Ο τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης, που συνεργάστηκε επίσης με τη Δαλιδά και την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, πέθανε έπειτα από μακρά ασθένεια στο σπίτι του στο Παρίσι, δήλωσε η σύντροφός του Φλοράνς στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Στο X, η υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Ρασιντά Ντατί απέτισε φόρο τιμής σε “ένα ιερό τέρας του γαλλικού τραγουδιού”.

Η σταδιοδρομία αυτού του τρομπετίστα απογειώθηκε στο γύρισμα των χρόνων του ’60 όταν έπεισε τη σταρ Εντίθ Πιάφ να ερμηνεύσει μία από τις συνθέσεις του.

Το “Non, je ne regrette rien” (“Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα”) έγινε από τότε μια χαρακτηριστική επιτυχία της “La Môme”, γνωστή σε όλο τον κόσμο.

“Η μητέρα μου με έφερε στον κόσμο αλλά η Εντίθ Πιάφ με έβαλε στον κόσμο”, έλεγε ο μουσικός αυτός που γεννήθηκε στην Καόρ (νοτιοδυτική Γαλλία) στις 26 Μαρτίου 1929. “Χωρίς εκείνην, δεν θα είχα κάνει ποτέ όλα εκείνα που έχω κάνει”.

Ήταν το 1956 όταν βγήκαν από το πιάνο του Σαρλ Ντιμόν, ενός άγνωστου τότε 27χρονου μουσικού, οι νότες αυτού που θα γινόταν ένα από τα πιο γνωστά γαλλικά τραγούδια στον κόσμο.

Όμως η τραγουδίστρια δεν ήταν βέβαιη. “Η Πιάφ με είχε ήδη απορρίψει τρεις φορές, δεν ήθελα να την ξαναδώ”, έλεγε ο Σαρλ Ντιμόν στο Γαλλικό Πρακτορείο το 2018. “Όμως ο Μισέλ Βοκέρ, που έγραψε τους στίχους, με έπεισε να ξαναπροσπαθήσω το 1960. Όταν έμαθε ότι ήμουν εκεί, έβαλε τις φωνές, απαιτώντας να ακυρωθεί το ραντεβού”.

“Παρ΄ολ΄αυτά πήγαμε στο σπίτι της. Έπαιξα το κομμάτι στο πιάνο. Και… δεν αποχωριστήκαμε ποτέ”, έλεγε. “Εκείνη την εποχή ήταν πολύ άσχημα και αυτό το τραγούδι ήταν μια ανάσταση”.

Αρχίζει τότε μια πολύχρονη συνεργασία μέχρι τον θάνατο της Πιάφ το 1963, που θα δημιουργήσει περισσότερα από 30 κομμάτια, μεταξύ των οποίων τα “Mon dieu”, “Les flonflons du bal” ή το “Les Amants”.

“Αν έγινα διεθνής μουσικός, το οφείλω στην Εντίθ”, έλεγε ο Ντιμόν, που στη συνέχεια συνεργάστηκε με την Αμερικανίδα Μπάρμπαρα Στρέιζαντ.

Το “Le Mur” τραγουδισμένο στα γαλλικά στην πλευρά Α και η αγγλική εκδοχή του με τίτλο “I’ve been Here” στην πλευρά Β, περιλαμβάνονται στο όγδοο άλμπουμ στης σταρ, “Je m’appelle Barbra” που κυκλοφορεί το 1966.

Ως τραγουδιστής, ο Ντιμόν συνοδεύει την Πιάφ.

“Ένα βράδυ, της είπα φεύγοντας από τη σκηνή πως το κοινό δεν ήταν καλό. Με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και μου λέει: ‘δεν ήταν εκείνο κακό. Εσύ δεν ήσουν καλός’. Κατάλαβα τότε πως το κοινό δεν κάνει την επιτυχία, είναι εκείνο που δίνεις που λειτουργεί”.

Με τον θάνατο της Πιάφ ξαναπαίρνει το μικρόφωνο προτού εγκαταλείψει τα τραγούδια διαμαρτυρίας: “Ας τα αφήσουμε αυτά στους Αμερικανούς που τα κάνουν τόσο καλύτερα!”, έλεγε.

Ακολουθούν άλμπουμ με τραγούδια όπου ο έρωτας παίρνει τη μερίδα του λέοντος.

Μέχρι το 2019 εξακολουθούσε να εμφανίζεται στη σκηνή. “Όταν επανεμφανίζεσαι μπροστά σε ένα κοινό που σε βλέπει όπως σε έβλεπε 20, 30 ή 40 χρόνια πριν και σε υποδέχεται με τον ίδιο τρόπο, σε κάνει να νιώθεις ξανά 20 χρονών”, έλεγε.

Ειδήσεις σήμερα

Μπεντανκούρ: Αποκλεισμό από επτά αγωνιστικές ύστερα από ρατσιστικό σχόλιο στον συμπαίκτη του Σον

Ελαιόλαδο: Καταγγελίες στο Eleftherostypos.gr για ελληνοποιήσεις – Στα «κάγκελα» οι παραγωγοί με τις τιμές

Απεργία 20 Νοεμβρίου: Τι θα γίνει με τα σχολεία – Ποια θα «κλείσουν»

Τέλη κυκλοφορίας 2025: Προσοχή δεν υπάρχει παράταση – Δείτε εδώ πως να τα εκτυπώσετε