Θα δώσουν μια ιστορική αυτοδυναμία στην Ακροδεξιά; Θα πετύχει το στοίχημα της συσπείρωσης Κέντρου-Αριστεράς να ανακοπεί η ανάληψη της εξουσίας από το δίδυμο Ζορντάν Μπαρντελά-Μαρίν Λεπέν; Θα υποχρεωθεί σε μια πρωτοφανή δύσκολη «συγκατοίκηση» μέχρι το 2027 ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν;

Ανεξάρτητα από την έκβαση απόψε, οι αναλυτές στο Παρίσι και σε άλλες πρωτεύουσες συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: ο Μακρόν τελείωσε, ο «μακρονισμός» πνέει τα λοίσθια και το επόμενο ερώτημα είναι αν μπορεί κάποιος να σταματήσει τη Μαρίν Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2027. Θα μετακομίσει, τελικά, στο Μέγαρο των Ηλυσίων;

«Με τη διάλυση της Βουλής μετά τον σοκαριστικό θρίαμβο της Ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, ο Μακρόν διέλυσε τον “μακρονισμό”», έγραψε η «Le Monde». Ο πρόεδρος επέλεξε «καθαρές λύσεις», μια τακτική σοκ στο σοκ, και η απάντηση που έλαβε ήταν ένας νέος πολιτικός σεισμός. Η κεντρώα πλειοψηφική συμμαχία κατρακύλησε στην 3η θέση, το μακρονικό στρατόπεδο φυλλορροεί, το μεγαλεπήβολο project του μακρονικού Κέντρου καταρρέει.

Το παρελθόν

Επτά χρόνια πριν, ο 39χρονος, τότε, Μακρόν εμφανίστηκε με δύναμη ως αουτσάιντερ, ένα φρέσκο πρόσωπο που υποσχέθηκε «επανάσταση», τέλος στο «παρωχημένο δίπολο Αριστερά-Δεξιά» στη Γαλλία με έναν τρίτο δρόμο αλά Τόνι Μπλερ τη δεκαετία του ’90, στη Βρετανία, που θα συνδυάζει τις «καλύτερες αριστερές και δεξιές πολιτικές». Οι Γάλλοι τού εμπιστεύτηκαν το ύπατο αξίωμα, καθώς σοσιαλιστές και συντηρητική παράταξη ήταν υπό κατάρρευση.

Σε όλες τις επακόλουθες εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι φέτος ηγήθηκε της επιτυχημένης πανστρατιάς του «δημοκρατικού τόξου» απέναντι στην Ακροδεξιά, που «αποτελεί υπαρξιακή απειλή» για τη Γαλλία.

Εδώ κι έναν μήνα είναι σχεδόν εξαφανισμένος. Ακόμη και οι μέχρι πρότινος στενοί συνεργάτες του, συμπεριλαμβανομένου του «πολιτικού τέκνου» του, του 35χρονου πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Ατάλ, ξήλωσαν τις αφίσες με το προφίλ του προέδρου.

«Ο Μακρόν τελείωσε», έγραψε το «Politico». Απογοήτευσε με τις πολιτικές, το ζιγκ ζαγκ προς δεξιά- αριστερά, τους τακτικισμούς, το ναπολεόντειο, μεγάλο εγώ του. Αν εξαντλήσει τη θητεία του, θα είναι μια κουτσή πάπια.

«Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα απόψε, η Ακροδεξιά είναι πλέον η κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη Γαλλία και η Μαρίν Λεπέν έχει κερδίσει πόντους στον δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές», σημειώνει ο Μπρούνο Κετρέ, πολιτικός αναλυτής στο Ινστιτούτο Sciences Po.

Σε συνδυασμό με τον Ερίκ Σιοτί των συντηρητικών Ρεπουμπλικανών, ο Εθνικός Συναγερμός ξεπέρασε ήδη ακόμη και το υψηλό σκορ των κεντρώων του Μακρόν στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2017.

Μπορεί το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, που συγκροτήθηκε αστραπιαία την επομένη των ευρωεκλογών, να μακροημερεύσει και κομμουνιστές, σοσιαλιστές, οικολόγοι και ακροαριστεροί να συμφωνήσουν σε έναν ισχυρό κοινό υποψήφιο απέναντι στη Λεπέν σε τρία χρόνια; Μπορεί να είναι η «πράσινη» Μαρίν Τοντελιέ, που λέγεται πως θα είναι η εκλεκτή του συνασπισμού ως υποψήφια πρωθυπουργός, εναλλακτική λύση απέναντι στον Μπαρντελά;

Μόνοι τους, όπως φάνηκε από τα τελευταία αποτελέσματα, οι σοσιαλιστές και οι υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις που συνασπίστηκαν δεν μπορούν.

ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Μετά τον Μακρόν, ποιος;

Το κεντρώο μπλοκ του Μακρόν, που ήταν το κύριο ανάχωμα στην Ακροδεξιά επί χρόνια, έχει απομείνει σκιά του εαυτού του. Πρέπει άμεσα να αναδιοργανωθεί για να έχει μέλλον, αλλά η επιτυχία είναι αμφίβολη, προσθέτει αρθρογράφος στην εφημερίδα «Financial Times».

Τα βλέμματα πέφτουν πρωτίστως στον νυν πρωθυπουργό Γκαμπριέλ Ατάλ, που σήκωσε το βάρος της προεκλογικής εκστρατείας επί βδομάδες.

Μεταξύ των «δελφίνων» είναι και ο υπουργός Οικονομίας, Μπρινό Λεμέρ, που επανειλημμένα απέκλεισε συνεργασία με ακραίους και από την Αριστερά, που θεωρεί εξίσου επικίνδυνους με την Ακροδεξιά στη διαχείριση της οικονομίας.

Τέλος, ξεχωρίζουν ο υπουργός Εσωτερικών, Ζεράλ Νταρμανέν, της γενιάς των 40άρηδων, και ο πρώην πρωθυπουργός, Εντουάρ Φιλίπ.

Μπορεί κάποιος από αυτούς; Ο Μακρόν απέτυχε να μετασχηματίσει το μακρονικό κίνημα σε ένα κόμμα που δεν εξαρτάται από έναν χαρισματικό ηγέτη. Με τον ίδιο εκτός κάδρου πλέον, το χάρισμα λείπει και οι πιθανότητες επιτυχίας όποιου σταθεί απέναντι στη Λεπέν το 2027 μοιάζουν χλομές, καταλήγει ο Γιαν- Βέρνερ Μίλερ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον.