Γράφει ο Αθανάσιος Ε. Δρούγος

Σύμφωνα με διάφορες πηγές, η περίπτωση του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος προσεγγίζει σε ενδιαφέρον και συγγραφή την περίπτωση των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα του Κάστρο την περίοδο1962-1963, όπου επί Ψυχρού Πολέμου Αμερικανοί και Σοβιετικοί έφθασαν σε σημείο πυρηνικής αντιπαράθεσης. Μπορεί η τρέχουσα περίπτωση να είναι διαφορετική σε χαρακτηριστικά, αλλά οι τότε 13 ημέρες της κρίσης Ουάσιγκτον-Μόσχας έχουν πολλά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.

Από τις συνολικά 14 ειδικές μελέτες που έχω λάβει το τελευταίο δίμηνο για το θέμα των S-400 στην Τουρκία από αμερικανικές πηγές και αναλυτές, επικεντρώνομαι στη μελέτη 99 σελίδων του πλοιάρχου Μπομπ Ουάλας, που διδάσκει παρόμοια θέματα στις σχολές επιτελών του Ναυτικού και των Πεζοναυτών, καθώς και στις Διοικήσεις [Βόρεια και Στρατηγική σε Ομαχα (Νεμπράσκα) και Κολοράντο Σπρινγκς], ενώ στην όλη ανάλυσή του εντυπωσιάζουν οι άνω των 300 εξειδικευμένες υποσημειώσεις, που παραθέτουν σε αρκετά διαβαθμισμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Πρώτον. Ο αναλυτής εξετάζει το θέμα «Ρωσική στρατιωτική διπλωματία μέσω των S-400 στην Τουρκία», επικεντρώνοντας στη λεγόμενη στρατιωτική διπλωματία των δύο χωρών, αλλά και στη λεγόμενη στρατιωτική-τεχνολογική συνεργασίας, παρέχοντας ειδικούς πίνακες και διαχρονικές διμερείς συνεργασίες, αναλύοντας την περιφερειακή κατάσταση στη Μέση Ανατολή τις ρωσοτουρκικές εμπλοκές στη Βόρεια Συρία, τη συμπεριφορά της Αγκυρας σε ναυτικά θέματα του Ευξείνου Πόντου, τον επιμέρους ρόλο των ακολούθων Αμυνας των δύο κρατών, αλλά και τον εξοπλιστικό οπορτουνισμό των Ρώσων, και επιπρόσθετα το πώς ο αρχηγός των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Βαλέρι Γκεράσιμοφ, χειρίστηκε το θέμα με τους Τούρκους στρατηγούς Ακάρ, Τσολάκ και Ντουμτάρ.

Δεύτερον. Ο Αμερικανός πλοίαρχος χαρακτηρίζει την Τουρκία ως «ιδιαίτερη περίπτωση» στη ρωσική γεωπολιτική ατζέντα, λόγω Ιστορίας, γεωγραφικής εγγύτητας, στρατιωτικών επαφών στη μεταψυχροπολεμική περίοδο, ενώ επισημαίνει ότι η Αγκυρα, παρά τη συμμετοχή της στην Ατλαντική Συμμαχία από το1952, είναι «αμφιλεγόμενη» περίπτωση, που πάντα επεδίωκε να «έχει μεγαλύτερη κατανόηση από τον ευρωατλαντισμό, που πολλές φορές δεν την έχει πάντοτε και αισθάνεται απομονωμένη». Αναφέρει μάλιστα πάνω από 30 περιπτώσεις ρωσοτουρκικών στρατιωτικών επαφών τα τελευταία δέκα χρόνια, που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστές.

Τρίτον. Το μείζον κεφάλαιο της διμερούς στρατιωτικο-τεχνολογικής συνεργασίας εξετάζεται σε βάθος, βάσει των κατευθυντήριων οδηγιών του Πούτιν για τέτοιου περιεχομένου επαφές, το «γάμο συμφερόντων», καθώς και μέσα από τον υπερβολικό αριθμό υψηλόβαθμων συζητήσεων, ως και τεχνικής φύσης, που μέσα στην τριετία 2017-2020 έφθασε σε απίστευτους αριθμούς σε επίπεδο προέδρων-ΥΠΕΞ-υπουργών Αμυνας- αρχηγών επιτελείων, τεχνικών επιτροπών κ.ά. (παραθέτει έναν τεράστιο κύκλο διαχρονικών επαφών σε πάρα πολλούς τομείς). Επιμέρους αναφορά γίνεται στο πώς η Μόσχα διέσωσε τον Ερντογάν στη διάρκεια τής απόπειρας του γκιουλενικού πραξικοπήματος το καλοκαίρι του 2016 κ.ά.

Τέταρτον. Για το συγγραφέα, ως πολύ σημαντικά σημεία χαρακτηρίζονται η τουρκο-ρωσο-ιρανική διαδικασία της Αστάνα, που αφορά την κατάσταση στη Βόρεια Συρία, το ότι η Τουρκία αρκετές φορές έχει απορρίψει την είσοδο πολεμικών πλοίων των ΗΠΑ στη Μαύρη Θάλασσα, το ότι η αντιτρομοκρατική επιχείρηση Οperation Active Endeavour του ΝΑΤΟ δεν επεκτάθηκε από τη Μεσόγειο στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς και οι επιλογές που υπήρχαν στο τραπέζι το 2016-2017 για την αντιπυραυλική αεράμυνα της Τουρκίας (PATRIOT-3/S400/σύστημα FD-2000 από την Κίνα και γαλλο-ιταλικό SAMP-T ASTER 30), ως και γιατί η Αγκυρα κατέληξε στη ρωσική επιλογή.

Πέμπτον. Εμφατικά τονίζεται ότι η Αγκυρα δεν θα έπρεπε να εμπλακεί στην αγορά του ρωσικού συστήματος αφού είναι κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ (άρα γνωρίζει τα ενδοσυμμαχικά), φιλοξενεί στο έδαφός της (σε καθαρά τουρκική βάση στο Ιντσιρλίκ/Αδανα) 50 εκσυγχρονισμένες πυρηνικές βόμβες τύπου Β61 για χρήση από αμερικανικά διπλού ρόλου αεροσκάφη, ενώ ήταν (και προς στιγμή παραμένει – παρά τις κυρώσεις) συμπαραγωγός του κορυφαίου αεροσκάφους F-35. Συγκεκριμένα κατασκευάζει 937 εξαρτήματα για τα συγκεκριμένα αεροσκάφη των HΠA, Νορβηγίας, Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, εκ των οποίων τα 402 αποκλειστικά από τουρκικές εταιρίες.

Εκτον. Αρκετές μελέτες, μεταξύ των οποίων και η συγκεκριμένη, «φωτίζουν πολύ» την περίπτωση να ήθελε η Αγκυρα το ρωσικό σύστημα γιατί ανησυχεί για την ερμαφρόδιτη στάση των Αμερικανών στην απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, αλλά και γιατί σε πάρα πολλά θέματα διαφωνεί με τους χειρισμούς-επιλογές των ΗΠΑ, που επιδεικτικά αγνοούν την ευαισθησία της Αγκυρας στα κουρδο-τουρκικά ζητήματα.

*Ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος είναι Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής

Aκολούθησε το eleftherostypos.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις 

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου