της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Είναι πρώτη φορά, μετά από το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Οκτωβρίου, που η Αμερικανική κυβέρνηση αναφέρεται δημόσια στο εθνικό θέμα των Αράβων, θέτοντας τις συντεταγμένες για την επόμενη ημέρα. Μέχρι σήμερα, κύριο στοιχείο των δημόσιων τοποθετήσεων των Αμερικανών αξιωματούχων, ήταν η καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Άραγε, γιατί η διεθνής κοινότητα είναι αναγκαίο, ειδικά τη συγκεκριμένη δημόσια ανακοίνωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, να τη “διαβάσει” επισταμένα, δίνοντας τη δέουσα προσοχή;

Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το Μεσανατολικό, ότι μία κατάσταση που εκμεταλλεύτηκε σε μέγιστο βαθμό η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, αναλαμβάνοντας πραξικοπηματικά τη διοίκηση της Γάζας το 2007, ήταν ότι είχε χαθεί η εμπιστοσύνη του παλαιστινιακού λαού στο πρόσωπο του Μαχμούντ Αμπάς και των προσώπων που αποτελούσαν το αναγνωρισμένο από τους Διεθνείς Οργανισμούς θεσμικό όργανο των Παλαιστινίων, εξαιτίας της διαφθοράς που παρατηρείται (ακόμα και σήμερα) στα διάφορα επίπεδα της δημόσιας δράσης.

Ο ΥπΕξ των ΗΠΑ βάζει επί τάπητος την αναγκαιότητα μόλις το Ισραήλ επαναφέρει την ευταξία στην περιοχή, ήδη να υφίσταται ή να βρίσκεται σε διαδικασία ωρίμανσης η ανάδειξη ενός νέου προσώπου που θα συνενώνει τους Παλαιστίνιους. Ενώ μία πολύ σημαντική πτυχή της τοποθέτησής του για το θέμα, ήταν ότι αναφέρθηκε φανερά πλέον σε περιφερειακούς εταίρους των ΗΠΑ, κάνοντας ονομαστική αναφορά στα αραβικά Κράτη, αναγνωρίζοντας δε, ότι είναι τα μόνα υπεύθυνα για το εθνοφυλετικό τους ζήτημα, καλώντας τα να ασκήσουν τη διοίκηση του παλαιστινιακού λαού μέχρι την ανάδειξη μίας νέας Παλαιστινιακής Αρχής.

Οφείλουμε να σταθούμε σε συγκεκριμένα σημεία της ομιλίας του Μπλίνκεν που εκτός όλων των άλλων υποδηλώνουν την υφή του ζητήματος που σηματοδότησε την σύγκρουση, της 7ης Οκτωβρίου:

1. Υποδηλώνεται σαφώς αυτό που υγιείς φωνές σε διεθνές επίπεδο αναφέρουν μετά το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον του Ισραήλ, ότι αυτή η σύγκρουση αφορά την εκρίζωση μίας τρομοκρατικής οργάνωσης από ένα Κράτος που βγήκε μπροστά όχι μόνο για τον δικό του λαό, αλλά και για έναν ακόμη λαό που η ιστορία τούς “όρισε” να συνυπάρχουν σε κοινό έδαφος.
2. Ο Μπλίνκεν φανερά παραγκωνίζει την Τουρκία. Το Παλαιστινιακό ως Ζήτημα είναι των Αράβων και ΜΟΝΟ.
3. Ενδιαφέρον έχει, ότι όχι μόνο δεν δίνει τα οφίκια σε ένα ή δύο αραβικά κράτη, αλλά αντίθετα συσπειρώνει και δεν έχει πρόθεση να διχάσει τους Άραβες, μία συνιστώσα που αποτελεί το διπλωματικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ σε αντίθεση με άλλες ισχυρές χώρες που φέρουν δυναμικό αποτύπωμα σε αυτά, οι οποίες επιδιώκουν τον μεταξύ τους διχασμό
4. Οι ΗΠΑ εμμέσως πλην σαφώς στοχεύουν με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο στη διατήρηση των Συμφωνιών του Αβραάμ, μία παρακαταθήκη για τη Διεθνή Διπλωματία, από κάθε άποψη
5. Οι ΗΠΑ δηλώνουν ευθαρσώς την παρουσία τους στα νέα γεωπολιτικά δεδομένα της ανατολικής περιφέρειας, σκιαγραφώντας τη Μέση Ανατολή της επόμενης ημέρας με αμερικανική σφραγίδα, και μόνο.
6. Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το Παλαιστινιακό θα επιλυθεί πολύ σύντομα, για αυτό που είμαι περισσότερο σίγουρη, είναι ότι οι Αμερικανοί την Παλαιστίνη δεν την θέλουν πλέον ως ένα δεύτερο Ιράκ ή ένα δεύτερο Λίβανο που υφίσταται κατ’ ουσία σήμερα και δημιουργεί όλα αυτά τα προβλήματα, καθώς έχουν βάλει πόδι οι εχθροί και άσπονδοι σύμμαχοί τους, αλλά μία περιοχή που θα διοικείται μέσω των αραβικών εγγυήσεων υπό την ομπρέλα μίας πιο αναβαθμισμένης Συμφωνίας ανάμεσα σε Ισραήλ και Άραβες.

Και ειδικά το τελευταίο, είναι μία συνθήκη που διαμορφώνει νέες μορφές πολιτειακής διοίκησης σε περιβάλλοντα, όπως σχεδόν προσομοιάζει και το Αρτσάχ, αν και οι “μνηστήρες” εκεί είναι περισσότεροι. Εάν πετύχει το μοντέλο που επεξεργάζονται οι Αμερικανοί στην Παλαιστίνη, είναι σίγουρο, ότι το καθεστώς των εγγυήσεων θα επανέλθει στο διπλωματικό προσκήνιο… Και στο βάθος Κουρδικό…

Θα πει κάποιος ότι οι εγγυήσεις, καθώς οι Συμφωνίες του Μινσκ δημιουργούσαν ουσιαστικά αυτό το καθεστώς, είδαμε ότι δεν λειτούργησαν για την Ουκρανία. Ωστόσο, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι είχαμε εν προκειμένω να κάνουμε μόνο με εδαφικό κυρίαρχου Κράτους, κάτι που δεν συμβαίνει με το Παλαιστινιακό, που έχουμε αφορά τη διένεξη ενός Κράτους με μία Αρχή.

Σε ότι αφορά τις εγγυήσεις για το δικό μας εθνικό ζήτημα, δηλαδή το Κυπριακό, εκτός του ό,τι το συγκεκριμένο θεσμικό σύστημα αποτελεί το μεγαλύτερο όνειδος της Διεθνούς Διπλωματίας, οφείλουμε να τονίσουμε ότι το εν λόγω καθεστώς έχει εκπέσει από την στιγμή που μία από τις εγγυήτριες χώρες έκανε εισβολή στη χώρα που εγγυώνταν για την ασφάλειά της. Και ειδικά, το ζήτημα του Ελληνισμού δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τα υπόλοιπα Ζητήματα της Διεθνούς Πολιτικής που φέρουν ακραιφνώς θέμα εθνοφυλετικής διάστασης.

Οι εγγυήσεις που θα (επαν)έλθουν στο προσκήνιο θα αφορούν περιοχές με πολιτική και πολιτειακή αστάθεια που “θα διαμορφώνουν” ή “θα ξαναδημιουργουν” Κράτος… Οι νομικοί, διεθνολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες και ιστορικοί βρίσκονται απέναντι στην αναδιαμόρφωση και αναδιάταξη θεσμικών εργαλείων για τα περιβάλλοντα που είδαν και πλέον διδάχτηκαν ότι αυτά συνεχώς είναι υπεύθυνα για συγκρουσιακές καταστάσεις και πολέμους.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα

Συγκλονίζει ο αδελφός και η μητέρα της Γερμανοισραηλινής Σάνι Λουκ – Γιατί δεν μπορούν να την θάψουν

Θρίλερ στον αέρα: Απειλούσε να πυροβολήσει τον συγκυβερνήτη του- Αντιμέτωπος με φυλάκιση 20 ετών

Η Υεμένη κήρυξε τον πόλεμο στο Ισραήλ