Παρά το αργό ξεκίνημα τον περασμένο Μάρτιο και τους περιττούς περιορισμούς στην πορεία, η κυβέρνηση Μπάιντεν αξίζει τεράστια εύσημα για τη σωτηρία της Ουκρανίας. Ωστόσο, η διασφάλιση της επιβίωσης της Ουκρανίας δεν είναι το ίδιο με την ύπαρξη μιας στρατιωτικής στρατηγικής για την επίτευξη μιας μακροπρόθεσμης ουκρανικής και ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Στόχος
Ποιος θα πρέπει να είναι ο δυτικός στόχος στην Ουκρανία; Ο πρόεδρος Ζελένσκι και η ουκρανική ηγεσία το έχουν διατυπώσει πολλές φορές ήδη: νίκη της Ουκρανίας. Είναι απαραίτητο για την ασφάλεια της Ευρώπης η Ουκρανία να νικήσει τον ρωσικό στρατό και να αποκαταστήσει τον έλεγχο σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη της. Οτιδήποτε λιγότερο θα ανταμείψει την επιθετικότητα του Πούτιν και θα αφήνει στη θέση του μια ρωσική στρατιωτική δύναμη που θα ανασυνταχθεί και θα επιτεθεί ξανά. Μια φασιστική και ιμπεριαλιστική Ρωσία, πρόθυμη να χρησιμοποιήσει βία για να επεκτείνει την επικράτειά της και να αντιμετωπίσει φανταστικά ιστορικά παράπονα και μυθοπλασίες, αποτελεί απειλή για όλη την Ευρώπη, όχι μόνο για την Ουκρανία.
Η Ευρώπη θα είναι ασφαλής μόνο όταν η Ρωσία δεχθεί ότι πρέπει να ζει εντός των συνόρων της. Παρά το προφανές συμφέρον σε μια τέτοια θέση, ωστόσο, οι δυτικοί ηγέτες σπάνια έχουν αρθρώσει έναν τόσο ξεκάθαρο στόχο. Αντίθετα, λόγω των αντανακλαστικών ανησυχιών σχετικά με την «κλιμάκωση» και την «πρόκληση» της Ρωσίας, οι δυτικοί ηγέτες μιλούν μόνο με αντιδραστικούς όρους, βοηθώντας την Ουκρανία να αμυνθεί. Συνεπώς, παρά τη μαζική βοήθεια που παρέχεται, δεν υπάρχει σαφής αίσθηση του τι πρέπει να γίνει ακόμη για να κερδίσει η Ουκρανία. Η δυτική βοήθεια είναι πάντα αρκετή, αλλά ποτέ πραγματικά αρκετή.
Ο Πούτιν διεξάγει ήδη έναν τεράστιο επιθετικό πόλεμο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε μήπως τον προκαλέσετε. Αντίθετα, οι δυτικοί ηγέτες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι το τελευταίο πράγμα που μπορεί να αντέξει ο Πούτιν είναι να παρασύρει και άλλες χώρες στον πόλεμο.
Ο ρωσικός στρατός ήδη χάνει τον πόλεμο που έχει επιλέξει να πολεμήσει. Η επέκταση της σύγκρουσης απλώς θα επιτάχυνε την καταστροφή της Ρωσίας. Ο Πούτιν εγείρει απειλές κλιμάκωσης για να προκαλέσει φόβο στη Δύση, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι δικές του δυνάμεις φοβούνται ακόμη περισσότερο την κλιμάκωση. Για να κερδίσει η Ουκρανία -και να το κάνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με ελάχιστες απώλειες ζωών- πρέπει να συνεχίσουν να παρέχουν πλήρη στρατιωτική βοήθεια.
ΠΥΡΑΥΛΟΙ με μεγαλύτερο βεληνεκές
Η Δύση θα πρέπει να παράσχει αμέσως στην Ουκρανία τις οβίδες πυροβολικού μεγαλύτερου βεληνεκούς, ώστε να μπορούν να απομακρύνουν αποτελεσματικότερα τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού, συμπεριλαμβανομένων πυρομαχικών, καυσίμων, άλλων υλικοτεχνικών μέσων και θέσεων. Το παρεχόμενο βεληνεκές των 80 χιλιομέτρων (50 μίλια) δεν επιτρέπει στην Ουκρανία να χτυπήσει τις ρωσικές δυνάμεις στη Σεβαστούπολη, αλλού στην Κριμαία, στη γέφυρα του στενού Κερτς ή σε μεγάλο μέρος του Ντονμπάς.
Το επιχείρημα ότι αυτός ο περιορισμός εμποδίζει την Ουκρανία να επιτεθεί σε στόχους στην ίδια τη Ρωσία είναι ψευδής. Οι Ουκρανοί μπορούν ήδη να επιτεθούν εντός της ρωσικής επικράτειας, χρησιμοποιώντας υπάρχοντα οπλικά συστήματα, αν το επιθυμούν. Δεν το κάνουν από σεβασμό στα αιτήματα των ΗΠΑ και από το γεγονός ότι βασίζονται στη συνεχή προμήθεια πυρομαχικών και όπλων από τις ΗΠΑ. Θα σεβαστούν εξίσου τις επιθυμίες των ΗΠΑ με οβίδες εμβέλειας 300 χιλιομέτρων (186 μίλια).
Την επίθεση στο Μαγδεμβούργο καταδικάζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Αεροσκάφη και τανκ
Με πυροβολικό μεγάλου βεληνεκούς, η Ουκρανία θα μπορέσει σταδιακά να πάρει τα μέτρα κατά της Ρωσία για να διατηρήσει τις δυνάμεις της στο πεδίο. Το έχουμε δει ήδη ανατολικά του Χάρκοβο και κοντά στη Χερσώνα. Αλλά η Ουκρανία θα χρειαστεί να πολεμήσει από αέρος και να κυλήσει προς τα εμπρός με πανοπλίες προκειμένου να ανακαταλάβει το έδαφος γρήγορα και με ελάχιστες απώλειες.
Οι ΗΠΑ μπορούν να συμπληρώσουν άλλους συμμάχους που θα μπορούσαν να δωρίσουν μαχητικά αεροσκάφη σοβιετικής κατασκευής ή να παρέχουν μεταχειρισμένα αεροσκάφη F-16 και A-10. Οι Ουκρανοί πιλότοι είναι πολύ εξειδικευμένοι και μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε διαφορετικά πλαίσια αεροσκαφών. Μερικοί έχουν ήδη εκπαιδευτεί σε δυτικά αεροσκάφη. Αυτό συμβαίνει ακόμη περισσότερο με τα τεθωρακισμένα οχήματα.
Ουκρανική αεράμυνα
Η Ρωσία έχει εξαντλήσει την ικανότητά της να πραγματοποιήσει επιθετικές επιχειρήσεις για να αφαιρέσει έδαφος από τους ηρωικούς Ουκρανούς υπερασπιστές. Ενα από τα λίγα μέσα που απομένουν στον Πούτιν για να προκληθεί πόνος στην Ουκρανία είναι να στείλει πυραύλους και βόμβες για να χτυπήσει τις πόλεις της.
Η Ρωσία έχει σχετικά λίγα πυρομαχικά με καθοδήγηση ακριβείας, επομένως πρόκειται για βόμβες που έχουν αδιάκριτες επιπτώσεις στους άμαχους πληθυσμούς. Η Δύση θα πρέπει να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα για να βοηθήσει την Ουκρανία να δημιουργήσει τον δικό της «σιδερένιο θόλο» γύρω από τις πόλεις για να σώσει ζωές, ειδικά τώρα που χρησιμοποιούνται ιρανικά drones εναντίον αστικών στόχων.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Μελλοντικός στόχος η εξομάλυνση σχέσεων Δύσης – Ρωσίας
Αλλά πολλοί από εκείνους που σήμερα δίνουν προτεραιότητα στην επανέναρξη του διαλόγου με το καθεστώς του Πούτιν χάνουν ένα σημαντικό βήμα: οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις πρέπει πρώτα να ηττηθούν. Μόνο τότε η χώρα θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με τις νέες παραμέτρους και μόνο τότε μπορούμε να οικοδομήσουμε νέες σχέσεις με μια Ρωσία που θα συμφωνήσει να ζει εντός των συνόρων της.
Σήμερα, και τουλάχιστον τον τελευταίο μισό αιώνα, δύο από τους ισχυρότερους και σημαντικότερους συμμάχους της Αμερικής είναι η Γερμανία και η Ιαπωνία. Από τα ισχύοντα του 1941, αυτό θα ήταν δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Πίσω στη δεκαετία του 1940, η Γερμανία και η Ιαπωνία δυσφημίστηκαν με την εκπληκτικά ρατσιστική και ξενοφοβική ρητορική μίσους, καθώς η Αμερική «περιστρεφόταν» για να πολεμήσει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Οι Ιαπωνοαμερικανοί στριμώχνονταν σε στρατόπεδα εγκλεισμού, ανεξάρτητα από τα συνταγματικά τους δικαιώματα. Και όμως, μέσα σε 10 χρόνια από την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία προσκλήθηκε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Ιαπωνία ήταν σε καλό δρόμο για να έχει μια ειδική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως βασικός σύμμαχος στην Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό.
Δύο «στρατόπεδα»
Οι σημερινοί δυτικοί σχολιαστές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Η μία πλευρά μιλάει με την ίδια αίσθηση ηθικής αγανάκτησης, εκδίκησης και αποφασιστικότητας να δει έναν επιτιθέμενο να νικιέται όπως έκαναν οι σχολιαστές στις αρχές της δεκαετίας του 1940 όταν μιλούσαν για την Ιαπωνία και τη Γερμανία (αν και σε μεγάλο βαθμό χωρίς την ξενοφοβία). Η άλλη επιδιώκει διάλογο και εξομάλυνση με τη Ρωσία, όπως επέτυχε αργότερα η Δύση με την Ιαπωνία και τη Γερμανία. Και τα δύο συναισθήματα είναι κατανοητά. Αλλά ενδιάμεσα βρίσκεται ένα κρίσιμο βήμα: οι ιαπωνικές και γερμανικές δυνάμεις ηττήθηκαν και οι δύο χώρες έπρεπε να συμβιβαστούν με τις ενέργειες των κυβερνήσεών τους προτού γίνουν δεκτές ξανά στην κοινότητα των εθνών. Πρέπει πράγματι να προσεγγίσουμε τον ρωσικό λαό και να επιδιώξουμε την εξομάλυνση των σχέσεων με μια ρωσική κυβέρνηση στο μέλλον.
Αλλά για να φτάσει εκεί, ο Πούτιν και η φασιστική, ιμπεριαλιστική ιδεολογία του πρέπει πρώτα να ηττηθούν στην Ουκρανία. Η Ρωσία πρέπει να αποδεχθεί διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα. Η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας έδωσε στους ανθρώπους αυτών των χωρών μια νέα αρχή. Μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη δημιουργία ενός νέου εθνικού ήθους, μιας νέας κυβέρνησης και ενός νέου ρόλου σε μια διεθνή κοινότητα. Ανέλαβαν την ευθύνη για τις ενέργειες της προηγούμενης κυβέρνησής τους, αποδέχθηκαν τα δικά τους εθνικά σύνορα και συμμετείχαν στη δημιουργία ενός εποικοδομητικού ρόλου για τη χώρα τους στην ευρύτερη διεθνή κοινότητα. Πρέπει να δοθεί η ίδια ευκαιρία στον ρωσικό λαό. Τους αξίζει να ζουν σε μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία, να έχουν λόγο για το ποιος διευθύνει την κυβέρνησή τους και να μοιραστούμε τα οφέλη μιας ανοιχτής και ευημερούσας παγκόσμιας κοινότητας. Πρέπει να ξέρουν ότι ο κόσμος δεν είναι εναντίον τους, αλλά όντως τρέφει μεγάλη ζεστασιά και ελπίδα για το μέλλον τους. Η Δύση πρέπει να εκφράσει την υποστήριξή της σε αυτές τις φιλοδοξίες για τον ρωσικό λαό.
Πολλοί Ρώσοι εγκαταλείπουν ήδη τη χώρα τους. Επιδιώκουν να διατηρήσουν τη ζωή τους, τον πλούτο τους, τις οικογένειές τους και τις ευκαιρίες τους για το μέλλον. Η Δύση θα πρέπει να υιοθετήσει πολιτικές που θα έχουν σκοπό να προσεγγίσουν τον ρωσικό λαό και να δείξουν ότι (σε αντίθεση με την κυβέρνησή τους) έχουμε φιλικές προθέσεις απέναντί τους, αλλά όχι με την κυβερνώσα ελίτ τους.
Για παράδειγμα: Αύξηση των επενδύσεων σε ραδιοφωνικές εκπομπές στη ρωσική γλώσσα (π.χ. Dozhd, σε τρέχουσα ώρα) που να προσφέρει στους Ρώσους γνήσιες πληροφορίες ειδήσεων και μια ισορροπημένη άποψη για τη Δύση. Υποστήριξη φοιτητικής βίζας επισκεπτών για όσους Ρώσους αποκηρύσσουν τον πουτινισμό. Υποστηρίξτε τη ρωσική πολιτική αντιπολίτευση στην εξορία. Προσφέρετε άδεια διαμονής σε πλούσιους Ρώσους αν δηλώνουν με ειλικρίνεια όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία και συνεργάζονται με τις αρχές επιβολής του νόμου για τον εντοπισμό και τη συμπίεση των οικονομικών του καθεστώτος Πούτιν. Διατυπώστε ξεκάθαρα -μέσω μιας ομιλίας του προέδρου Μπάιντεν ή του υπουργού Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν- τη θετική στάση της Δύσης απέναντι στον ρωσικό λαό, καθιστώντας παράλληλα σαφείς τις αντιρρήσεις και την αντίθεσή μας στην εγκληματική συμπεριφορά του άθλιου ρωσικού καθεστώτος.
Ροή Ειδήσεων 
