της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Εδώ και λίγα 24ωρα, όταν γνωστοποιήθηκε ο θάνατος του Χανίγια, πολλοί αναλυτές της Διεθνούς Πολιτικής και Γεωπολιτικής θεωρούν από τον τρόπο που σκοτώθηκε ο ηγέτης της τρομοκρατικής οργάνωσης, ουσιαστικά υπήρξε ευθεία “υπονόμευση” της κυριαρχίας ενός Κράτους, καθώς ο τρομοκράτης αφενός δεν σκοτώθηκε λχ σε μη οργανωμένη οντότητα ή σε κάποιο κρησφύγετο αφετέρου το Ιράν του πρόσφερε πολιτικό άσυλο. Και κάτω από το πλαίσιο αυτό το Ιράν με συμπαραστάτες την Ρωσία, την Κίνα και την Αλγερία, προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ζητώντας την καταδίκη του Ισραήλ.

Το ερώτημα που τίθεται, και αφορά τόσο τους ηγέτες του ιρανικού καθεστώτος όσο και τους αναλυτές είναι: «ποιος παραβίασε την κυριαρχία του Ιράν;». Υπήρξε κάποιο κράτος που να έχει αναλάβει τη δολοφονία του Παλαιστίνιου τρομοκράτη; Και επειδή τόσο από το Ιράν όσο και από τους αναλυτές, όπως αναφέραμε είτε άμεσα είτε έμμεσα γίνεται αναφορά στο Ισραήλ, ότι αυτό βρίσκεται πίσω από το χτύπημα, το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο αποδεικτικό στοιχείο που να φανερώνει, ότι ο συγκεκριμένος -εκτός των άλλων- εγκληματίας χτυπήθηκε από ρουκέτα που εκτοξεύτηκε από το Ισραήλ αφενός, αφετέρου ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο χθεσινό διάγγελμά του προς τον ισραηλινό λαό δεν αναφέρθηκε στο θάνατο του Χανίγια, ότι ήταν αποτέλεσμα ισραηλινών πυρών. Οπότε για ποια παραβίαση κυριαρχίας γίνεται λόγος, μπαίνοντας στο κάδρο των ευθυνών το Ισραήλ; Μήπως, τα πράγματα δεν είναι, όπως φαίνονται; Και ποιος μας λέει, ότι ο θάνατος του Παλαιστίνιου τρομοκράτη δεν επήλθε από “φίλια πυρά”;

Και γιατί βάζω τη συγκεκριμένη παράμετρο, που για κάποιους φαντάζει ακόμα και αδιανόητη; Γιατί η νίκη στις ιρανικές εκλογές του μετριοπαθούς Πεζεσκιάν πριν λίγες εβδομάδες, παρόλο που τίποτα δεν γίνεται χωρίς την έγκριση των Φρουρών της Επανάστασης, κάθε άλλο παρά αποδεικνύει ότι το σύστημα Χαμενεΐ είναι ευχαριστημένο από τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Και αυτό διότι ο πολιτικός προστατευόμενός του, Σαΐντ Τζαλίλι έχασε με αρκετή διάφορα από τον νέο πρόεδρο, Πεζεσκιάν.

Ο Χαμενεΐ, όπως αναφέρουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, χθες σε δημόσιο διάγγελμα έδωσε εντολή στο Ιράν να πλήξει άμεσα το Ισραήλ, μετά το θάνατο του Χανίγια  Ας κρατήσουμε αυτό , και μετά το θάνατο του Χανίγια στο ιρανικό έδαφος, αλλά και μετά το δυστύχημα του Ραϊσί τον Μάιο. Ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας… και εννοώ στο Ιράν, που κάθε άλλο παρά Φρουροί της Επανάστασης και Χαμενεΐ βρίσκονται στην ίδια πλευρά (πλέον)…

… και το πράγμα σύντομα θα φανερωθεί, εάν αυτά που γράφουμε είναι στα όρια της εικασίας και για κάποιους συνωμοσιολογία, καθώς μετά τον θάνατο του Χανίγια, θα υφίσταται συνέχεια της δραστηριότητας της οργάνωσης Χαμάς, όμως μέσω του τρόπου που θα κινηθεί η τρομοκρατία που ελέγχεται από το Ιράν (Χούθι,, Χεζμπολάχ, Χαμάς, ακόμα και Αδελφοί Μουσουλμάνοι) θα δείξει από ποια ιρανική ηγεσία λαμβάνει η κάθε τρομοκρατική οργάνωση εντολές.

Ο Απρίλιος και το πλήγμα που δέχτηκε το Ιράν, ουσιαστικά ξεγυμνώνοντάς το στη Διεθνή Κοινότητα, ότι κάθε άλλο παρά είναι ένα Κράτος με σοβαρό αμυντικό εξοπλισμό, το μόνο σίγουρο είναι, διέρρηξε το πολιτειακό οικοδόμημα, έτσι όπως το “έχτισαν” οι μουλάδες με την στρατιωτική ηγεσία (Φρουροί της Επανάστασης) το 1979. Αυτό που γράφω για δολιοφθορά των ίδιων των Ιρανών μπορεί να είναι εικασία (προς το παρόν), όμως τα γεγονότα όπως εξελίσσονται εντός του ιρανικού, πολιτικού κατεστημένου το αποδεικνύουν ως μία πιθανότατη συνθήκη.

Οπότε ποιο Ισραήλ, ποια κυριαρχία παραβίασε;(!)

Και να πούμε και κάτι άλλο που αναλυτές έσπευσαν να στοχοποιήσουν το Ισραήλ για τη συγκεκριμένη ενέργεια. Τόσο οι ΗΠΑ με τον τρόπο που τοποθετήθηκαν υπέρ του Ισραήλ ότι θα σταθούν δίπλα του σε ενδεχόμενη ενέργεια των Ιρανών εναντίον του, όσο και το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην χθεσινή συνεδρίασή του μη λαμβάνοντας κάποια θέση για το περιστατικό του θανάτου του Χανίγια και την υποτιθέμενη παραβίαση της κυριαρχίας του ιρανικού Κράτους, αποδεικνύει κάτι, ότι ο συνήθης ύποπτος κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι είναι και ο θύτης, εν προκειμένω.

Και κάτι τελευταίο, εάν το Ισραήλ “ενδιαφερόταν” να παραβιάσει κυριαρχία Κρατών, είχε και έχει τα μέσα και τους τρόπους να το πράξει. Αντίθετα, αυτό που αποδεικνύει είτε με ορθόδοξο είτε κατ’ άλλους με ανορθόδοξο τρόπο, είναι ότι το ισραηλινό Κράτος για το μόνο που ενδιαφέρεται, είναι να διασφαλίσει τη δική του εδαφική κυριαρχία.

Αντίθετα, τα Κράτη που τη δεδομένη στιγμή στέκονται απέναντι στο Ισραήλ, ήτοι Ιράν, Τουρκία και Ρωσία (και ιδίως τα δύο τελευταία) η Πολιτική και Διπλωματική Ιστορία τους είναι γεμάτη από γεγονότα που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, παραβιάζουν την κυριαρχία πολιτειακών μορφωμάτων με την εισβολή του σε αυτά.

* Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).