίσουμε ότι οι ΗΠΑ θα βρουν τον τρόπο, ώστε σε άμεσο χρόνο, να θεραπεύσουν τις αδυναμίες που προκαλούνται από την ατολμία της Προεδρίας Ομπάμα και την διάδοχη της από την μειωμένου κύρους και αξιοπιστίας σημερινή Προεδρία. Οι ΗΠΑ ως ηγέτιδα δύναμη του ελευθέρου κόσμου δεν μπορεί να αρκεσθούν στην ασφάλεια της «προστασίας» των δύο Ωκεανών. Οφείλουν να ανταποκριθούν στον ρόλο τους.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]